Alle inzendingen over marten

Leef in een eeuwig heden, of blijf keer op keer -- een lesje leren.…

Hoeft een mens niet goed te zijn, is het genoeg als -- je goed schijnt te zijn?…

Ik ben een Denker, ik reutel niet, maar ik zoek -- echte vibraties.…

Hoogte is diepte, een heel diep zwart onder je – krampende vingers.…

Mijn mooie uitzicht bescherm ik tegen rovers – Met zware luiken.…

Niet één kaart wijst je naar het Hopsaland Geluk – thuis, in je lichaam.…

Knijp een oogje dicht, en zie wat verboden is – kan toch gebeuren.…

Uit goedheid doe ik alles graag groot, leer van mij: klein is goed genoeg.…

Er valt zoveel goeds te doen, denk ik wel eens, tsja – soms denk ik wel eens...…

Zout in de koeling, levertraan in de olie: auto winterklaar!…

De Aanpasserij: ook jij wordt hier gelukkig -- gemaakt. Kom binnen!…

Het Nu uitbeelden: vibraties van de branding -- de golf van het Zijn.…

Is hij zo machtig? Dat geloof ik niet! Daarom -- zal hij me straffen!…

Mensen zijn zo veel, verstandig, dom, goed en slecht: mensen zijn kantig.…

De mens zet straks op Mars een eerste voet Men gaat elkaar daar snel hartgrondig haten Big Brother zoekt dus nu al kandidaten Wie mee mag reizen blijft er ook voorgoed Het is dé kans waar je van liep te dromen Om van Mart Smeets en Barbie af te komen.…

als je begrijpt wat ik bedoel begrijp je ook wat ik nu voel: taal geld gezag liefde in ons malle smalle lage land bestaan voor mij alleen tegen bewijs aan toonder…

Achter gesloten ogen Ligt de nog ongedachte Gedachte onbewogen Te wachten Op een grofstoffelijke trillingsvibratie Ontvouwt zich een sidderende sensatie Een kaleidoscopisch kleurenspectrum, een repeterende ringcollage Niet te koop, onbetaalbaar En geenszins geschikt als handelswaar Stromen mijn gloednieuwe gedachten Naar mijn gedachtenetalage…

Het is vaak de jeugd, nou ja, een moeilijke jeugd -- Wie kan er zonder?…

Nu is zij dood - - haar kleine hart kan niet meer zeggen wat het mart, en beide ogen zijn gedoofd; ‘k heb in hun gloed heel lang geloofd; haar lippen zijn van klank ontdaan, nu zij voor goed is heen gegaan. Zo sluipend stil is zij verdwenen; zij ging voor altijd van mij henen het leven in, dat flonk’ring bood… Nu is zij dood!…

De mens weet als hij wil een kathedraal Van goud en licht en glas in zich te bouwen Verdient dan als hij sterft een hevig rouwen En nagedachtenis in elke taal Hij schreef geschiedenis op grote schaal Kreeg tegenslag en duister te verstouwen Liet anderen gerechtigheid aanschouwen Was voorvechter van menig ideaal Mandela, Gandhi, Marten Luther…

Mijn therapeut vindt geesten gewone mensen – spokend in je hoofd.…

Ik heb u lief, nu en altoos, En of mijn droef en moede hart Bij andren rust of eenzaam mart* Om u: gij zijt mijn liefde, altoos.…

Soms luister ik lang naar het zwijgen Van die donkre viool, mijn hart, En scheemring na schemering zijgen Door een stilte die sluimert en mart. Doch eindlijk begint het te trillen, Of een zucht langs de snaren streelt, Of een enkel met liedren te stillen Verlangen er droomt vóór het speelt.…

En gloeiende in het donker uw smart Slaat ze uit en zoekt, tot alles zich vereent Met mijne liefde, en vreugd, die om u weent En in mijn diepste ziel uw naad'ren mart.…

Marten Toonder leest aandachtig in Gods woord schrijft en tekent verhalen uit eigen verbeelding ontsproten door zijn wondergeschiedenis schijnen zachte bleekgouden stralen van de Evangelische boodschap die Tom Poes en heer Bommel ofschoon zeker niet opzichtig vroom helpen om met doordacht geweten hun vrienden liefdevol bij te staan waarbij…

Hoe is op deze dag mijn hart bewogen, Dat mart in ’t bos en wil er niet vandaan, Het weet de pracht dier zuilengang en bogen En uchtendlucht aan ’t einde van de laan.…

Langzaam, langzaam moet ik stijgen Langs de trappen, zelfs niet hijgen Met dit hoofdje aan mijn hart, Tot waar zacht de sponde mart. Ach, want als hij wakker schrikt Uit dat land van klank en kleuren En hij ziet de nacht hier treuren, Weet ik dat hij uren snikt... Stram mijn knie, dat gij niet knikt!…

Nu is zij dood - haar kleine hart kan niet meer zeggen wat het mart, en beide ogen zijn gedoofd; 'k Heb in hun gloed heel lang geloofd; haar lippen zijn van klank ontdaan, nu zij voor goed is heen gegaan. Zo sluipend stil is zij verdwenen; zij ging voor altijd van mij henen het leven in, dat flonk'ring bood ...…

Een zwaar, enigszins ingevallen dak dekt het kleine huis van Olle Kapoen, de wortelman, die woont tussen het groen van lieve vlierstruik en oude, kromme tak. Het kereltje is gesteld op zijn gemak, maar moet somtijds wat groots heldhaftigs doen, houdt zich daarbij vastberaden en koen; daarna verloopt het leven ongestoord mak. Deur en raamluiken…

Gelijk een vader zijn onwillig kind Bestraft met schijnb're toorn, maar smart in 't hart, En, schoon kastijdend, zelf wel voelt hoe hard De straf moet zijn voor 't kind dat hij bemint, - En onder 't straffen in zichzelve zint En hoopt of het berouwvol wordt, - en mart, O zo verlangend, na die dubb'le smart Héél lief te wezen voor zijn…