Alle inzendingen over mensenzee

Het jonge ja-woord van weleer dringt nog nauwelijks tot ons door de vroege onbevangen sfeer gaat tergend snel in ons teloor zie hoe wij vertakt verzanden: de gezellen in ons leven dingen naar dezelfde handen die ons ooit waren gegeven wij drijven in een mensenzee afgestoten en verloren de mond gesnoerd door nuffig 'nee' waar we onze namen…

De aarde rukt mensen in de diepte mee De dood Een mensenzee Een ander landschap ontstaat een natuurdaad Is die wijs De man met de zeis? Het land in verscheurde toestand Wanhoop Ontbering Hierin schuilt geen lering…

Kijkend in 't aards theater neem ik in gedachten mee druppeltjes van levend water samen vormen zij de zee Zeeën zonder grenzen nemen druppels mee druppeltjes van mensen uit onze eigen mensenzee Druppeltje uit de mensenzee vluchtend uit 't vreemde land 't kon niet verder met ons mee ligt als druppel op 't strand Door ons eigen onvermogen…

Kalenderblaadje eenzaam op je laatste dag, ‘k trek je waggelend af knetterend vuurwerk een mensenzee kijkt omhoog blaffende honden tijdloos ritueel oud glijdt nevelig in nieuw zonder alcohol 2 januari nieuwjaarskussen afgekuist, een lach is te veel…

waar zijn zij de door weer en wind en hard labeur vereelte handen zo hard, zo zacht voor mijn kleine hand verweven in de jouwe geruststellend gevoel een baken in de immense mensenzee de vijandige wereld kon mij niets ik mis ze sinds lange tijd zij boden mij rust en bescherming…

Kinderen vallen licht, zij weten niets van breuken van prikkeldraad, een haveloze mensenzee. De vuisten die verwoed op onze deuren beuken uit angst voor weer een oorlogswee. Kinderen vluchten niet, ze worden meegenomen. Belanden in een mallemolen, één van leven of de dood.…

de lange gang stond vol kerken gevuld met gezang zijn immense pilaren stonden naar de hemel te staren in glas in lood bevolkten gebrandschilderde wolken het blauw van de lucht deuren zwaaiden open klokken gingen luiden en de mensenzee golfde naar buiten kleurrijk en verscheiden rouwklagend om de heiden die in de apocalyps is…

hij rookt een sigaar het dagelijkse leven sluipt zacht naar de nacht luisteren naar Bach het lijden en het sterven het gewicht van spijt het hart loopt over Bach brengt veel in hem teweeg hij dooft de sigaar een drukke dag wacht aankomst van volle wagons stille mensenzee ongezien dichtbij ongehoorde smeekbeden Bach’s erbarme…

zag je door beslagen ramen aangekomen nog op reis een vleugje buitenland verdromend in je ogen je kuste me ik rook Parijs ik nam je hand de koffers maakten grenzen een eiland in de mensenzee we lachten samen de omgeving deinde met de golven mee je stem had zuidelijke klanken woorden nog een licht accent ik gaf je bloemen…

godzalige natuur het water van het allereerste uur belaagt de oude wortels, speelt met rotsen je bent nog onbezonnen en nog puur een wild verlangen laat je telkens botsen te jong nog voor een overwogen klotsen tegen de tirannieke kademuur maar achter verre bochten wacht het dal eens zul je onontkoombaar moeten kiezen: een stuw en in een mensenzee…

adem de vadem op zee lengte na lengte ellenlang het is er zo dun ziltig maar vrij van elk mengen van de mensenzee en het diepe spoorloos op vingers van zout ik wou dat je daar bodemloos kon vallen in een bedwelmend bedaren en gewichtsloos zweven op de nevel mezelf ontrukken van boven en onder maar ook weer wil ik er niet eeuwig blijven…

me in terug te trekken Van alles om me heen Van al die dorps gekken Nu zie ik er geen een Waarom stellen ze al die vragen En dat alleen maar aan mij Ze willen zich niet eens beklagen Iedereen is 100% blij Maar Waarom sta ik nog stil bij problemen En vier ik niet gezellig mee Ik moet het leven nemen En feest vieren met de mensenzee…

Hand in hand, kameraden Hand in hand, tezamen één Het liefst te voet of met de step Zegt eerste man Aboutáleb De druk is groot Geen angst geen nood Niet allen tegelijk Voor Ahmed geldt dan maar één wet Verdeel en heers en splijt De stroom van mensenzee en Maas Erasmus vormt dan geen belet Aldus - en ik citeer Ahmed - Als…

De blanke zuilen stijgen stil omhoog, En bevend droomt het licht in de gewelven, Neerzind'rend wil 't de mensenzee bedelven. Twee ranke lampen dalen van de boog, En werpen witte reinheid om zich henen... Steeds momm'lend waart alom het doffe stenen.…

Ik kies mijn favorieten en loop met mijn ogen mee, kijk ze helemaal na, zolang ik ze kan zien, totdat ze kopje onder gaan in deze kabbelende mensenzee. De muziek in mijn oren vergroot het effect van mijn beleving en ik dein gezellig met alle golven mee.…

Niet minnend aan het leven in de kolkende mensenzee weet de vliegeraar dat hij zijn hoop aan het lijntje verbindt. Hij is de vliegeraar, dat eeuwige kind. Een nietig element onder de zon, voor wie het leven ophield voordat het begon. Speels neemt de vlieger hem op sleeptouw mee, en geeft hem de levensruimte die hij elders niet vindt.…

skolperige minskensé oeral hie’k wol frede mei: it geregelde farkeljen it hommels en dwerse swalkjen it reevjen fan dyn gelyk doe’t hja it skip útteagen en do fergean moast wienen it net de kâlde orka’s dy’t it spatwetter opwielen mar de wyte weach fan soannen draaikolk de kist glijdt over de deinende deemoed van de kabbelende mensenzee…

Een dagje mensenzee. Of was het meer? Een ommekeer of nieuwe wijn voor oude poëzie?…

Overal gebeurt het: Op de fiets langs de rietberm Tijdens het ontbijt In een suffe mensenzee Op de grillige grens tussen 2 dorpen Ergens in een broeierig huis waar het gebinte vermolmt. De avond is verzadigd van mensen en dingen Hun soms hondse wensen. Gewemel.…