Alle inzendingen over molenstenen

Vandaag ruim ik m'n hart, restjes liefdesgruis, schrobbend op muren, zwart van laatste vuren Mijn portie voor Fikkie, liefde spuugzat geworden, verhuis gewoon ver weg, naar God verlaten oorden niet te zien op elke heuvel, lokkend om iedere hoek, want altijd 'Kouwe Kermis' lijkt wel m'n levensvloek Geen molensteen om m'n nek, m'n hart zegt…

overleden moest van ’t hemels tribunaal nu als duif gaan herintreden hij was dankbaar at gezond doch de ‘M’ bleef hem verleiden snel was hij weer kogelrond zo herleefden oude tijden vogelvlucht ging steeds omlaag naast zijn schuldige geweten knorde immer ook zijn maag vreten moest hij, vreten, vreten ‘happy’ zijn de galgenmalen kinderen als molenstenen…

de kennis van ervaringen helder worden, die beelden zijn slechts een tijdelijke kijkdoos waarin de natuur met mens en dier uit de ziel werd geprojecteerd lief en twijfel leidt tot afgunst, tot onwerkelijkheid is ingekleurd voordat ik de gordijnen sluit voor een drachtige dageraad, verlaat het doelloos pad van onrust, kantel molenstenen…

Zomers snuiven we het vluchtige meel van molenstenen, malend onder de wieken van de molenaar, Poëzie waait door beide manen, verlustigd in de schaduwen van korenschoven, patronen van de toekomst zijn vervangen in wat ons verder onderscheidt, raakt de verwondering meer bevlogen, waarop nog fraaiere bewoordingen kan bogen, er bestaat…

Zomers snuiven we het vluchtige meel van molenstenen, malend onder de wieken van de molenaar, Poëzie waait door beide manen, verlustigd in de schaduwen van korenschoven, patronen van de toekomst zijn vervangen in wat ons verder onderscheidt, raakt de verwondering meer bevlogen, waarop nog fraaiere bewoordingen kan bogen, er bestaat…

Het haatvuur van de opgestookte norm En Silberbaur in zijn uniform conform Ogenschijnlijk door de naald van Van Maaren Sponnen zij op de valreep hun laatste garen Echter Heer wat heeft het hen gespeten Zij hadden de maat zo nauw niet gemeten Gestrikt voor het stroppen met een molensteen En kwaadschikse pakken gingen ze heen Waardoor heel…

als een molensteen die alle soorten graan vermalen kan een gezicht dat duizend schepen te water laat Als een vrouw door wie een rijk te gronde gaat?…

Perspectief waarin het besef louter relatief wordt onderkent draaien mijn droomwieken rond als 'spinning tol', moet ik aan een trager ritme wennen anders draait de boel weer dol, schimmen gieten molenstenen om mijn nek,het blijft een zware klim naar een hoger doel, waarheen de maalsteen van de tijd niet te sjouwen is, bergafwaarts rolt in…

Na de regens ademen we het meel van molenstenen, malend onder de wieken van de molenaar, de wind vermaalt de beide kanten van de manen, lust verlengt de schaduw van korenschoven, patronen van de toekomst zijn vervangen in wat ons verder onderscheidt, raakt in verwondering meer bevlogen, waarop de fraaiste bewoordingen kan bogen, want…

Herschimmen als molenstenen om mijn nek daarmee is het nog een lange weg om naar mijn eigen uitzichtpunt te klimmen. En de maalsteen van de tijd niet te houden blijkt en bergafwaarts in een afgrond rolt, dien ik op eigen inzicht te vertrouwen om de stenen naar boven te moeten sjouwen.…

Zuurkool naar de eis gesneden, Molenstenen in de ton, Stank van boven tot beneden; Vrouw steeds in haar nachtjapon.- Zuinig Aaltje is catechismus: Wie zag immer zuinigheid, ('k Ben niet voor het pessimismus) Lezers, bij een keukenmeid?…