Netgedichten

netgedicht (nr. 55.055):

Dodenmars

Een nieuwe moeheid maakt zich meester
van mijn leeggevochten hart
het eind van mijn latijn
heb ik dan toch gevonden

Gebarsten maar niet gebroken
leg ik mijn hoofd neer
kijk naar binnen met berusting
naar buiten zonder te zien

Achter gesloten luiken
marcheren overledenen de dodenmars
koude voeten laten zompige afdrukken
achter op mijn eiland van verdriet

Mijn kinderschaduw rent
echter opgewonden mee
terwijl de band
zijn laatste nummer speelt:

Liberia Me (verlos mij)