Alle inzendingen over meedragen

Vragen die we met ons meedragen. Waarom moet mij dit overkomen? Vragen over het leven en de dood Vragen over vrede, oorlog en nood We zullen er hier nooit uitkomen. Vragen over het wezen God, de Heer Hoe zal het zijn na het aardse leven Als God een nieuwe aarde zal geven Zien wij elkander daar dan ook weer?…

Mist kun je ruiken, alsof de druppeltjes iets meedragen. Ze hangen besluiteloos rond in een doorleefde nevel van verzwaarde hemel en gecondenseerde klei. Zo ruikt een grijze waas van koude huid en klamme steen, van onzichtbare koeien in de wei.…

de tijd niet bestaat maar slechts een benaming is voor de ordening van momenten waar alle elementen altijd hebben bestaan maar steeds verder van elkaar zijn gaan groeien daar zweven mijn gedachten als een fluistering hopend dat deze hemellichamen zullen zien wat ik nooit meer mee zal maken dat ze mijn ziel met hun onsterfelijkheid zullen meedragen…

Zo zal ik je altjd meedragen. Met heidevelden als mijn huis, waar ik jarenlang kan zwerven, waar ik geniet van iedere dag. en antwoord vind op m'n vragen. Mijn vlakke land, dat ben jij, waar mijn wieg heeft gestaan. Aan jou ga ik nimmer voorbij, bij jou zal ik sterven gaan.…

in 't schrijven waar er ooit gevoel lag in poëzie kan ik nu slechts twijfelen over hoe ik er nog één draai aan kan geven -zonder driehonderdzestig graden te draaien- Trouw blijvend aan mijn gedachten wil ik mijn gevoel niet dichten doch openen als een ontluikende vlinder in een passioneel samenspel van klanken; wind en emotie zullen mij meedragen…

Ik zal ze in mijn hart meedragen, Ze op het allermooiste plekje speciaal voor u in mijn hart bewaren. Dank u wel pap voor alle liefde die u gaf en alle prachtige jaren. See you in heaven. Liefs u dochter, Denise…

Tover voor mij een nieuwe wereld, een ander licht vol van verlangen bol van gezangen Voorbij de laatste bocht, het bange konijn bij het verlaten huis, scherven in het kozijn drukt ze haar klam gelaat door het spinnenrag en ontwaart wat ze verder meedragen mag Met frisse lach, zakken vol van geur en kleur glipt ze stralend door de smalle…

in het diepste staan we alleen dat hebben we gemeen niet enkel door tegenslagen want naast voorspoed zullen wij, het wezenlijk gescheiden zijn, in ons bestaan meedragen samen zouden we dode stenen kunnen verjagen…

vage vlek waarin men verwensingen bleef herhalen tientallen, tot jaren oud zo anders dan de meeuwen die ik als kind tekende met vleugels, misschien te groot maar vrijuit om lief te hebben omlaag en omhoog, waar wolken witter dan wit werden als armen zich uitstrekten ver over mij heen waar het weten groeide dat het machteloze meedragen…

Met overgave mag je de zee in je hart meedragen. De zee met vaak enorme hoge golven geeft vele indrukken. Krachtig is de zee maar geeft zoveel vleugels met vele vrijheden. Het is een verademing om te mogen meemaken. De zee is ook gevaarlijk, zeker als je erin zwemt!…

Geen ander mens kan onze zielenpijn bij vlagen daadwerkelijk meedragen of aan ons ruiken. Ik moet wellicht nog vele pruiken en reizen maken, mag het ademen weet ook ik nog even niet staken.…

Al ben ik op deze dodenherdenkinsdagen aangeslagen de herinneringen aan al dat leed blijven wij meedragen. In dromen hoor en zie ik soms soldaten nog stampen het verborgene, de zichtbare tranen en hun zielenpijn denk ik wie begon waarom toch die zware rampen alsof de ene mens beter dan de andere mens zou zijn.…

Mijn denken in mijn armen meedragend wetend dat de zinloosheid van het onwetende, het weten is en het bestaan gewoon zijn gangetje gaat. Beelden, gedachten, herinneringen waaieren voorbij; slechts sprakeloze woorden spelen een spel tussen jou en mij.…

Een kist zoekt de ruimte weer Inmiddels voor de zoveelste keer Voortdurend meedragend het onbekende lot Waarop geen antwoord gegeven wordt Maar oh, de eerste signalen De techniek of de mens die wellicht gaat falen Het lijkt nog enigszins te gaan Hoewel de tijd niet leek stil te staan De oproepen worden al snel heviger Heimwee naar veiligheid…

In de stiltes van mijn geheugen, vind ik nu de rust en schoonheid, wat mijn bewogen leven meemaakte, en wat ik meedraag. Soms is het een last, waardoor ik gebukt, alleen nog traag door het leven ga, de donkere jaren loodzwaar moet dragen.…

tegenspraak zal er nooit en te nimmer zijn maar brengt wel naar twijfel en overwegen uiteindelijk ben ik dan daar, waar ik niet wil zijn oorlogen en afslachten van de mensheid dat laten wij en de personificatie van God niet toe zelfs de Vader niet en Heilige Geest daarvoor in de plaats ben ik blijven steken bij hoop, geloof en liefde die ik altijd meedraag…

Ben trots dat ik je meedraag voor de rest van mijn leven.…