Alle inzendingen over melancholie OR gedachtenspinsel OR levensopvatting

Melancholie was ooit een ziekte. Zwarte gal. Doodsdrift. Zwaarmoedigheid. Soms voel ik me zwaar te moede. Door teveel tobben. Door teveel doen. Door teveel eten. Zwartgalligheid bestaat nog steeds. Een aandoenlijke aandoening is het. Een teken van leven.…

de duif vermoedt de avond in zijn roep en rekent op de morgen hoor je hoe stil het is in mij de avond valt steeds minder klinkt mijn roep om jou…

Vallende vlinder opgeslagen souvenir op een droge plek.…

Momenten waarop ik kan zwijmelen in verdriet Intens verdrietig zijn en ondertussen zo ontzettend gelukkig omdat ik iets voel Niets voelen Leeg en verdoofd zijn, geen kant op te kunnen en vastgeroest in je hoofd In zijn patronen Of die van haar Verdriet is prachtig Verdriet is genieten Huilen is fantastisch en pas wanneer mijn gezicht plakkerig…

Melancholie.…

Zover weg strandt de passie in herinnering langs de kustlijn geschreven als teken wat overspoelt door deining van weemoed. Elk woord dat op cadans de poëzie erkent door de melodie van onze favoriete band dat tijdens het dagdromen mij aanmoedigt. Door schittering van sterren benoemen kan ik alleen de verlichting verwoorden door de…

Melancholie van scheiden en hervinden, Stadig verliezen en verloren gaan, Van binden en gebonden zijn; beminden Aan dood en leven eeuwig af te staan, Hoe komt ge mij, waar bitse winterwinden Hun ijzige gesels op de woning slaan, Door leed geboog'ne en door liefde verblinde, U weer te melden met Uw oud vermaan!…

Het leven van een vrouw bestaat uit wachten Om nu en dan waar nodig in te grijpen Verlangend naar de tijd van vóór het rijpen De kindertijd, zwemmend in droomgedachten En in een zee van tijd en fantasieën Verkaveld niet, compleet nog, androgyn Nog niet geplaagd door hoe zij wordt gezien Door mannen en hun ideologieën Vasalis voelde al haar…

Weemoedig staart ze naar haar handen, handen die troosten, handen die zorgden, handen die kookten, handen die streken. Waar waren ze ook weer voor? ze friemelt met een zakdoen, strijkt haar rok glad, kijkt schichtig om zich heen, om vervolgens weer te blikken op die doelloze handen! Handen die ooit nooit stillagen maar nu alleen nog: rusteloze…

Steeds sneller gevangen in de jaren, nestelt melancholie in de versleten kaders van de ziel, raakt zwanger van een ongeëvenaarde zachtheid Gouden tonen vloeien weg als de oude troubadour wedijvert met z’n melodieën, die z'n tijd en tonen verzwijgt, verrukt was van het fluwelen tokkelen op de snaren van het beminnen.…

verzuilt in melancholie emoties die me de grond in trekken gevoelens die bedwelmd worden meegesleurd door de zware stroming van de zee totdat ik opgeslokt word door de fouten die we door de vingers zagen En nu als een anker om mijn enkel de dood zegeviert…

De melancholie dat de aarde wel klein is -- maar onze ziel niet.…

ik zie de vonk die overspringt uit de levendige communicatie die langzaam in debat zijn lading vindt argumenten kleuren de toon die als een droom gestalte krijgt zichtbaar in gedeelde werkelijkheid al aan de oppervlakte drijft nog zijn het gedachtenspinsels die haken naar de echtheid van bestaan in verder willen gaan dan luchtkastelen…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Wervelende film Met melancholie als kern Schoonheid raakt je ziel…

wanneer Satie daar de toetsen beroerde zat de lucht vol melancholie…

Het vallende lover Melancholie in de herfst Elk jaar weer opnieuw…

Schrijfsels en geschriften, aan het brein ontsproten ruis gedachtenspinsels op papiertjes vol pennevruchten door het huis. Krabbels in kriebeltaal, tenminste zij, die het geluk mochten beleven vastgelegd te worden en zo te overleven Woorden, who cares. Ach, je bent het kwijt.…

Oud zijn Oud zijn de glans van de eindbalans opgemaakt het oude bed ik leg mij neer op dromen bezongen in nacht en vergetelheid die door mij heen gebuiteld buiten mij zijn stukgemaakt. Oud zijn in het najaar. Het blad stort zich in een lijdzaam stuiven de twijgen fonkelen in het avonddonker…

De melancholie achter het woord die je nu toevallig leest.…

Als men ten laatste heeft gevonden Waar heel de ziel naar smacht, Dan is 't te laat, de dag verzwonden Reeds valt de nacht. Als 't kleed ons past, is het versleten, Als men het boek kent, is het uit, Als men het leven komt te weten, Dan valt het scherm dat alles sluit.…

splinters van bestoeft viniel. scheurend splijten ze de binnenkant van die buizen met hun stilgezwegen naam 'Eustachius waer bestu bleven' schreeuw ik, dat mijn huig ervan gaat rillen en mijn mond zich stom met trillingen vult het gedrum van oude noten op rust, stof zie'k nog van vellen springen, trommelt m'n vliezen aan diggelen…

In mijn hoofd is alles tomeloos terwijl ik luister naar de wind van zeven wereldzeeën Onvast schrijf ik in ’t zand hoeveel ik voor je voel, lief kind had ik maar hier met jou gevreeën Leeg nu het strand, de zee schreeuwt eb Zacht fluister ik, de tijd die stond niet stil O tijd! Wat heb je ons aangedaan! Ik geef je mijn…

De dwaling in de druppels als duizenden onbekende gedachten vormend tot een waterval van ongekende melancholie.…

Je raakt me diep met je gedachten nooit vermoed en nooit gezegd je openheid, je oprecht bekennen gevoelens op papier, diep en hecht. Meer dan ik wil houd jij mij bezig dat brengt onrust, ieder moment ik wil verder met mijn leven moeilijk, als je er nog zo bent. Laat het los schat, deze binding. Hoe moeilijk dat ook voor je is. Ook ik heb…

Mijn liefde is vervlogen, heel zachtjes uitgeblust Geen hand meer op de mijne, geen mond meer die mij kust Geen lachje uit de verte, geen hand meer door m’n haar Niet meer samen zitten en kijken naar elkaar Er vallen geen woorden en er is geen ergernis Maar ik weet uit ervaring, hoe eenzaam eenzaam is.…

En zijden vleugels de Heer had het haar beloofd Uit de hemel dank…

aan de oevers van de tijd op de tempelklok .......is een vlinder gevlogen en ingeslapen sereen en stil luchtledig geen haat momenten zonder tranen worden kristallen stralen van geluk…