Alle inzendingen over mijn eigen stilte

De familie zag 't somber in, brachten hem thuis in z'n eigen gedoe, daar zat ie nou, alleen, ziek eenzaam en vooral moe! Intussen wilde niemand bij hem blijven en zo: brachten ze hem voor 't geval dat: alvast naar een hospice toe.…

We ontmoeten elkaar en werden verliefd we zaten op een wolk Boven iedereen We gingen onze eigen weg Hielden elkaar vast bouwden aan een band en Voelden ons verwant Toen kwam de klap Na de hevige verliefdheid Onstond er geen vriendschap In het dagelijkse leven Begrepen we elkaar Niet Bleven op ons eigen grondgebied Spraken een andere taal…

Het is vervelend inzicht te verkrijgen in iets ongrijpbaars wat je moeilijk aaneen kunt rijgen Als een 'sputterende' kaars welke je toch branden wilt laten tevens een eigen weg wilt gunnen zodat er tijd ontstaat om te praten zonder te weten dit aan te kunnen je leeft compleet in je eigen wereld; op aarde met voldoende dingen omhanden toch…

Ik kijk sta langs de zijlijn en ween in stilte. Haar eigen fietsbanden zijn bijna versleten alles kraakt en piept, zie deze schaduwen terwijl zij rijdt, ze zijn kamerhoogte groot. In fietstassen neemt zij oud nieuws mee.…

We kiezen onze eigen weg recht of met bochten We zijn onbekend, soms met wat we zochten We schrikken terug bij kruising scherpe bochten Dé weg voert ons naar schone oorden door zon beschenen kilte en kou buitengesloten Te gek voor woorden.…

Vanavond ga ik weer een uurtje matten Een opgefokte juut is snel gevonden Ik voel me dan zo vrij en ongebonden Vanzelf verschijnt een knuppel in m’n jatten Dat ding wordt automatisch steeds gemener: Het liefste knuppelt hij een hulpverlener…

Het eilandgevoel.. onze gedachten gaan uit naar onze vrienden. Eigenzinnigheid kreit vanaf hoge rotsen wit hun geweten. De breuklijn scheurt scherp conservatieve lijnen.. voordeel is twijfel.…

het sterven herkent zich in de kleine dood van afscheid, elk moment van minnekozen verlegt de schaduw van de tijd gesmoord in twijfel lijkt alles subjectief, het pad alleen te gaan over een blanco pagina van het laatste hoofdstuk eeuwenoud geluk gedeeld op perkament wordt het snel een eigen mythe, maar altijd weer cursief…

ze ontleedt de eenvoud los van de betrekkelijkheid en voorbij de norm of diversiteit, modelleert de wereld in een ethisch gebied met meesterhand in nieuwe stijlen van oneindigheid, veel verder dan men ziet, ze baart de vrijheid met een simpel gebaar waaruit nieuwe vormen ontstijgen, de laatste schakel uit haar ziel, ze legt haar eigen…

Eigenaardig Toch Dat ik Zo bezig Ben geweest Het de ander Naar zijn Zin te maken Dat was Voor mijzelf Vaak niet zo Eigen aardig…

Ik was Mijn pad Aan het zoeken Op jou pad Verdwaald Het was Niet mijn pad Nu mijn eigen Pad gaan Bewandelen…

Ze vallen nu bij bosjes van hun sokkel, De één gaat vreemd, een ander raast en tiert, Of heeft de boel met harde hand bestierd, Of grijpt onzedig naar elk lekker mokkel. Niets nieuws, want altijd oogst je wat je zaait, Dat is al zo, zolang de wereld draait.…

Bij mijn lange reis door het waaiende duister van de stormende levenszee verlang ik naar een vaste rots boven de kokende golven om stevige steun te hebben maar ik klem mij vast aan een kleine sterke zuil die liggend voort host wild danst springt en duikt op het brullende schuim doch onverstoorbaar koers zet naar de lage enige ster aan…

over het ruisen van het leven bedoeld om in alle eenzaamheid aan een vreemdeling weg te geven een duistere schaduw van jezelf wanneer je niet meer kunt praten het dolle feestgedruis is afgelopen vergeef jezelf tussen de zondaars je doet wat je niet kunt laten maar je bent lam en straal bezopen keer je om en wees een vent stap over eigen…

