inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 49.980):

Mijn Alzheimergebed

Wanneer het mistig wordt,
mistig in mijn oude hoofd,
wordt alles angstig nieuw,
krimpt de wereld om me heen,
word ik klein en broos.

Klein zoals ik vroeger was.
Klein weer als een kind.
Voltooi dan dit mysterie,
meneer Alzheimer.
Voltooi dan zinvol,
wat u zinloos bent begonnen.

Laat me dan weer verdwijnen,
als het u belieft,
in de schoot van mijn moeder,
geborgen in liefde, zoals toen.

Alleen zo wordt de dood,
meneer Alzheimer,
alleen zo wordt de dood,
geen zinloos einde,
maar een nieuw begin.

Schrijver: Albert C M Weijman, 23 november 2013


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 596

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
K.Borgdorff
Datum:
27 november 2013
Een kijkje in een wreed ziekteproces...
Een dichter ziet het soms beter dan een arts.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)