Alle inzendingen over mist

poëzie fluistert in de nacht buldert op hoge golven zwiert en zwaait met zwaluwen is in mysterieuze mist kaalgevreten viskoppen ziet het eerste babylachje zwijgende mensen in een lift de spin, die zijn prooi leegzuigt een schreeuwende marktkoopman lichtstraal op een herfstblad opgejaagde vluchtelingen oneindig wentelt poëzie…

een deken van mist spreiden over pleinen van lawaai, een cirkel om verwaaide tonen trekken bladeren doen luisteren graven in ondergrond en nevel met sneeuw bevlokken we zullen nog water prevelen afstanden verwerpen tijd laten gaan om te rekken in gerucht zonder gezicht aan ons onttrekken in niets dan lucht zonder gewicht…

volg ik jouw sporen sporen van vergankelijkheid die aan jou toebehoren welke mij vertellen hoe jij gevaren bent welke keuzes jij gemaakt hebt en welke niet het hoe en waarom zijn weggelaten al wat rest ben jij zelfs als er mist op komt zetten ben je niet ver weg want jij woont voor altijd binnen in mij…

Ik reik je de hand maar je ziet het niet stuurloos dobber je rond in een moeras waar ogen elkaar niet vinden kunnen liefdevolle woorden opgaan in de mist ik kijk en aanschouw hoe jij angstvallig je hoofd boven water probeert te houden nog altijd sta ik daar met een uitgestrekte hand zachtjes fluister ik jouw naam…

Je zegt dat iemand een 'depressie' heeft denk je aan grijs landschap Mont Ventoux in de mist,flarden maar twijfel gerust daar aan het is eerder iets wat je vernietigt iets wat uit de diepte opduikt en je verslindt, 'hersenetende amoeba' bijna niets mooier dan door half zichtbare landschappen te fietsen in de wolken en achter je…

In de tuin van melk en honing Standvastig en parmant Geregisseerd door het orkest des levens Ruw en nonchalant Daar waar vlinders wiegen Zeeën van muziek Het lauwe water doet verwarmen Zilt en energiek Op bergen van vergetelheid Hard en onbetwist Daar waar handen zoeken Verscholen in de mist…

onkruid woekert op verlaten pleinen er zijn kinderschoenen nodig hinkelen en touwtjes springen spelen en zingen schrijven, tekenen taal en rekenen kleuren op de tegels, geen groen zelfs het onkruid mist regels wat niet vergaat, kun je verlaat alsnog snoeiuh lekker boeiuh er zijn kinderstemmen nodig…

Verscheur het behang van taal Sloop het bastion van spraak Splijt elk woord met de moker open Het gaat allemaal om wat er onder de bodem groeit en beweegt, bedacht ik vannacht Leer van de stotteraar spreken Het weten vergeten Ga de mist in Zie je me nog? Het laatste woord ziel Lost lachend zich Op…

Licht is het amper geworden, druilen, regen, mist een dag die je heel snel moet vergeten, zodat voor je het wist: morgen misschien de zon zich weer laat zien?…

eeuwwisseling in een leunstoel de hangmat bewust in de mist in het winterlicht het laatste groen klatergoud een glazen wereld een bloem in depot voortuin van avondnevel van tan twang eng een fleurig plantje bij de verlaten villa bloeit niet ongezien in rode luchten zal het dagen in haar ogen bloemen goud omrand…

Des avonds wordt een koudschuim traagsonnet Gebrouwen door de Bonte Korenaar Hij praktiseert nog op zijn Gouden Snaar Maar miste een twee pruimpjes naast zijn bed Hier liggen reeds zes regels voor hem klaar Een handvol fictie, niets is minder waar PS: voor DNA en Vrije Wil Zet ik bij dezen graag de kloktijd stil...…

Je zoekt en zoekt, want je wilt vinden, een schat, die vult, het gat in je hart. Je zoekt in werk, opleiding, sport. Het duurt allemaal zo kort. Kunst, lezen of muziek, hoewel uniek, nog steeds te kort. En 't vult het gat ook niet. De hemel dan? Zo heel ver weg, onmetelijk zeg. Te ver en onbereikbaar. Een veel te grote stap.…

het is lang geleden, dat ik jullie zag, de tijd is weggegleden, soms met een traan, soms met een lach, elke dag vraag ik mij af, hoe het verder met jullie is gegaan, komt er een eind aan deze straf, zullen we ooit weer tegen over elkaar staan, jullie hebben mijn nummer en email, zelf ben je verhuisd maar ik weet niet waar, toch zijn jullie…

Een waterplas door mist omgeven met ranke bomen zonder schaduw. gevangen, in een web geweven... het lied gezongen door een zwaluw. ja, ochtendstond verlangt een wonder want toch moet eens die gele bol verschijnen. ze priemt en straalt en duwt vanonder laat zo het dikke rookgordijn verdwijnen.…

Kon dágen niet op het net miste site en mail-vrienden heb uit verveling maar eens de bloemetjes buiten gezet. Aan deze digitale techniek ben ik inmiddels verslaafd komt er 'n kink in de kabel ben ik chagrijnig en ziek.…

