Netgedichten

netgedicht (nr. 47.149):

Er bestaat geen verlies van tijd.

In de herfst schuilt de vrouwelijkheid,
winters heersen oude mannen, in de
lentes lonken vlinders onbevangen,
ben ik zomers tot alles weer bereid,
als schaduw en het licht elkaar weer
ontvangen, de ongetuigde gedachten
worden bereden, het bit verlost van
het opgekropt verlangen, verenigd
in een silhouet van het verleden,
er bestaat geen verlies aan tijd.

Zomers snuiven we het vluchtige meel
van molenstenen, malend onder de
wieken van de molenaar, Poëzie
waait door beide manen, verlustigd
in de schaduwen van korenschoven,
patronen van de toekomst zijn vervangen
in wat ons verder onderscheidt, raakt de
verwondering meer bevlogen, waarop
nog fraaiere bewoordingen kan bogen,
er bestaat geen verlies van tijd.

Waar de zwaluwen van de dromen,
hun beweging maken van integriteit,
als kieviten, raken in hun fixatie op
het eerste ei, hun driften niet kwijt
en excelleert alleen de duurzaamheid,
ik herken de niet te laven giften in
de suprematie van diversiteit, want
er bestaat geen verlies aan tijd.