Netgedichten

netgedicht (nr. 46.545):

Vreten

(vrij naar het gedicht ‘Vrede’ van Leo Vroman)

komt een duif van honderd pond
met een eetdoos in zijn klauwen
naast mij zitten op de grond
en begint zich vol te stouwen
zonder zich aan mij te storen
honger is niet gauw verdwenen
alle schaamte lijkt verloren
ieder frietje doet mij wenen

hij vertelt een triest verhaal
kind aan vraatzucht overleden
moest van ’t hemels tribunaal
nu als duif gaan herintreden
hij was dankbaar at gezond
doch de ‘M’ bleef hem verleiden
snel was hij weer kogelrond
zo herleefden oude tijden
vogelvlucht ging steeds omlaag
naast zijn schuldige geweten
knorde immer ook zijn maag
vreten moest hij, vreten, vreten

‘happy’ zijn de galgenmalen
kinderen als molenstenen
moeten vaak de tol betalen
alle malen zal ik wenen