Netgedichten

netgedicht (nr. 10.400):

de kadans der duizenden

duizenden voeten galmen in de nacht
verschrikte ramen daveren bij hun naderen
trachten zich te ontrukken aan hun sponning
in een roes ongeremd mee te marcheren

beginnen mijn benen onbedaarlijk te trillen
vurig gegrepen door die vreemde kadans
vertrappelen onbeheerst mijn gekoesterde rust
tot ik eindelijk het verzet moe soldatesk vertrek

sluit ik me aan bij duizenden zwijgende mannen
starre blik pal vooruit zijn ze ziende blind
besef ik vol afgrijzen in desolate blikken
dat hier geen vrije ziel meer heersen kan

in ultieme beweging beproef ik nog de vlucht
doch onmogelijk verstrikt in een verstikkend zog
verdwijnt mijn laatste restje kracht uit zicht
een reis nooit de mijne geweest vangt aan

duizenden gedachten razen nog door me heen
als de verdwaasdheid me bespringt
en me met zich meevoert
naar het land der kudden