Ik denk aan verhuizen Voel me ver van huis Eerst maar eens mijn eigen huisje binnen bekijken…

weer knallen verboden woorden hun eigen kleur zonder ooit tot bezinning te komen het is de ontploffing die plaatsvervangend aandacht trekt beschenen door het licht van hen die over schreven gaan op eigen podium dood en verderf zaaien en niemand sparen de wet met voeten treden en zo een eigen orgasme beleven…

wijze van muziek lied en speelse zaken die eindelijk hun eigen wereld maken…

daarin geur en geluid in het proberen en imiteren van mama haar ogen en warmte waren het thuis in jouw leven dat in liefde vorm werd gegeven met het intensieve samenspel van zinnen die getuigden van een immens snelle vooruitgang in de ontwikkeling groei en exploratie van alle mogelijkheden waarin jij met je ogen nog alles naar je eigen…

er zal een knop worden omgezet waarvan de werking een eigen tijdpad in de toekomst heeft gelegd voor de geschiedenis van het nieuwe menselijk ervaren wij leven samen met anderen en alle zaken om ons heen in een grotere interactie dan wij ooit hebben geweten zo ook zijn onze patronen in de maatschappij al generaties ingeslepen…

Ongrijpbaar voor wie dan ook of wat dan ook, hoog contact met eigen ziel: nog altijd dichtbij eigen liefde en stille vrede. Onomstreden. Mijn kleine kamer verdroeg mijn angst, zorgen en haat vanuit onmacht. Ze bewerkstelligde veiligheid en eigenheid.…

stilte filtert geluid uit rust rust vermaalt geluid tot stilte stilte heeft rust als bijgeluid geluid rust zacht in stilte stilte rust uit in rust…

Gewone mensen onderweg, een bus vervuld van eigen doodse stilte. De stilte van de misdaad in de nacht, of van een wisse dood die op z’n kansen wacht. Achterin Asraf en hij kijkt naar buiten. De kraters in de weg, hij kent ze allemaal, twee keer per dag beleeft hij hun verhaal.…

Een stil gebed is vooral een gebed voor jezelf en God.. God voor ons allen!…

met zich mee En de zee weer tot rust gekomen dromerig, lieflijk stromend badend in de zonnestralen is zij haar eigen vergezicht…

werken aan z'n dromen Constant z'n eigen gang…

waar in de kleur van gesloten rozen vol verlangen het ontluiken wacht opent pracht in die eerste stralen vervaagt een grijs vergane nacht fluistert de merel in zijn eigen lied de voelbare stilte van zacht ontwaken verdwijnen witbedauwde velden in de warmende adem van de zon omhelst het leven deze wintermorgen dwalende zielen in het dodenveld…

De gang is grijs Zoals de gezichten Afwachtend starend Naar blauwe deuren Grijs het linoleum tot Barstens toe gedweild Langs de gekleurde lijn Deuren openklappend Rolstoelen vanzelf Men komt en gaat Zwijgend gevangen In eigen gedachten Dood of leven Vraagt geen stem Alleen het kind Kan dwars door Zware stilte springen Breekt de…

trofeeën met zich mee En de zee weer tot rust gekomen dromerig, lieflijk stromend badend in de zonnestralen is zij haar eigen vergezicht.…

zijn leven achterwaarts liep en hij vertelde het allemaal aan mij Ja zelfs mijn kinderen kennen zijn verhalen en luisterden net als ik het deed totdat de dementie de overhand kreeg en hij in stilte het verleden sleet.…

Zij laat de stilte, neemt geluiden met de kracht van jazz en blues die haar eigenheid kenmerkt. Wij de bezoekers, woorddansers binnen en buiten, verkorten en verlengen beeldspraak, gaan over grenzen van gelijk. Krijgen wat we najagen.…