Alle inzendingen over monotoon

Regen tikt verlaagt de bloeddruk Vier ogen gulzig en nieuwsgierig Je bent nooit ver van waar ik lig En snaait de dekens met een ruk Regen tikt met monotoon plezier Ik kan dit nauwelijks geloven Geluk vecht duister komt nu boven Wij hebben het best prettig hier…

het oor lenen aan de monotone zang van branding.…

Peep, peep, peep, - adem in - pomp - adem uit - peep, peep, peep, - adem in - pomp - adem uit - peep, peep, peep, - adem in - pomp - adem uit - De klanken van jouw sterven, Klonken nogal monotoon.…

Tranen over mijn wangen tranen van verdriet Durf ze te laten stromen niemand die ze ziet Tranen over mijn wangen om een hele lieve meid Haar ben ik nu echt verloren hoop dat het gevoel snel slijt Tranen uit mijn hart dat nog monotoon zacht klopt De bonzende opgewonden slag is sinds haar vertrek gestopt…

zielsbekwaam, in velden en toch wegen ontegenzeggelijk, ontboom ik wouden kleur ik mijn grisaille met getemperd licht op zoek naar landen om van te houden gesloten stiltegebieden klinken asynchroon, in weke lagen, in twee maten monotoon ik zoet mijn parallelle avonden met aspartaam ontken aanwezigheid aldus, concentrisch van…

gerst, boekweit en rogge Biodiversiteit uit een historische tijd Zelfvoorzienend in voorraad Het landschap als kameraad Bij de oogst van spelt Je stond versteld Granen met lange sprieten Aan het randje groeide bieten Landschappen waarin je kon geloven De teelt en al die korenschoven Wisselbouw beleefde je trouw Er was geen ruimte voor monotone…

Een monotone toon, voortdurend voortbordurend, gebaseerd op mijn gedachten. Het omhullende kille, als een vlies, een zacht membraan, om mij heen gestrengeld. Tastend, naar het bekende. Op het onbekende, stotend. Het einde onttrekt zich aan het zicht. De illusie, hardvochtig uiteengespat...…

dit keer lijkt de ochtend in thematiek verdwaald zoek de verschillen maar eens als die er nauwelijks zijn waarom vertoont ruimte nooit beweging en vertoont zij sporen van afwezigheid altijd monotoon alsof de ijsvlakte blijft liggen weinig grondtonen, gevangen in huiselijke kring hoewel sprake van volheid en naderende cirkelvorming…

Het duistert in mijn hart Verdwenen zijn alle dagen Monotoon rijgt de tijd zich aaneen Berustend zijn vele beelden Roerloos vouw ik mijn handen Ik leg me neer op mijn grafsteen Ik strooi een bloemenkrans op Mijn rouwende hart en kerf Stil de letters van mijn naam Een diepe stilte scheidt me Vochtig van de grijze grond Waar kan ik nog…

Gekleurde regen drupt monotoon op herftstig blad zwaartekracht bindt zich. De kippen trappen wel eens op hun kuikens maar nooit uit woede. De vrouwen weven de tapijten, waar vele mannen overlopen. Daklozen in hun doos het lijkt of mijn doos nog veel kleiner is. Komende dagen van nevel, de zon vergeten staan we machteloos?…

Dagen gaan traag voorbij Uren, minuten, seconden Traag tikkend in een monotoon ritme, zonder jou.... Mijn hart verkilt De handen koud Alle inspiratie kwijt, verdwenen met jou.... Een zoete droom van warm verlangen Denkend aan jouw geur, jouw naam op mijn lippen Zonder jou, in gedachten altijd samen!…

ze hoorde het geluid van monotone drums zag de dans van de geesten in een donkere grot ze draaide wervelend rond tussen vochtige slierten afgrijselijke geluiden weerkaatsten tegen de muren ze viel van grote hoogte in een griezelige diepte het voelde alsof ze was beland in haar ergste nachtmerrie nu weet ze het zeker ze gaat…

waar woorden eenduidig hun kleur luiden is het fijne geklepel van klokjes niet hoorbaar het monotoon starre dringt zich meer dan opzichtig op en houdt ogen en oren gevangen de kleine nuances accenten en speelse wendingen in zinnen en strofen komen niet op toon wat een kleurige boeket vol harmonische klanken had moeten zijn resulteert…

het landschap verandert door zijn blik het gras wordt grijzer de bomen wiegen slomer het kabbelen van de beek wordt een zucht het kreupelhout kraakt nog net iets harder dan stramme gewrichten in een oude schommelstoel zijn pijp ligt doelloos in zijn jaszak de tabak uitgedroogd en lucifers zijn op geen vlammetje meer te vinden in dit monotone…

het is de regen die me parten speelt ze drupt in regelmaat al mijn gedachten stuk haar monotone vallen schept toch een paradijs voel woestijnen weer bevallen na hun godvergeten zijn juich de bloemen toe in een voortvarend bloeien droom de rijke oogst voordat de droogte hen zal snoeien hier miezert het in somberheid en nostalgie ja…

