Alle inzendingen over marcheren

Marcherend over wegen, Stampen duizenden voeten, Daadkrachtig en schijnheilig, Onder hun gods zegen. Zij dreunen bij elke pas, Allemaal in het ritme, Van degeen voor en achter, In een eindeloze mars. Soldaten van het moreel, Beboeten elke zonde, Zetten je zonder pardon, Zo het mes op de keel.…

kruisen staan haaks op het groen rust wortelt in vrede stiller dan wit lijken vergaan de strijd is gedaan laarzen marcheren blikken vooruit de dood daagt ze uit het grote gelijk van heersen en macht die het leven veracht ze vliegen in V- de lucht is nog vrij als ganzen op rij naar het rood van de einder dood als bevrijder…

Chaos is in opmars en sterker dan ooit, zullen snel uitrukkende wanordeningen, marcheren door de echoënde gangen. Zie nu de omvergeworpen systematiek. Gaten in theorieën niet langer opgevuld, met zo gezegd: "zelfhardend pleisterwerk". Nu pas, ben ik in staat te begrijpen, dat niet alles begrepen hoeft te worden…

Muren die hemelhoog marcheren Onbereikbaar voor mijn ladder Toch maak ik sprongen Maar val steeds dieper terug Wanneer zal ik het leren Spouwankers dringen door de voegen Ik lees de jaren in het roest De gebakken stenen door de tijd verteerd Begreep ik maar hoe het moest Het kozijn evenaart mijn houding Gebogen en weerbarstig Woordeloos…

marcherende mieren over een weerloos vogellijf begerige vliegen gonzen er omheen de laatste veertjes de ragfijne botjes de wind zij neemt alles met zich mee roerloos ligt een fragiele vogelschedel naast die van vis en ree einde van de angst voor boze mensenogen onwetend nu van ons gestaar in de glazen kast dag voorbije…

Woorden volgen gehoorzaam omdat gedachten niets meer bereiken waar leugens marcheren. Wie ben ik als ik luister ? Wie ben ik als ik denk ? De vijand die weet ? Of de bondgenoot die vergeet ? Angst is het kompas en dichtbij het fluisteren van de dood.…

Maar wat bovenal moet worden aangeprezen is een marsmuziek, jawel een marsmuziek, die de mensheid van marcheren zal genezen. ----------------------------------------- uit: 'Bravissimo!', 1994.…

Maar wat bovenal moet worden aangeprezen is een marsmuziek, jawel een marsmuziek, die de mensheid van marcheren zal genezen. ---------------------------- uit: 'Bravissimo', 1994.…

Bang marcherend, in lijn der verwachting, gecultiveerd en schoorvoetend, lopen wij in de pas. Onze gekozen leiders, vooringenomen. Op de muziek vooruit lopend. Pure verwaandheid. En wij geëvalueerde kuddedieren, beïnvloedbaar. Gedrild en gehersenspoeld. Wij volgen. Kleur bekennend, volgen wij populisme.…

dreunende laarzen klinken door de stille dorpsstraat straks zullen dronken brallers vernielend zuipend en brandstichtend de hemel verduisteren zullen vrouwen en kinderen in doodsnood vluchten voor het kwaad waarvan ze het bestaan niet wilden weten en dat hun leven voor altijd zal verwoesten als ze maanden later zullen horen dat de marcherende…

en ik mijn droom fantaseer waar ik in fabelen door krochten marcheer en hoerensteegen markeer door te urineren tegen hoekstenen van steeds een nieuw adres de diepgang van de gracht waar mijn kiel in is blijven staan of gehaakt aan de bodem en het eind van een oud leven ergens blijft mijn hart steken in bovenstaande woorden en wil ik…

Hoed je voor hoeden groot groter grootst geen gezicht te herkennen gedrochten benen vrij van visitatie onder grootst klik klak der net geziene hakken wekt de kak ingepakte ridderzaal zilverstaal glimt hoeden flappende randen verraden staalhard marcheren onderdanigheid schijnt gigantisch vrijwillig schijnbaar wijsloos hoezee hoezee hoezee…

Vlissingse meisjes flaneren en paraderen, lijken welhaast te marcheren Als je ergens gezien wil worden, is het wel op de Boulevard. Meisjes van het mooie weer en van de zon, en met altijd de wind in het haar, zeg me waar ze jullie in de winter parkeren, dan ga ik op zoek en vind jullie daar.…

Je benen marcheren, bewogen door je versteende hart dat geen krimp geeft. Kom nou, je stond voor heter vuren, Zij die niets meegemaakt hebben, díe huilen, maken van een mier een olifant. Maar jij, armen omhoog, strijdlustig als de mier, je redt het! Gedicht naar het gelijknamige boek van Arthur Japin.…

De blijde klanken van de harmonie die door het dorp loopt te marcheren herken ik vaag uit dat warm verleden. De schooljeugd marcheert mee en ik zie mijzelf daar tussen in mijn jongenskleren. Gerust ontwaakte ik, gelukkig zonder reden.…

