Netgedichten

netgedicht (nr. 18.264):

Stad van halverwege

De stad zuigt
aan mijn welbehagen.
Zij dekt mij onder
haar polierende gelaat
van gewapend beton.

Niets kan mij hier gebeuren.
De woestenijen der barbarijen
liggen ver buiten het bereik
van haar stenen hart.
Haar binnenste dreunt
onder haar eigen warmte
en loopt er van over.
Eindeloos tot haar laatste zucht.

De potente calorieën schallen de trompetten
en zij zendt haar zonen uit in stalen rossen.
In colonnes van twee en drie marcheren zij
haar venen af. Zij van de tweelingstad
roemen haar aderen om hun zachte ruisen.

Het fluisterasfalt.