Je mist bij mij wat dingen Levendigheid, initiatief en nog wat van dat soort zaken En daar wil je naar op zoek, wat van je leven maken Maar je zoekt het niet in jezelf Een ander moet dat geven Maar waar is toch de zoektocht in jezelf ineens gebleven ?…

onder de bladeren woelt een kever de oppervlakte nabij met een bal vol dromen tussen zijn roestige grijpertjes in een herfstig landschap hijgt hij tussen geel blad en afgevallen appel en rolt zijn garen tussen de mestkeverballetjes door een gevoelstroom vol leven om kalm en als mist weer in zijn warm hol te verdwijnen…

Ik wil bij je zijn, Je aanraken met mijn handen, je strelen met mijn tong, je huid proeven, je geur ademen, ik wil bij je zijn , nu, nu meteen, niet langer wachten, niet langer de pijn van het missen, niet langer zonder jou, ik weet waar je bent, ik weet wat je doet, ik weet wat je voelt, ik weet dat je me mist, net zoals ik jou…

Je damt in een dag 24 toppartijen Dat doe je in je eentje, blind en simultaan Je mist dus ook nog het genoegen van het slaan Naar mijn idee kan daar de geest niet bij gedijen Natuurlijk is een nieuw record absoluut top Maar hoelang zit je met die borden voor je kop ---------------------------------------------------------------- Ton Sijbrands…

Scherpe honden slaan aan in bruine mist.…

Het plot ongerijmd mist een slot. Jij, mijn sonnet, nog steeds onvoltooid: acht regels vraag en zes regels antwoord verwaaid. Het is niet zo erg, als ik je maar schrijf om je handen, je haren, je ogen, je lijf. Het is niet zo erg zolang ik jou zoek, open eind, open boek.…

Als ik jouw schoonheid zie als jij je aan mij toont ben ik zo vrij je aan te staren wat jij mij euvel duidt je vraagt mij om mijn blik te wenden om van je af te zien helaas voor jou je boeit mij ik kan je niet belonen door naar iets om te zien wat niet mijn aandacht heeft omdat het mist wat jij bezit het zij zo dat ik staar maar…

teer wit het weer het vertakte uiterlijk van diverse struiken trotsgrijs torenen de populieren hoog boven de verzilverde elzen en meidoorns uit oprit met wilgen doet een boerderij vermoeden waar mist triomfantelijk hangt onzichtbaarheid bevroren stuiptrekking is van verlate winter voorjaar aflossing van de wacht…

ik wiste de mist boven water en weide opende hemel voor de komst van de zon liep door kou van de nacht in afnemende schemer zacht wekte licht en riep op tot geritsel en fluister in eerste tonen zongen al vogels donker uit bomen een zomerse dag zo eentje die de schepper graag zag…

als het mistig is weet ik dat jij er bent ren tussen flarden door schuif gordijnen mist opzij en dan sta jij daar als ik mijn armen om je sla verdwijn je met de wind jij hebt grijze ogen rent over de velden slaapt in bomen en als de zon verschijnt verdwijn je weer je bent mijn vluchtig kind…

Een Piet wilde rijmen maar miste het woord hij kon niets bedenken geen zin werd gescoord toen kwam er een dichter die schreef zonder stop goed klinkende klanken voor het Pietje op die danste van vreugde naar Sint’s magazijn en pakte een pakje gestrikt met satijn kijk lachte de poëet dit is amusant van mierzoete letters heeft Piet…

je ego trippelt je haast voorbij op hooggehakte sandaaltjes verwaand loop je ernaast in een poging ze bij te benen elke stap opzij is enkel om schooiers te ontlopen want om aandacht bedelen is immers je eigen specialiteit hooghartig blik je lucht en mist zo al het moois dat onder diepere gronden allang aan je voeten ligt…

Schuchter wilde je vragen Om licht -om 't even zon of maan- Zelfs met kaarslicht zou je tevreden zijn Mist die je omhulde zo vreselijk zat Genoeg had je van regen die op je neerstreek Kortom: neerslag was ergenis alleen licht van betekenis Licht,licht al was 't maar kaarslicht in deez donk're dagen.…

ze rookt natuurlijk een sigaar gooit de wolk over een zwarte kat enkel de ogen blijven zichtbaar als halvemaansikkels door de mist de dame met lange handschoenen knikt haar pince- nez tevreden nadrukkelijk naar beneden haar focus op de middelste kaart het oordeel blijft hem niet gespaard de sofa veert op als zij het vertrek verlaat…

Zal met ons samenzijn ook je warmte verdwijnen Zal de kilte van je ogen de stilte onderlijnen Zal de mist duister hangen over de weg die wij reden Of zal je mond nog lachen om mij en ons verleden Zal met ons samenzijn ook de verbondenheid vervagen Zal je langzaam vergeten wat we ooit in elkaars ogen zagen Tot geen gedachte nog een…