Ik wil niet wéér strijden tegen die demonen in mijn hoofd ze zouden mij nooit weer verslaan ik had het mezelf nog zo beloofd Ze drukken me naar beneden met al hun kracht terwijl ik naar boven wil en iedere dag moet vechten met man en macht Ik haat ze zo door en door ik voel ze marcheren en ik, ik kan niet anders dan ze proberen…

ezechiël 37 doodsbeenderen leven op grijnzende koppen glimlachen skeletten worden weer mens zij trekken op uit deze vallei en marcheren over de wereld eens waren zij verdord de geraamtes van tyne cot normandië verdun de somme margraten en de grebbeberg de vermisten en beweenden ze waren over onze planeet vertellen hun eindeloos verhaal…

de ondergaande zon kleurt de hemel bloedrood universele emoties verspreiden zich over de velden waar rode klaprozen bloeien in de stilte staan rijen kruisen de grond is doorweekt van verloren tranen verwoeste levens marcheren als een bloedrode draad door de wandelgangen van de genadeloze hebzucht een gedwongen afscheid van…

In colonnes van twee en drie marcheren zij haar venen af. Zij van de tweelingstad roemen haar aderen om hun zachte ruisen. Het fluisterasfalt.…

Een nieuwe moeheid maakt zich meester van mijn leeggevochten hart het eind van mijn latijn heb ik dan toch gevonden Gebarsten maar niet gebroken leg ik mijn hoofd neer kijk naar binnen met berusting naar buiten zonder te zien Achter gesloten luiken marcheren overledenen de dodenmars koude voeten laten zompige afdrukken achter op mijn…

er draait een draad om haar heen van goud en licht alsof de spin weet heeft van haar daden, voordat de koude in haar hart winter begint zij schommelt onder de iep op en neer haar zorgen weg in dromen en lang vergane daden, stof dat poriën vult terwijl doden rond de boom marcheren de weg naar huis is niet meer lang…

Afschuw en haat in hun ogen… marcherend in hun parades, allemaal voorgelogen. Wapperende vlaggen aan de gebouwen… Alles wat ons nu nog rest is rouwen.…

De rijen marcheren gedisciplineerd commando’s volgend als tinnen soldaten lege omhulsels, stramme ledematen presenteer geweer en rechts omkeert!…

De cijfers zijn soldaten, in een tred Marcheren ze en passen op hun tellen. Hun tafels liggen vast op rekenvellen. Ze volgen orders, bieden geen verzet. Heb je een vraag, dan weet een cijfer het. Ze zullen nooit naar één kant overhellen. Kil calculerend spelen ze hun spellen. Keihard en onverteerbaar; een skelet.…

wandelen gaat al een tijdje niet meer goed door de vele operaties aan mijn rechtervoet maakt iedere stap kennis met helse pijnen maar mijn lach gaat daardoor niet… verdwijnen positief zoals ik ben, blijf ik het steeds proberen om nu één dag… zonder die pijn te mogen marcheren maar voorlopig kan ik het alleen maar hopen dat ik ooit weer…

Reptielen zouden ons manipuleren Ons netjes in de maat laten marcheren Uit wiens bewustzijn werd dit opgedregd? Heb je gehoord wat of er wordt beweerd? Reptielen willen overal regeren Vermomd als mens werden zij hoge heren Nu worden wij door aliens beheerd!…

Het water van de zee is altijd zout, Hoe men de suikerpot ook mag hanteren, Geagiteerd over het strand marcheren, Terwijl de wind de brandingkoppen krauwt; Een borstbeeld hakken uit scheepstimmerhout, Des nachts, in droom, met meerminnen verkeren, Tarbot fileren of Neptuin vereren: Het water van de zee is altijd zout.…

Opgestaan uit het rustveld der dood verrijst een moordmacht helsoldaten zielloos marcherende ledematen vleesloze botten, tanden ontbloot twaalf slagen verbleken ontstoken rood dat zich hecht aan angsten in straten waar het leger als duivelsfanaten stramme gelederen gulzig vergroot met sappen die van rijtwonden druipen in gapende muilen…

ik schraap wat sneeuw bij elkaar druk koelte tegen mijn voorhoofd ik voel me groot worden ik voel me een soldaat (ver achter de vijandelijke linies) ik recht mijn schouders en marcheer noordwaarts. ------------------------------------------------ Uit: 'Toendra', 2006.…

In de verte, nog onhoorbaar door de afstand Te zacht nog om het door de wind te laten meevoeren Naar oren waar binnen het zal worden omgezet In angstaanjagende gedachten Is het geluid reeds geboren Te zwak van trilling, want te ver Om zelfs op de grond liggend al waar te nemen Zijn voeten begonnen met marcheren Of trappen gaspedalen in Van…