Alle inzendingen over marcheren

jij hebt noten laten lopen marcheren en dansen in voorkomende maten hebt ze de melodie voluit laten dragen in de synthese muziek jij kende het spel dat geschreven staat in balken met mollen en kruisen proeft hoe daarin nog verborgen emoties huizen tot op de dag van vandaag het oeuvre is gewikt en gewogen nu breng je eindelijk…

marcherend door diepholle wegen onder taluds, dwarsend door 't veld, koester ik daar, windvrij gelegen, stilte en rust die vredig welt in gedachten zie ik Franse troepen galopperend uit de horizon er wordt geschreeuwd, getierd, geroepen hun wapens glinsteren in de zon de heuvels zetten hoge ruggen hun cavalerie stormt met geweld kanonvuur…

Het is morgen voor zijn Vrouw, Hij leeft den dag, De avond strijkt voor het Kind, Wanneer de tijd variabel is, Het Kind is stervende hier, Als vuur dat dooft, De morgen Vrouw vervloekt de tijd, Tot de klok die slaat, Mannen van geschiedde dagen, Marcherend te voort, Bij het verlichtend dorp, Waar de kerktoren stomp is, Luid koor…

je kunt een zakdoek horen vallen papa snikt op de radio treurige muziek mannenstemmen zeggen sombere dingen over nooit meer klokken luiden papa droogt zijn tranen morgen gaan we naar de maliebaan marcheren de soldaten de oranjeband met leeuw en het soldatenpak ze liggen klaar gestreken mama moet alleen de broek…

Marcheer naar herberg, dranklokaal of kroeg.…

Ze zien de soldaten niet die bewapend marcheren, zodat hun kinderen vroeg of laat zullen creperen. En niemand weet wat er gebeurt in dat verre land, dat door geweld, door blinde woede wordt verdeelt. Zoals ook de blinde president zich slechts volvreet, en zich overgeeft, zich blind vergrijpt aan de macht.…

Marcheren, doorgaan, dat is het gebod. Het gebod is verlangen. Een andere taal, hoe goed vertaald. Orde, maar niet van de chaos, is dood. Het gaat over een sprookje. Een soldaatje, een vrouw, eigenlijk een stem. De klank van de abstracte orde. Het soldaatje met ransel en vuurslag moest vechten in brand en storm.…

Marcheer naar herberg, dranklokaal of kroeg Het kan nog even door, het is nog vroeg Doe rustig aan, verzamel navelpluis Het hele leven spelen wij een spel Ja, deze waarheid geldt dus ook voor ú mens We zijn geen Homo Sapiens maar Lúdens In ieder samenzijn huist een duel De strijd wordt op een tafeltje gestreden De noeste hersenen die kraken…

. _______________________________ LA LOI In 't ene na het andere snelsonnet Zijn het politici die marchanderen En met hun scheve schaatsen schuins marcheren Een wethouder houdt zich toch aan de wet? Je moet bij louche lui goed op gaan passen Als ze frauderen en zelfs wit gaan wassen...…

Presidenten zullen hun legers laten marcheren, leunen lui achterover alsof ze nooit zullen leren. Want ze laten zich niet door 'het volk' hinderen. Schoten zullen weerklinken door de donkere nacht, en vele doden en gewonden worden binnen gebracht. Wanneer zal het eens tot de presidenten doordringen?…

Regeringsleiders die niet wilden leren, lieten hun legers moordend marcheren. Koningen, volgevreten op hun troon, ze bleven blind en doof voor de hoon. Ik kijk toe, ik zie en laat het gebeuren, anders zegt men dat ik niet moet zeuren. De wapenindustrie, zo rijk en zo machtig, vindt het geweld gunstig en zo prachtig.…

Ik kan veel ik kan winkelend publiek laten lopen ze zelfs laten marcheren - door stompende muziek in hun buik te programmeren ik kan boodschappen leggen in hun winkelwagentje dat dakloos na sluitingstijd op straat is geparkeerd en ik kan roofvogels uit de stad amuseren met poezemuizen nagemaakt van spelen verfomfaaid - gewapende scholieren hun…

Wij bouwen op het woord van de profeet dat in Gods rijk geen laarzen meer marcheren en niemand ooit de oorlog meer zal leren, het zwaard wordt tot een ploegschaar omgesmeed. De uniformen van het bloed doordrenkt, de brute heersers en hun paladijnen, zij zullen alle eens voorgoed verdwijnen. Dit is het toekomstbeeld dat God ons schenkt.…

De dagen waarop men het zich kan permitteren eens lekker uit het dak te gaan, omdat de beoogde doelen goed marcheren, die hun eigen goede richtingen zijn uitgegaan. Niet te bekrompen nemen de dagen stelling; beoordelen elk doel voordat die kan worden gehaald. Pas achteraf zal telkens blijken; of iets gelukt is, dan wel heeft gefaald.…

Het gedicht is eenzaam de mens is eenzaam de gemeenschap het ordentlijk alfabet de marcherende wereld de kreupele waarheid die jankend neerligt en dagelijks door de leugen wordt ingehaald en getrakteerd op dorst ik val langzaam uit mijn gedichten zoals mijn lichaam zijn woorden afscheidt er komt geen goud bij te pas in zulke termen ben…

