Alle inzendingen over neonlicht

Tussen beton en steen en stinkend gas In nauwe engtes opgesloten En neonlicht vervangt de zon Slechts hier en daar een sprietje gras Tussen klinkers of asfalt ontsproten Geen notie van de horizon Het gloren van het ochtendrood Geen geur van bossen of weiden Inspanning vergt slechts ademnood Voor iedere ruimte strijden.…

zich in goudgebladerte en grijze wolken die zachtjes uitvallen in humusrijke aarde volgende lente weer zinnig groen oktober verdonkert zich in bewolkte nachten en benevelde aarde terwijl de maan aan de hemel staat stil als een wit konijn oktober warmt zich bij het vuur in oude huizen en het pratend ongeduld van mensen onder meekijkend neonlicht…

Is een sterrenhemel saaier dan het flitsend neonlicht. Heeft een brief meer aandacht nodig dan een s m s-bericht. Elke medaille heeft twee zijden niet alles is zoals het lijkt. Soms moet een mens relativeren en is het maar hoe je 't bekijkt.…

Soms blijven ze flikkeren als een neonlicht Dan toch gaan ze eens uit, opgenomen waar alle woorden vandaan waar alles in rust, verweven met elkaar tot niets meer rest En ik nadien opsta, nadenk wat ik dacht Maar ook hoe nieuw hoe mooi de wilgentakken wapperen hoe vol de boom vol blaadjes als sneeuw de straat bedekt voeding is…

als langzaam gestaag de avond zich vallen laat in gedempte tonen het water kleurt tot zeldzaam aquarel de dichter zich dichter waant in een stad steeds dichter bij geluiden de oude gevels omhullen alsof ze eeuwig breekbaar zijn de kade met de schepen zich altijd baadt in heftig neonlicht de lijnen fel en fier tegen de koude luchten…

ik plak je poster op een kale muur in neonlicht je lijnen maar krab je ogen uit ze keken in mijn ziel ontdekten mijn geheimen je lichaam voelt koud aan ik laat mijn handen gaan langs neus en lippen die zich vochtig in rood plooien je ranke borsten die gepunt mijn wellust dorsten ik scheur de benen van je lijf omdat je die genomen…

Neonlicht doet allicht vergeten. Het stapelen van stenen en het wonen, het zijn de dingen die eendere dagen maken. Voortdurend is het woord. Maar zijn er woorden voor wit, en voor het duister dan dan volgt?…

Het dorp, de straat, het huis dat achterblijft ik strijk dan in den vreemde neer met neonlichten op het dak al snel vermoeid en tergend zwak jouw verre beeld volstaat niet meer mijn geest verslapt, mijn stramme lijf verstijft Geen borst, noch bil, noch been raakt zacht mijn klamme huid jouw adem speelt niet slapend om mijn hoofd ik droom…

Neonlichten vloeien uit zonder enige regelmaat, trekken gekleurde sporen in de nacht, steken over terwijl je naar mij lacht en omkransen jouw lief gelaat. Het gangpad laat geen ruimte en slaat geen brug. Geen kruising van twee wegen, onze richting is tegengesteld. Te plotseling, te onvoorbereid elkaar voorbijgesneld.…

zie mij hier nu, een grijze rimpeling in neonlicht. zienderogen, bij vlokken en vlagen valt een wereld uit elkaar. ik moet het telkens vragen daar, een zoutarm brood op donderdag.…

Van kastelen keek ik uit over haar stenen lange leegte 42nd Street - de ijsbaan lieve zusters van de nacht Fifth Avenue in neonlicht een jongensboek nooit uitgelezen schoof gordijnen van het raam hoorde het schreeuwen van sirenes zou de A-Train nu nog gaan - dacht ik verdwaalden van de nacht las er een bladzijde vooruit tot waar de wind mij…

als een useful idiot die je was van dag één roestvrij staal en waterslangen zie ze daar de mensen die mij mijn eigen melk te drinken gaven alsof ze van me hielden ze zetten straks een mes in mijn zachte huid mijn warme zachte buik terwijl mijn blauwzwarte ogen breken in het neonlicht en mijn hart mijn laatste bloed pompt in de goot ze onteren…