Een woede ligt erin besloten, monotoon; de kop van vrijheid, nauwe straten, steeds dichterbij. Hij stuwt; hij spreidt, streek voor streek en ongekend: Deventer, het hart een abstract schilderij. --------------------------- uit: 'De tweede Ronde'.…

wanneer ik mijn ogen open is het eerste wat ik hoor een machine die zijn werk doet het vibreert in mij door een diep doordringend brommend monotoon geluid dat steeds opnieuw begint om de zoveel tijd mijn buren verbeteren de conditie van hun vloer om de kosten te drukken kijk je wat je doen kunt in deze voor velen zeer moeilijke tijd…

Nee zo mogelijk valt jouw voet in het tapijt ben ik mijn tas aan het inpakken of een zo raar mogelijk weesgegroet aan het opzeggen in een onhoorbaar monotoon. Niettemin zou je de door jou zo gewenste positie tussen leven en dood kunnen innemen op mijn chaise longue.…

de bloemen daar gelaten zoeven banden monotoon door natte straten de radio gonst geluid steeds vaster klemt het stuur in zwart geschoende handen de skyline slinkt achter mij woesj, woesj, zingen bomen op gepaste afstand langszij het vlakke leven schijnt gestreept in ochtendlicht ruitenwissers zwiepen regen op mijn gezicht…

de stad slaapt immer de lichte sluimer van de nacht een taxi met een late vracht boort lichten in het duister fluisterstemmen door de muur een torenklok slaat zeven uur het eerste uur versterkt het silhouet van straten,plein,stegen op de rivier verschijnt uit ochtendnevel een schip,de motor monotoon, versterkt de stilte van dit moment…

Met ritmische woorden in monotone klank. Geruisloos maar fanatiek. Bracht jij intrigerende opvulling. Dat leidde tot een opzienbarende samenzang. Geruisloos maar kleurrijk. Zoals de zon de zee aantikt. En wij te droge op een treffende zandbank. Geruisloze handreiking. Als een speld in een hooiberg.…

Even is er 'n vleug van Middeleeuwen Zie je de monniken op rij die monotoon hun liederen zingen Hun -spreekwoordelijk- zwijgen in alle talen Hun handschrift -lichtschuw-opgeborgen in aloude analen Niet gehecht zijn aan aardse dingen hun sobere pij...…

." En in de karavanserai Daar schijnt het monotone zingen Van de voerman der kamelen Zwaar beladen en bepakt Hen te steunen en verlichten Bij het zeulen kracht te geven Gelijk de cobra in bezwering Die door monotone tonen Als betoverd zich omhoog richt Groot is de macht van de muziek Kalmerend werkt ze op 't gemoed Verheft de…

Tot over de horizon hing rust van je slappe vleugels, monotoon dood.…

van Eemnes binnen tot Eemnes buiten liggen nog steeds in zondagse rust langs de dijk weilanden vierkante eilanden monotone schoonheid tot de einder herhaald polderwegen vallen samen op een punt en ik die niet wist dat je er verder kunt boerderijen wachten in slagorde erven geharkt, rustdagklaar…

soms tocht leegte door de dagen schraalt schaduw alle kleur tot grijs willen gewrichten zich niet soepel richten eisen jaren eindelijk hun prijs doelloos draaien uren monotoon van slag tijd verstoft en scheidt geen koren meer van kaf inertie loze stilstand op het randje van verval wachtend op ontlading of implosie tot een nieuw…

ik schrijf van leven tot aan de ondergaande zon draag de dood tot aan mijn kraag het kleedt warm en is barmhartig het eind smaakt naar doffe gebeden en bidt zich door het sluitwerk van opgedrongen vaardigheden die roerloos blijven staren het monotone, het lied zonder verhaal dat toonloos de tijd laat passeren met schreden die al dolend…

Zomer geeft zich schoorvoetend gewonnen En in het monotone tikken Van de regen De snikken Van violen Zoals in Verlaines chanson d' automne. Als jij mijn herfsthuis binnenwandelt Oktober en de schemering In je kielzog.…

Een hijskraan hijst stalen buizen naar vijfhoog De metselaar dwingt losse stenen tot een muur Een bulldozer ronkt monotoon en laat een dode zwerfhond in zand bijten De uitvoerder roept: 'Ja, koffietijd!…

Als het rumoer mij tegenstaat, de beelden dansen voor mijn ogen, de bloementuin naar best vermogen geen plekje aarde open laat, maar mij te druk lijkt, overvol, dan keer ik naar het monotone, zie ik in kleurloosheid het schone, vat sympathie op voor de mol. Ik doe als hij en ga mijn gang door 't bovengronds geloop te staken.…