Alle inzendingen over mistige bosrand

Nu kruipt mist tussen de kalende bomen aan de bosrand en van verre klinkt het roepen van een bronstig hert.…

Een haasje huppelt vrolijk door het gras en aan de bosrand staat een roedel herten. Wat nadert daar opzichtig in de verte? Een schertsfiguur die ooit gevaarlijk was. De jagers dragen felgekleurde hesjes, de haasjes krijgen kogelvrije vestjes.…

ik deed de gordijnen toe en daar stond je dan mistig hemellichaam zo alleen zo wit en vol zo krachtig verscholen achter een witte waas van gordijnen schreeuwde je om aandacht zonder waas... maar de waas zat voor mijn ogen ik staarde door mijn mistige herinneringen heen en vond jou terug, mijn hemellichaam…

Aan de bosrand op een bank - vol ingekerfde harten, pijlen, initialen en de woorden Rietje is een hoer, bij haar kun je ‘het’ gratis halen - rust een oude vrijster uit en zucht als zij de teksten ziet: “Och lieve hemel, was mijn naam maar Riet!”…

laten we naar het buitenste van ons binnenland gaan op zoek naar dauwtrap over velden en wegen naar de diepste stilte achter de bosrand tussen roerloze bomen op jacht naar onze dromen hoewel een doorzon niet als droomlicht schijnt te bestaan…

Het licht zoomt langs de bosrand. Bekend terrein, ik twijfel niet. Toch weet ik niet waar ik ben aanbeland. Is het pas werkelijk als het voor het oog geschiedt?…

soms schittert zon op het lemmet van een mes snijdt licht verblindend vals langs de hals van een prooi kaatst terug op de loop van een geweer dat rokend vogels doodt de bosrand geeft zo zijn signalen af de stropers zijn op pad…

En laat ons binnen een jaar of dertig nog eens op deze zelfde plek komen staan en nog eens kijken naar diezelfde bosrand en nog eens zoeken naar elkaars even koude hand en denken: ja --------------------------- uit: 'Van aarde', 1999.…

Ik ben gloorsnikkend gloor, gloort het gloort de snik valt open glorieus als een dag van honing beloftevol mistig het vermoeden…

geurende warmte van gewas en aarde boterbloemen stralen onder de zon gras in alle tinten groen deint teder en glanzend in de wind een veldboeket in groen en geel rood en wit de bodem van een blauwe koepel eindig door blauwgroene bosranden meer is er niet en het is genoeg…

Er staan mooie pieken op, een klein kruisje markeert: "hier staan wij, tegen de bosrand" het stempel dateert uit 1994 en ze hadden goed weer, op wat spatjes na, maar dat was maar een enkele keer.…

oneindig is het land, oneindig zijn de wegen die naar de kimmen gaan; ik loop de morgen tegen in ’t mistig licht der maan.…

Mistige flarden Heb ik geschreven Over haar Ik heb haar Niet meer gezien Ze was te Snel heen gegaan Haar lijf Leefde nog lange tijd Door Haar geest Was het Die het van De werkelijkheid Verloor…

Helemaal alleen met de natuur Zeer koud, en guur Maar de opkomende zon De mistige deken Het is het allemaal waard Ook dit is wat het leven kan geven…

ik ben in de mist verdwaald kan de omgeving niet meer tot echt leven wekken licht glinstert in duizend kleine kleuren maar laat het bestaan niet live gebeuren er is geen zicht in grijs perspectief waar ieder naar de goede richting gist en zo de juiste weg verliest nooit heb ik de moed snel opgegeven weet dat leven ooit…

in kille winterrust nevelt de hemel begrenzend over de wereld stil en statig staan daar sparren hun toppen zijn uitgeveegd door kille grijsheid tussen de rijzende stammen is het mistige niets van de winter…

Een mistige dag in mijn hoofd, ik kan niet denken, totaal verdoofd staar ik wezenloos voor mij uit: een diepe zucht ontsnapt mijn mond, ongedurig kijk ik wat rond, dwarrel gedachteloos door de lucht, in beweging kom ik niet: overmand door een onpeilbaar verdriet, om een geliefde, die het leven liet, waar het ooit vandaan is gekomen; het…

Een mistige Allerzielen gehuld in treurnis en tranen zoeken wij verwante namen van hen die ons nog bezielen zij die ons zijn voorgegaan hun afdruk hebben nagelaten liggen onder een steen begraven waar wij nu biddend voor staan een steen die mossig begroeid tussen ‘n gazon dat pas gemaaid met rosse herfstbladeren…

Tussen de lage nevels van de vroege morgen Voorbij de weidehagen waar de dauw het gras kust Zoek ik aan de bosrand de vogel van onrust Hij wacht op het zonlicht Lacht als het daar is de schaduwen weg achter beuk en hazelaar En dan roffelt het door het woud De specht bekvecht met het hout…

Warm mistig weer drukt de zwaartekracht het dal in Bomen smelten boven boten Plotsklaps verkoeling Tot diepe dieptes uittorenen…

Paddestoelen kleuren vlammend rood ondergrondse raadselen aan bosrand,waterkant.…

Wanneer het mistig wordt, mistig in mijn oude hoofd, wordt alles angstig nieuw, krimpt de wereld om me heen, word ik klein en broos. Klein zoals ik vroeger was. Klein weer als een kind. Voltooi dan dit mysterie, meneer Alzheimer. Voltooi dan zinvol, wat u zinloos bent begonnen.…

Licht vriezend weer Zonlicht intrigeert Dampende loofbossen Dunne takjes die wit uitdossen In de bosrand Aan de schaduwkant Daar zie je iets bijzonders verschijnen Wat ook plotseling zo kan verdwijnen Natuurfenomeen in het winters halfjaar De vorming van ijshaar Water dat uit het kernhout werd geperst De vorstige lucht doet de rest…

leeuweriken stijgen jubelend in de stralend blauwe koepel jij bent hier in het suizen van de wind in teer ontloken groen van verre bosranden ik voel je levensstroom in machtige eiken het gezang van vroege vogels en golvende bloemenweiden de warme aarde is je schoot al mijn vezels zijn doortrokken van jou mijn lentegodin…

wij naderden lieten glinsteringen los vonkten in het donker dauwden in ochtendschemering de wei langs bosrand met zonnesluiers kozen wilde bloemenkleuren lopend in het lang warm gras zaten avonds uit te rusten op het strandje bij de plas een rode zon in langzaam ondergaan haar vonkenregen moedigde ons aan…

heb het bos ontsloten bomen en struiken zichtbaar gemaakt het wild heeft een bosrand de vennen verwaterd pas later plag ik de hei kan ik jou blij ontvangen weet jouw verlangen als koningin van het woud een landhuis van hout dit beschermd gezicht wil ik jou gaarne geven om er samen voor altijd te leven…

Gemarmerd gelaat, groeven van wijsheid Mistige ogen Indrukwekkend als de eindeloze tijd Streel ik grijs, zilveren kroon Voel mij een prins, niet enkel een zoon.…

Hemel vaart dàg hemel fonkelende sterren en ik zie je staan op de maan het is mistig aan de hemel en het regent pijpenstelen een zoete belofte een hemel naar de maan…

Om van te leren een dag in mistige lanen, met omhaal verzonnen regeren Geenzins begrepen de letterdwang op de steen geschreven "sta op, schavuiten" Stem lijst één!…

in een woordeloos verdriet zijn de tranen opgedroogd tot een woordeloos geheim de jaren vervagen alsof ze niet waren in de nevel van een mistig niets slechts de moeite verwoordt het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…