Alle inzendingen over naar de Apendans van

Wat nou als het komt door het verschuiven van het magnetisch veld; dat er kleine ruimtes ontstaan waar niets nog aan ons trekt, en het trompetgeschal een waarschuwing: "pas op! hou je vast, anders val je van de aarde af!" Wat noord is, wordt nu zuid en vice versa, wij staan andersom en alles is gedraaid. Misschien zijn er daarom zoveel…

Met het Zalkerveer Kun je heen en weer. Totdat ik het kaartje bekeek Waaruit duidelijk bleek Niet op, wel neer. Van die enkele reis, Heb ik enkel nog dit bewijs.…

Driest briesen de straalmotoren en zijzelf De uitverkoren matadoren van de Elf Rikketikkend tot de kritieke spurtrit Ontkluisterd wordt voor de afknal En na het "moment supreme" beslist Krijt in de cockpit tegen het drietal Doorheen de ether een radiostem vergewist: "Apollo,jullie hebben het gemist!" De hotemetoten op Nasa's gastenlijst…

Een week na sneeuw en ijs, tien graden vorst Drong door het bodemrijk uit alle macht, Ontworsteld aan de diepe winternacht Een krokuskoor dat zong uit volle borst Het Lied der aarde, rijm- en woordeloos Heel even maar, toen kreeg ik het te kwaad Door kou bevangen zong het uit de maat Hun paars tapijt zonk terug, voor vorst te broos...…

oog in oog met de Mona Lisa van de Lage Landen onder de zwarte sluier behoeder van het kroezend kapsel de melancholieke blik van Oopjen vrouw en moeder een mouche op de linkerslaap hoe licht is haar huid net onder de zijden zomerjapon steekt haar voetje uit het ongeboren leven in de bollende buik de Gouden Eeuw aan haar voeten…

Ik span de pees en richt de pijl voor het perfecte schot, mijn geest is leeg. zoef … raak … subliem schot. Was ik het die de boog spande, of bracht de boog mij in de hoogste spanning, trof ik doel, of trof het doel mij. Dit alles, boog, pijl, doel en ik onscheidbaar verstrengeld, in het schot,…

Ze gaan het programma opleuken Ons leiden naar een prettig weekend Op 1 vanavond voor het eerst Astrid Joosten en Paul de Leeuw De man van de wisselende contracten Zij de vrouw van de vaste tv-baan Is het 2 voor twaalf voor op 1 Met ‘de schreeuw van de leeuw’ Of gaat hij de duo’s ‘ranken als stars’ ‘Kan niet waar zijn’ Langzaam…

Het ruikt naar moordenaarskruit dat opstijgt in het lange golvende haar van de straat artiest zijn slachter de politie moordenaar komt eraan Ausweis bitte De jongleur gaat staan nadat er twee keer in de richting van zijn voeten is geschoten loopt hij zwaaiend met zijn identiteitsbewijs de politie tegemoet de twee machetes…

Zie haar er niet staan op die mooie boulevard, maar mis mijn lief wel.…

behoedzaam haalt ze haar beminde uit de kist onder het zingen van eeuwenoude zangrituelen ze wast en balsemt hem trekt hem nieuwe kleren aan teder borstelt ze het haar ze zingt voor hem bindt nieuwe wikkels om hem heen ze schuurt en beitst zijn kist ze heeft zijn geest teruggehaald geen vaarwel voor geliefden die nog samen…

Verbroedering Het is voor iedereen duidelijk de macht wil zegevieren heel de wereld haat, is kwaad op hem die raketten en bommen laat gieren hij wil kost wat kost weer een nieuwe staat bestieren maar geen redelijkheid verstaat al dat geweld kost mensenlevens en veel geld zie een moeder met baby dat onbedaarlijk schreit er wordt goed…

Neem nou bijvoorbeeld die tienduizend meter Met gaapverwekkend monotoon gezwoeg. Wat mij betreft gaat het nooit hard genoeg, Maar door de klapschaats gaat het nu wel beter. Het laatste evenwel laat onverlet Dat ik bij elke rit de wekker zet.…

Juf Ank ik jank ik huil ik val me een buil juist ook omdat klagen Juf Ank ik dank ik geniet ik lach Jan Krediet vooral voor de dubbele lagen Dank Ank van Jan(k)!…

De zomertijd gaat zondag weer beginnen En ik betaal hiervoor een hoge tol Mijn bioritme slaat weer flink op hol Over een week kom ik pas weer bij zinnen En bovendien voel ik een groot gemis Ik weet niet waar dat uur gebleven is…

zijn gebroken hoofd draagt nochtans toch standvastig duizend sporen van verraad hoeveel kwaad er was geschied verkwanselt en besmuikt waar vrijheid naar de rotting ruikt van duizenden verdoemden ach daar binnen ruist zijn frase langs de schotten van de dood en in zijn nood verkleurt zijn blikveld niet- daar achter glas het houdt zijn…

