Alle inzendingen over meteoor

Vlammend valt een meteoor door de steilten van de nacht.…

In een langgerekte parabool verlegt een flonkerend stuk gruis zijn baan. De traag rondwentelende aarde brengt zijn wilde zonneval tot staan. Een neertuimelende fakkel wordt ontstoken, hij boort zich lichtend door luchtlagen. IJle rooksporen verdampen in mistende vlagen. Een blinde wesp, een speldeknop van licht is eindelijk tegen de lamp gelopen…

een lichtbaan in de versluierde hemel van al oktober een gedroomde missie kruist door een sfeer die wij de onze genoemd hebben in het gebruik van de tijd dun verlengd met kale takken het verloop van een dag zou stoppen bij de traag schokkende overgang van licht naar schemer zoals wij die half verdoofd kennen door het gewoon horten van de…

Zo oud dat men haast niets meer bezit dan wat ademteugen en sleetse gedachtenpatronen derhalve makkelijker los te laten Zonder vleugels zweven doelloos onderweg herinnering terugbrengen tot het kloppen van een hart Een meteoor, die zich spoedt door een donkere nacht zelfs dan muziek van Bach in licht van sterren verdwijnt…

minder dan de afstand tot de maan zijn we van elkaar verwijderd ik ben een meteoor raas langs de hemelkloot vol reien en bochten bergen kijken toe hoe vogels hun nestje bouwen in trillende uitgestrekte armen onder blauw baldakijn tranen dakloos in de zon verdampen…

Wat voelt als kale zachtheid blijkt een brok verdriet, intens verdiept als meteoor gehard. Binnen bonkt een grijze herinnering als holle echo doorheen een blakende stilte. Rusteloos stroomt het als vergeten door gletsjers van verleden sterft een duizend doden op het schrift van het gemiste lot.…

Wanneer een vallende ster een brandende meteoor ontmoet versmelten magma en straling in onnavolgbare stromingen Bloeiende erupties ontstaan geven boeketten rood en oranje licht Laten zij het heelal nog een keer knallen zonder zwarte gaten te veroorzaken De gesmede komeet reist verder geen grenzen en ongeremd…

soms is het er weer in mijn zoldergrot tussen de uitgehangen was voorzien van spijtoptanten dat grijsblauwe schijnsel door 'n ontijdige poort dan kijk ik een film in de bek -tanig en tandig- zoals dat past bij verbazing en misschien ook onbegrip laat ik het geen metafoor noemen maar een meteoor uit zelfverzonnen ruimte ploffend…

Waarschijnlijk begon het heelal met een knal, die zich materialiseerde Daarbij vraagt een mens zich af of het de stem of de wind van God was alsof het Hem iets zou kunnen schelen Restaureren, herstellen in de oude stijl dat lijkt me wel wat, net zoals het idee dat menselijke cellen volzitten met onreduceerbaar complexe systemen…

Gabriël richt een meteoor als een berg op de mooie blauwe aarde, het einde van ons bestaan; opgelucht zien we het ding op Jupiter inslaan. Collega's overtuigen Gabriël dat de mensheid vanzelf uitsterft door het gedrag van hebzuchtige halve-garen; hij kan zich de moeite besparen.…

Even wachten tot het nu verschuift, verleden wordt de toekomst een meteoor met doordringend vermogen in een hoofd vol luchtigheid.…

Een man slentert rond in de hof verslijt onder zijn zolen kronkelpaden tussen de verscholen witte gebouwen Het vliegend zaad van een vlier tikt droog en hard het voorhoofd aan maakt zo verdeelde gedachten één Het zou een meteoor kunnen zijn maar neen, er is niets ongewoons geen gat dat van voor naar achteren loopt Het hart klopt onvervaard…

snelheid roetsjt tegenspraak naar dovenmanslanen geen boom durft er zich rechtop te dromen en waar ik ben, waai ik fel over liefde heen, laat vogels in wind vallen - de richtingen nog niet gekend - ik verslind deuren en bloemen verbreed verbeelding met het instinct van zwarte sloten verwerp mezelf naar het ondoordringbare van een meteoor…

Een meteoor schiet door de hemelhof met achter zich een staart van sterrenstof.…

strelende zinnen van het binnen vandaar begint het ontginnen van de toortsen van verlangens slechts getuigen zijn zij, afspiegelingen van het grote inferno tot het laatste uur van het laatste verlangen heeft geslagen om het materiële zelf te behagen, rijzen ontelbare vragen over de oerkracht van het overleven, in toekomst vanuit verleden de meteoor…

Ik zie haar weer staan, de halve Maan Ook een Satelliet, gestaag volgend haar baan En daar, haast niemand die het ziet een Meteoor, verdwijnend in het niet Vreemde krachten trekken er in het Heelal Krachten die wij niet kennen, en er nooit aan wennen Het Heelal, waar je ook kijkt, Sterren zie je overal Ze leven…

Jij, stralend voor mijn halfverduisterde ogen, Ging voor me, rood je vlecht langs het witte kleed: Donk’re meteoor ik, jij, lichte komeet, We voelden naar de zon ons heengezogen.…

uit de nevelen zonder begin tolt blauw gestaag rond haar as ongewoon gewoon nietig in het al heelt ze geslagen door mens en meteoor haar wonden ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar ze huilt, ze vloekt boombuigend over weggegomd groen druipen stormnachten haar leed verzinkend in een zee tranerigheid zuchten golven zich te pletter ze…

Al zijn we sneller worden dan het licht technisch komen we dichterbij Venus en Mars gedreven door de sexy stroming in van wind joeg een meteoor het mensdom aan geperst uit de opwelling van een traan met de afmeting van een oceaan, dichtbij binnen handbereik ver bij ons vandaan, ironie van een dakloze die z’n plek nog zoekt, de ziel heeft…

Maar, de nacht-trein gloeit: traan van Laurentius in augustus-nacht, glimworm in een ver veld, goud-meteoor die onder de blauwe nacht-boog snelt. De nacht-trein zit vol mensen die dromen, waken, denken, wensen en vooral met pijn iets verwachten: zij rijden dagen, weken, nachten op de brandzwarte bol der aarde. - Is God nog ver?…