Alle inzendingen over nattigheid ezel

Paniek komt als je niet meer weet wat te doen, zweet breekt uit, loopt in stralen langs het gezicht, ook al veeg je de nattigheid voorzichtig weg, het haalt de paniek niet weg, die zich van je meester maakt, is er toch nog iets, wat de meester je nalaat?!…

Hij staart naar buiten hij ziet de wolken gaan vaart met hun mee niemand die het opvalt maar hij is weg verkent het hemels firmament en vindt zijn rust waar een ander alleen nattigheid voelt.…

de slang viel toen de ezel aan en sprong hem naar de nek maar die bleef heel koelbloedig staan en beet de slang toen lek…

Zo’n naar gordijn van nattigheid boven het zompig grauwe gras en de verzopen sloten : ik word daar toch zo droevig van.…

Maar als het droog is, zijn we de nattigheid vergeten! Dus zijn zegels nutteloos! Sparen eveneens.…

We zoeken ze allemaal op de volgende is voor mij om op te springen krakend zak ik door het ijs van de kleine plasjes op het wandelpad het is fijn weer even een winterkind te zijn zelfs met één voet die al wat nattig begint te voelen…

dromen daar is ze samen met de ezel en de steen iedereen gaat weer iedereen gaat heen…

Novembermaand, normale najaarsgang: Natuur neigt naar notoire nattigheid Naar nivellerende neutraliteit Nee, nergens nabloei, nectar, nesteldrang Navrante nevel nijdast Nederland Noordwesterstorm nijpt nukkig, naderhand…

Novembermaand, normale najaarsgang: Natuur neigt naar notoire nattigheid Naar nivellerende neutraliteit Nee, nergens nabloei, nectar, nesteldrang Navrante nevel nijdast Nederland Noordwesterstorm nijpt nukkig, naderhand…

Hoe krijg je me in de stal kijk de deur is al open o je duwt aan m'n kont denkt bij jezelf nu zal die ezel wel gaan lopen ik heb een eigenwijze blik of wist je dat nog niet dan ben je net zo dom als ik zorg dat ik weerstand bied duw eens aan mijn ezelshoofd wel zachtjes aan beginnen ik hoop wel dat je me gelooft want ik loop zo naar…

Inkomende raketten sirenes loeien de ogen wijd open vol afschuw om ‘t geweld in Jeruzalem Zoete schoonheid roos van Sharon gouden stad van herinnering met de man op de ezel die hier de poort binnenreed Och Jeruzalem stad vol leed indien ik u vergeet zo vergete mij mijn rechterhand Zo sprak het Woord in dit Heilig oord…

Dit is mijn huis in mijn gedichten ben ik thuis met het licht op mijn doek de ezel in de hoek grif ik in kleurentaal mijn poëtisch verhaal…

dat blaadje op de grond was de eerste niet meer donkergroen getand met gehavende nerven en een teer krom steeltje het bruine onstuimige roest heeft zich hiermee aangekondigd een belofte die ik niet vergeten zal ik verlang naar zijn storm het grijs nattigheid onbesuisde woestheid…

Mistroostigheid en griep gaan hand in hand Gedurende de late winterdagen Met om de beurt veel sneeuw en regenvlagen Aan al dat water hebben wij het land En wat er ook ter wereld mag gebeuren Wij voelen nattigheid tot in den treure…

verpakte verlangens gestapeld in dozen door ezels vervoerd vinden vrijheid in gevleugelde ruimte in ademloze tijd…

Regen, regen, regen Daar kan ik echt niet tegen Al die nattigheid daar hou ik echt niet van Geef mij maar alle dagen zonneschijn Dat is iets waar ik zo van genieten kan Ik wou dat ie altijd blijven schijnen kon Want dat geeft mij altijd vrolijkheid In werkelijkheid heb ik niet zo veel vrienden Maar ik heb maar een beste vriend Dat is de…

jij gaf mij de wereld met beide handen aan ik kon slechts staren liet schoonheid door mijn vingers gaan jouw zeegezicht met strand was mijn eindeloze strijden van water met het land in lieflijk glooien zag ik aan daalse kant de snelle stromen verwoestend over dijken komen jij lachte om de regen ik voelde nattigheid en keek…

Maar zij werd woest, en ‘k voelde nattigheid...…

De lucht met miezerige parels doordrongen sijpelt hete damp tot alles verdrinkend in druipende vacht tot druppelend verlangen een snakken wordt naar de spoelende warmte die biggelend van je vloeiende handen onderhuids lekt in stromen voor jou…

Lang voelde ik geen nattigheid, elke druppel was teveel, elke vorm van neerslag-tigheid, was te zeer emotioneel. Lang was ik bang van water, van zwemmen had ik nooit gehoord Nu voel ik aandrang bij geklater en mijn angst is overboord. Visje visje, diep diep in de zee zoals jij kan ik niet zwemmen en daar zit ik best wel mee.…

Een ezel ben ik, maar dit weet ik zeker: heel gauw gaan wij nu Pasen vieren. Dit gedicht schreef ik in 2011, maar blijft ook nu nog gelden.…

De mens als ezel doet het goed.…

er zijn niet veel kleuren mee gemoeid in rake streken ben jij de ezel en het doek veegt onbarmhartig jouw leven op het toneel uitgetekend…

een verzopen begonia in een klomp aan de muur, of een bosje geknakte fresia's in een doos tussen het afval op de markt, een nattig toefje peterselie op een steak in de koeling, een rijtje plastic groen tussen de snacks in de vitrine, ik zeg het je graag met een bloemetje…

Die eindeloze hitte van dit jaar Bezorgt vooral de boer benauwde uren Het wachten op de regen blijft maar duren Daar zijn ze in de landbouw mooi mee klaar Want blijft het droog zoals de laatste tijd Voelt menig boer toenemend nattigheid…

Waar sawa’s nattig liggen te drogen In alles verzengend zonlicht Oogsten zij pijnlijk voorover gebogen Verschroeide ogen op zuigend slijk gericht Vermoeid verlangend naar de dis Waden zij moede naar bamboehuisjes Waar hun wacht rijst met zoute vis…

Er was laatst een koe nabij Wesel Die deed het opeens met een ezel Men vond het best wel Een kostelijk stel Maar nu zit die boer met een kwezel…

Die van het Reve was zo gek nog niet God is een ezel zei hij en public Natuurlijk Hij droeg zijn kostbare vrucht Waar of geloof Het boeit mij niet Mijn handen zijn vrij.…

als een piramide nam ik benen bruin van zon de kop van het beest daartussen zachte neus en koeienogen oren steken uit - enkele streepjes van haar hemd zijn zichtbaar hals en hoofd met warme glimlach wist ik dat die was om ogen zo mooi als van een ezel dat gesmolten vlinders in haar buik dat wij zouden terugkeren als twee niet langer…

Trump en Obama Huid'ge en voormalige Biden op de bok…