Wat mijn maag doet krimpen en keren: Kaalgeschoren koppen die marcheren en brullen: “Wij zijn raszuivere heren.” Oorlogen in naam van god. Bruine strepen in de pot. Geknoei om winst met de natuur En nogmaals: slappe haring in het zuur ! Maar bovenal: verdraag ik geen onverdraagzaamheid.…

Elke dag het zelfde liedje,stoffen,zuigen en de vaat, levenslang zullen we marcheren,steeds maar in de zelfde maat. We gaan de ramen even zemen,de wasmachiene even aan, ja met dat even,zullen wij door het leven gaan.…

De schokgolf galmt door kieren en gaten, de muren bloeden, nauwelijks nog te stelpen dan volgt een radiostilte vol marcherende soldaten. Achter zijn gedroomde heg, zag hij een rozentuin netjes gesnoeid, ingeperkt en verzwegen zoals in die jaren.…

Dood, met mantel en hoed getooid je zit ons te dicht op de huid je snijdt recht door zee in harten en illusies je zet ons met twee voeten op de grond Dood, dagelijks marcheer je in maskerades voorbij in doorwaakte nachten fileer je onze zielen tot op het bot als een speelbal kantelen we in de tollende wind Dood!…

nu jij jouw jaardag viert tel ik niet de kaarsen omdat de jaren tellen die het leven verrijken in voor- en tegenspoed de intiemen momenten met mensen om jou heen die van jou houden zoals jij om hen geeft en er zijn voor elkaar wij vieren de herinneringen van grote en kleine dingen die ons voorbij marcheren omdat zij jou dat maken…

Mijmerend achter een goed glas wijn, denk ik aan soldaten die marcheren, aan de kracht van het geweld. En dan voel ik weer even de pijn, zie ik mensen die niet willen leren. Mensen in de ban van macht, geld. Ik weet hoe eenzaam eenzaam kan zijn, hoe 't leven zich van je af kan keren, als alleen maar de winst nog telt.…

Geen soldaten aan het marcheren, geen wereldleiders meer die logen. En ineens kreeg alles weer waarde, werd vrede toegevoegd aan het leven. De mens stond weer open om te leren, na zo'n lange tijd te zijn bedrogen. En de rust keerde terug, op tijd, want de mens, leek, ging ten onder.…

Het plein, de stenen en de brede straat; kennen de macht van het Kremlin wanneer die uit marcheren gaat. Een rode liefde zo vaak over Moskou bezongen voor een romance die hier ooit tussen twee mensen was begonnen. Het Rode Plein in de moderne tijd kent nog steeds diezelfde passie aan het volk toegewijd.…

ontsnappen, de duivel naast de dood draait het kind nu de kast weer de muur toe zoveel vergeten liefde, zoveel wreedheid ontplooid in het tengere gestalte, waarheid trillend stromen de tranen, na alle spanning in verlangend angst vergeten hunkerend naar verandering naast dood stappen die dreunen langs de zin van vergelding zware laarzen marcheren…

De dag ijsbeert in kille regen, marcheer ik langs druilerige perrons gedachten boemelen in de mist, ik als passagier zowel verstekeling tot niets verplicht, iedereen een geldig plaatsbewijs tussen de dwarsliggers en stramme ijzers die samensmelten tot op een stip gefixeerd op de dunne lijn van de horizon als optisch bedrogen doel…

Weerklank aan mijn deuren Er zingt terloops bewust Een aanraking en geuren Mij wakker gerust Dit is het verhaal Banaal sensationeel Opengeklapt totaal Gecomprimeerd intiem universeel Belerend of gekscherend Over wat er hoe dan zit Waggelend of marcherend Elke som blijft dit Feitelijk en tragisch Geheimzinnig uitgelegd Beeldig beleefd…

terwijl ik dankbaar stilstaan mag bij de mensen die het leven lieten in de strijd voor vrijheid en vrede marcheren elders nog vele voeten op bevel van honger naar macht door de straten akkers en velden waarop zij dood en verderf zaaien met geweld dat geen mens ontziet wanneer vraag ik in de stilte mij af zijn de lessen dan eindelijk geleerd…

duizenden voeten galmen in de nacht verschrikte ramen daveren bij hun naderen trachten zich te ontrukken aan hun sponning in een roes ongeremd mee te marcheren beginnen mijn benen onbedaarlijk te trillen vurig gegrepen door die vreemde kadans vertrappelen onbeheerst mijn gekoesterde rust tot ik eindelijk het verzet moe soldatesk vertrek…

Minuten werden jaren het ging allemaal voorbij, met de snelheid van wat mieren marcherende op een rij. Als flitsen van gedachten ja zo vloog de tijd, van peuter tot aan oude vrouw een leven zonder spijt. Ze koesterde dat wat haar zag ja zo gaan de dingen, regenbuien spoelden straten druppels werden kringen.…

Als dit 's werelds lot is, zélfs de stem van God is, wil ik van Hem graag leren waarom er nog legers marcheren. En de wereld bloedrood laten kleuren. Welke God laat dit in Godsnaam gebeuren? Onschuldige kinderen worden tot wezen, die de dag van morgen altijd vrezen.…