Alle inzendingen over maan

Hoe straalt gij zo, met heldre gloed, Door 't loof dier appelbomen, Waar eens uw vriend zo welgemoed, Zich droomde zoete dromen? Omsluier uwe zilverglans, En blik gelijk gij blikkert, Wanneer gij op de dodenkrans, Van 't jeugdig meisje flikkert! Vergeefs ziet gij zo rein en klaar, In dit priëeltje neder; Ach! nimmer…

Hij is namelijk iemand die de koekoeksklok van de keukenmuur zou halen, om te bewijzen dat die klok bij de buren net zo klinkt als thuis. Maar ik pak hem wel terug. Als ik hem tegenkom en hij maakt de fout om: ‘Ha, wie we daar hebben’ te roepen trakteer ik hem op een voorleessessie uit de Wikipedia-pagina. Want geloof me, Ik heb meer talent…

heb je nog naar de Blauwe Maan gekeken?…

Volle maan, en ik lig heel lang te luisteren – naar de stille nacht.…

Hij heeft nooit rust, hij moet altijd maar vooruit denken want politiek is oorlog handel is oorlog en oorlog is handel als je maar vooruit denkt en niet thuis blijft zitten om te genieten van wat je hebt totdat je het ineens kwijt bent Hij is een man, hij moet slagen, rondtollend als een kogel boort hij zich vooruit tegen de stroom…

Bij de afronding werd kernachtig uitgedrukt massa en omvang.…

Hoe ik in de ban ben van de schittering van de maan die met haar lagen gesluierd zilver golft tussen hemel en aarde waar zij ook haar zachte toetsen laat afdrukken op een klein stukje huid Een onverwachte verschijning die mij wakker houdt, nacht zonder slaap ontwaakt.…

De kat zit muisstil de maan te observeren – de hypnosebal.…

Maan achter takken – Kijk, denk er niets bij, maar kijk: maan achter takken.…

Op het lage bordes voor de open deur in de lege straat zit een man met de armen over elkaar zijn lippen getuit om een sigaar -- dikke lippen, nooit mogen ze me kussen Hij loert omhoog naar mijn buik -- een stiekemerd in onkreukbare werkkleren vrij van openlijke verdenkingen maar nooit kijkt er iemand om Hij wordt beleefd gemeden…

Het is hier te hoog en te kaal, en die man zit zo onhandig naar mij te kijken Hij heeft blijkbaar niets te doen en kijkt verkrampt langs mij heen, loensend naar mijn borsten Ook zijn tweede sigaret kalmeert hem niet zijn duim staat strak van begeerte Ik kan nergens heen er zijn geen winkels in deze wijk om in te ontsnappen als hij…

We kunnen er misschien in kuilen leven Dan gaan we vrolijk dansen op de maan En hebben we een plek om heen te gaan Tussen de sterren gaan we ons begeven De Duitsers sturen we als eerste want Die wonen graag in kuilen in het zand…

Valentijn Een man zijn; Valentijn Op zoek, wat zal het zijn Twee dagen ongerust Al dan niet bewust Eerst een kort berichtje Ook lachend een gezichtje Dan een lange lieve mail Woorden zijn er nooit te veel Opnieuw is daar het koude zweet Zeker dat hij iets vergeet Oh ja, een bloem is altijd goed Dat geeft hem plots weer nieuwe moed…

Als ik naar je kijk zie ik wolken in je ogen staan De sterren dwarrelend om je heen met de wind van de zee in je haar Je lichaam stralend , warm als de zon Je gezicht mysterieus en glimlachend als de zilv'ren maan.…

Nou nou dat was me weer het weekje wel De koning met een leesbril las wat voor De Tweede Kamer ging hier flink op door Het was weer heerlijk lachen met dat stel Maar hoe zal het met Mark nu verdergaan Een enkeltje met Thierry naar de maan?…

