Alle inzendingen over mijzelve

Dan zie 'k mijzelf alleen en ongedeerd Der fantasieën vloed gelijk een zee Beschrijden en geniet mijn godlijk-zijn: – Maar als ik aanstonds langs de straten treê Ken ik mijzelve van mijn ijd'le schijn, Daar men toch kent met wie men veel verkeert.…

Ach, achtte ik mijzelve niet zo’n waardig mens en waar mij niet zo zeer bewust van mijnen plicht voorwaar voor ’t vrouwvolk waar ik beslist gezwicht had naar behoren mijn taak niet volbracht naar wens.…

Van ál de tranen, die mijn wanhoop schreide, Zijn de allerdroefste voor mijzelve niet, Doch voor uw ziel, die gij zo laf misleidde, Uw arme ziel, die gij zo vals verried.…

Heilloos, verdwaald en vergeten, op geluk niet voorbereid, moet ik mijzelve wel weten een offer der dood'lijke vete tussen droom en werkelijkheid.…

'k Hoor nòg in 't hout der woudduif innig klagen, En dool gelukkig langs de bocht'ge beken, En in mijzelve loop ik zacht te spreken Bij schoon herdenkens weeld'rig welbehagen.…

gij weet dat ik nog niet tot sterven ben bereid; ik kan geen afstand doen, noch van mijzelve noch van mijn wrevel en opstandigheid. misschien ben ik verdoemd; wanneer reeds nu de dood mij plotseling in de rug zou overvallen dan zou ik, stervend met de honderdtallen, neerstorten in de Poelen, heet en rood.…

Ik hield een prisma in de hand En wierp een schijnsel op de wand, Dat, schoon het zonlicht, doorgaans wit, Uit zijne aard geen kleur bezit, Zo velerhande kleuren droeg, Dat ik mijzelve, peinzend, vroeg, Hoe toch dit klaar, doorschijnend glas, Dat zelf volkomen kleurloos was, Al deze kleuren scheppen kon En halen uit het licht der zon.…

en ik, die de roepstem des doods heeft bezworen als nimmer voorheen van mijzelve afstand te doen, en ik, wie de engel verscheen zonder blinkende rusting of zwaard zwart en stil aan het eind van de laan, ik prevelde: waar moet ik heen? en hij zeide: naar waar ge vandaan zijt gekomen, en waarom waagt gij het niet?…

een geest, tot mij gedaald, Door Vatikaanse hofgewelven Zal voeren, en mij aan mijzelve Ontscheuren, door uw gloed bestraald! Daar zal ik, Schepper!…

Ja daarom misschien ging ik nu door de nacht en nam alleen mijzelve mede tot wie mij wacht en geeft de eindelijke langvoorvoelde vrede ... Ach 'k ben toch niets meer dan mijn gesmeekte bede…

Verbaasd van 't vreemd gezicht, Wens ik mijzelve licht. 'k Dring tot de jongling door. Verleen me een poos gehoor. Wie zijt gij? (sprak mijn wens) Een engel of een mens? Hij zucht, en staart mij aan. Ik zie in 't oog een traan. Wat vraagt gij naar mijn naam?…

0, zo ik nog mijzelve had! Ben ik een vrouw, zo 'k nooit werd echt bemind? Ben ik een vrouw, zo 'k nimmer droeg een kind? Ben ik dan niets, dan wat verdriet dat hij, vergeten, achterliet? Ik voel mij bang, zoals een kind.... Mijn leven is plots uitgegaan, gelijk een kaars in oostenwind, die om de open deur komt slaan.…