verberg je maar in de hel van koude woorden achter glas van twee maal twee maar toch beschermd tegen zijn wrok het hemd is nader dan de rok maar jij betrok mijn beeld voor altijd onverdeeld in schuilkelders vol zand het is de tijd die aan mijn hand dit leven kwijt aan jouw verstand…

wat overblijft is veel een voorwerp, dat de grip verbergt op angst, op lijden en verzet de brokken in je keel het haastig schietgebed een klein gebaar na oorlogsjaren waar nog steeds ons bloed aan kleeft dit masker spreekt met glazen ogen en een weggesloten mond over weerloos onvermogen en de weerbaarheid van ondergronds…

de trage gang van oorlogsdagen vraagt een bange blik om moed gepast bij holle buiken en de gloed van koortsig toevlucht zoeken -bij elkaar kijk maar door het glas dat boven gas en licht met uitzicht op jouw stervensduur en dat dan ieder uur kerf de angst in duizend ogen kras de dagen in de muur…

lag het verborgen in de weerstand tegen gas? men wist dat er bescherming was een masker met de naam van Vrede en de faam van een fabriek die door de dramatiek van angst geen vaandel had veiligheid aanbad het spel van immer zeker weten elders, in de kamers waar een Jood werd weggesmeten stierven duizenden –tegelijk dat is waar…

vanuit het glazen huis dat vrijheid heet fluistert een decreet rond veilige besluiten achter ruiten blinkt slechts zwart beplakt, waar duister rauw doortrokken wordt door smart een hart klopt hoopvol binnen dat wat zuiver ademend, de roep van leven weet zelfs nu na zoveel jaren onderdrukt het beeld vol gas met glans de vuile spiegel…

mijn zienswijze, ze duidt op jou, jouw vrijheid en de nood er tegen in te gaan als de bezetter anders denkt zijn gekrenkte trots is als een baken in het laken van zijn macht wie heeft jou naar hier gebracht? de zuiverheid van eeuwen bloed doet mensen buigen rond hun erfgoed, maar verzet omvat veel meer het weigert elke keer om weer…

dit gezicht verstopt zich niet alleen geloken ogen als waarheid achter deuren ligt waar dood al heeft gewogen het verzet schuurt tegen gas, de galbult van de nazi’s in hun jeuk om wat zo anders was, dan levitaties van gevoel voor even veilig voor verraad maar kwaad is al geschied de vijand ziet jouw angsten niet maar slechts een masker…

verkleur je zicht naar vrije wolken… door dit glas lijkt het niet veel jouw ademnood verrast je keel als razzia’s de straat bestieren veiligheid voelt zo beperkt het werkt niet, als een ander onderduikt – en stikt- het riempje strikt nog rond het hoofd maar toch je hebt er altijd in geloofd dat ooit de lucht jouw adem sterkt…

Ooit groeiden we op, gaande naar school leerden van alles, hadden verdriet, maar toch ook jool Leerden lezen, schrijven, aardrijkskunde geschiedenis, ik zeg je voorwaar met school was niks mis. We leerden tafels dreunen tot we ze dromen konden niks mis mee, wat we er toen dan ook van vonden! Dan iets later komt het bericht,…

vriendschap gelijk kinderen klautert de horden vallend en opstaand roetsjt zij geluk van samen zijn vriendschap grift zich herinnering van ruiterlijke ridderlijkheid die zich klonen laat zoals een paardenbloem haar nootjes blazen laat vriendschap deelt en speelt gunt elkaar de bal ravot zich een stalen ros stift het leven gelijk…

Muren die lijden onder duizenden speldenprikken van irreële gedachten. Ik, de metselaar, zwoegend voegend, niets herstellend. Het verdampen van mijn krachten. Ik voel de onmacht. Schelle mineur noten verschijnen. Een nieuw partituur ontvouwt zich. De voegen barsten. Hoge noten verzwakken mortel. Triolen van bassen, krachtig…

ik beantwoordde de gestelde vragen maar dacht reeds aan iets anders zag de toekomst gans veranderd moest nu maar de gevolgen dragen beslissingen nemen onder invloed dat is solliciteren om problemen ik ben de boeman van mijn ondernemen en de naweeën smaken bitterzoet ik heb gebeden en tot God gepraat voelde me geen minuut op mijn gemak…

De vlinder had haar ei gelegd op een groen eikenblad er kroop een piepklein rupsje uit dat at en at en at het at het hele blaadje op en nam er nog een paar het spon zich daarna in als pop toen was het rupsje klaar er na een hele tijd een nieuw seizoen begon kroop daar een kleine vlinder uit die straalde in de zon ze dartelde de…

ik denk aan daar waar honderd kinderen armpjes strekkend in geschokschouderde hoop ik denk aan daar, in lichtstad donker bloedgedrenkt ik denk te veel en laat mijn woorden staan…

Onlangs vond ik op een wandeling een mooie witte steen ruw nog met aardgelaagde strepen hem thuis gewassen en geslepen eindeloos gepolijst tot hij schitterde in de zon een naam er in gekerfd, een edele naam die in eeuwigheid niet sterft wel duizend keer gezegd over het aangeharkte pad ontdaan van afgevallen blad naar de rustplaats gebracht…