Samen maankijken haar beeld o zo mooi en puur momenten van troost…

Als het leven zwaar is Als je niet weet hoe je verder moet Ga dan naar buiten Kijk naar de zon Zelfs als het licht zeer doet aan je ogen Kijk naar de bomen Die de storm hebben overleefd Kijk naar de vogels Die overal zijn geweest Kijk naar jezelf Het licht binnenin je De stormen die je hebt getrotseerd Je staat er nog Met alle takken gebroken…

Dat ik zo ontzettend veel om je geef Maar ik ga het je niet eens uitleggen Laat het je wel voelen, zolang ik leef Kijk hem nu lekker slapen, mijn man Mijn allesie, mijn steun en toeverlaat Die in mijn ogen alles kan Voor ons door 't vuur heengaat Dit is de liefde van mijn leven Deze man die ik beschrijf 'k Zal liefde aan hem blijven geven…

groot gemis Langzaam vouwt zij weer haar lichte kant open Alsof in sterrenstofverf gedopen Totdat haar meest lichte nacht weer verschijnt En al wat ooit duister was één nacht verdwijnt Dus weet, je kunt van haar licht steeds op aan Onze redder in 't duister, zij heet: Volle Maan…

Kijken naar boven adem bezinning en rust tijdens volle maan Een schittering in donkere hemel waar zij puur en zuiver een ongerepte nacht aankondigt Stap voor stap word ik door haar begeleid en ondersteund om diepe rust en stilte te bewandelen, een kans die je niet zomaar laat liggen.…

Zilvergrijze maan kust het glinsterend water liefde in de lucht…

Tot dusver was alles nog te doen - houd moed, zei pappa wees sterk en lief voor zusje - huil niet, riep mamma het komt allemaal weer goed maar hier rillend naakt naast zusje nu die man hem schopt en slaat zijn rechtervuist ontbalt en pappa's zakmes pakt pappa's mes zijn pappa moet hij huilen huilen zoals alleen een wees soms huilen…

ik verhaal u van de man schouw zijn diepste wezen, als dat al kan: naar binnengaan ofwel mijn ziel door eigen ogen lezen in mijn aard ben ik ziende blind niet dat ik dat zo wil of dat intimeit mij ontgaat nee, het is de waarneming van de immer schone vrouw te paard en het jachtgedrag waarop ik mij verlaat het versmalt…

In de golven, de jaren, beweegt het sluiteroog door de Titanic, ziet een kristallen luchter, gave luchter, een voetstap op de maan. ------------------- uit: 'Laatst', 1989.…

In het schemer van je gedachten leeft de liefde een dubbel leven ze gaat nooit slapen maar leeft voort in het schijnsel van de maan je voelt haar in de trilling van de lucht je ziet haar lopen op de maan…

Groter werd ik dan jij Toen wist ik zeker nu moet ik gaan Dag Man over nu Uit…

Toon ons uw luister, o zilveren maan! Rijs uit het meer. Lach de zwervende scheepling aan. Straal op 's wandelaars donkre baan, In uw lieflijkheid neer. Waar zonder hoop de verlatene smacht, Schemere uw gloor. Waar, na troosteloze afscheidsklacht, Blij herenen de minnenden wacht, Breke uw glinstering door.…

zijn timing was perfect door oefening verkregen zijn tijd reeds uitgerekt tot een minuut of negen hij kon er zelfs bij praten weliswaar korte zinnen maar het aanzien bij zijn maten haalde hij er mooi mee binnen er was er een die er om moest gieren zijn eigen jozefien en daarmee voor hem de boel verstieren binnen een minuut of tien…

Maneschijn barmhartig zacht daalt opnieuw neer verspreidt al zijn pracht verbaast me telkens weer Een hemel zeer vereerd dit schouwspel te dragen wat mijn hart nu begeert straalt antwoord op mijn vragen…

ik dolenthousiast hem van alles en nog wat gaan vragen Maar de man was verdwenen niets kon ik hem dus nog vragen Omdat de spiegel tegenover mij ineens geheel was beslagen…