Alle inzendingen over ondeugend

een ondeugende herfstachtige wind doet rokken bollen zomer nog de schalkse wandelaar in de Haagse schilderswijk kijkt reikhalzend naar half ontblote dijen snelt zich naar huis om daar met zijn dame te gaan vrijen…

hongerig hang jij aan mijn lippen speels wandelen nieuwsgierige vingers over mijn warmte ondeugende ogen ontmoeten de mijne ze beoefenen geduld met grote passie wachtend tot 't moment daar is, en het feestmaal kan beginnen…

En zo lag er in dat kleine rode pakje, een heel lief engeltje te stralen, keek me heel ondeugend aan, en weg waren mijn emotionele kwalen. gouden vleugeltjes en rode wangen brachten mij de nodige innerlijke rust, en heel ondeugend heb ik toen, haar roze blote billetjes gekust.…

Ondeugend lachje op zijn toet, zijn korte armpjes om me heen. Roep ie: mama ik hou van jou straalt zijn liefde door me heen.…

Levenskunstenaars zijn ondeugend. Saaie mensen zijn deugdzaam. Criminelen deugen nooit.…

je handen strijken alles glad rafels blijven krullen door je lach ondeugend knip je er wat af voor schone schijn onderhuids waar draden nog vervlochten zijn stoeit het patroon in vele variaties op zoek naar de onmogelijke lijn…

In den oude schuttingh zit Enen bijzonder nauwen spleet Als ik daar doorhenen schouw Krijg ik het alzo heet Maar wat ik zie en wat ik wel Maar jij niet weet Blijft liever achter mijne lippen Liever blijve ik discreet Maar och, och! Die dingen daar Achter den nauwen spleet…

oh oh oh die Sinterklaas u weet het vast nog niet Sint heeft 'n vriendinnetje tot Pieter's groot verdriet niet dat Sint wat 'had' met zijn trouwe Pieter knecht nee, 't zijn mannen onder elkaar die vriendschap is gewoon hecht maar nu is Sint verliefd op een wilde grijze tante ze zit constant op zijn schoot en weet kennelijk van wante…

ik zag dat jij ondeugend het doosje met verholen gedachten schudde zij mankeerden ieder een eigen stukje werkelijkheid dat was nog kwijt af en toe als de passie overloopt dan schud jij de doos altijd ontsnapt er iets stouts waar jij als de donder achteraan loopt omdat je ervan houdt nog zijn ze niet klaar voor een zelfstandig…

Mijn lief, lief engeltje, ik ga je zeggen voor mij ben jij de allergrootste schat Wat ik nauwelijks behoef uit te leggen dat je ’t liefste bent zonder vijgenblad Mijn lief, lief meisje, je mooie benen zie ik heel af en toe door ’t sleutelgat Ik zie jou het liefst van top tot teen en nog liever zelfs zonder dat vijgenblad Mijn lief, lief…

De lichtstraal, die in donker valt raakt feitelijk nimmer mijn gelaat Steeds houdt zij bij anderen halt voordat zij in donker verdergaat Tot zij op zekere nacht afdwaalt van die weg die gebruikelijk was ’t Is hiervan dat dit vers verhaalt van de lichtstraal op mijn matras Verlegen keek die straal mij aan en sprak van ‘t lekker zachte bed…

Toen wisten wij dat jij goed terechtgekomen was en ik begreep eindelijk de brede grijns op jouw ondeugende gezicht, waarmee jij op je bidprentje voor het laatst afscheid van ons nam.…

Zachtjes in je oortje fluisteren in ons verrukkelijk liefdesnest Handen tastend in ’t duister en zo wordt de liefdesdorst gelest Liefdevol aan je lelletje bijten en je kussen waar ik maar kan Ik hou van je, dat is een feit en ik ben vannacht veel van plan Zachtjes in je wangen knijpen tot je mond zich tot mij draait Zoveel moois voor het…

Een mooi meisje uit een grote stad zo’n stoeipoes op wie velen vielen Die bezat een poesje, een zwerfkat waarbij de mannen wilden knielen Dikwijls zat ’t poesje voor ’t raam verlangend naar eenieder te staren ’t Diertje voelde zich wat eenzaam want ze zag kanjers door de haren Iedereen die ‘t beestje wilde aaien die moest aan de eigenaar…

jij slingert jezelf als een ondeugend aapje van tak tot tak en hoog in de boom daag je me uit je vlooit de hond en de kat je klooit met mijn gemoed op een vreemde manier voelt dat goed want jouw jeugdige overmoed zegt stoute ogen en steels voorovergebogen dat je weet wat mij beweegt dan zeg ik amen ja, dit is liefde…

de warmte in je zinnen raakt van binnen in rode oortjeswoorden krullen letters passievol onder de lijn de titel dekt geen lust of seks maar houdt het blozend fijn…

daar waar aarde voeten voelde de tafel en stoelen een rustplaats tijdens de lunch bedoelden voelden handen onderdeks elkaar in vinden een knie de zijkant van het been met zachte streling een kneepje heel gemeen en dan die ogen ja zelfs de ober kon het nog niet geloven in zijn passeren werd het proberen een provoceren tot hoever…

je kerkte nog zwartgekoust maar riemde al je leest als een ondeugend naderend lentefeest de dominee sprak dungelipt over het beest dat Satan heet maar het puntje van zijn tong glinsterde zon wanneer hij jou aankeek hij wuifde toen jij weer de kerk verliet de naden van je kousen zaten nog rechter in de leer dan de meningen…

hij telt treden van de trap tegels van de stoep hoort de hoeren klagen hij telt zijn geld en kleedt ze uit in vensters die om aandacht vragen hij geeft zich bloot haar naaktheid stijft zijn wisselgeld wordt keihard uitgeteld…

het is jouw lach die lente maakt en alles doet ontwaken stralend in een blij gezicht met ogen die je raken het ondeugend puntje van je tong vraagt een subtiel ontmoeten om het zachte rood van zomers zoet langdurig te gaan proeven…

'HEERLIJKE STREKEN' tovert, verovert met ondeugende wereldse streken strelende, verrassende lekkernijen, hapjes Als je die verfijnde smaken proeft snap, snak je en roept ieder strakjes: Bij 'HEERLIJKE STREKEN' echt heerlijk gegeten!!…

met elke penseelstreek kleurt hij zijn woorden op het witte doek zijn vingers volgen letters en krullen het puntje van zijn tong steekt wat ondeugend uit zijn mond de warmte van zijn hart legt hij vast hij dicht de wind fluistert zijn muze haar wangen blozen…

Ondeugend en wild danst haar penseel gepassioneerd over het doek. Al drinkend slokt haar verf het wit gretig op. Sprakeloos komt het beeld langzaam tot leven. Haar compositie is als een ruig landschap; woeste schoonheid, adembenemend mooi! Ruige stilte is haar beloning!…

Hij lacht ondeugend, slaakt een harde gil. Eerst dansen op de bank, dan glijden van De leuning van de trap en dán, en dán..!…

Zo lief en aanhankelijk zo vrolijk en spontaan Ik kende je als hartendief zo jong zo ondeugend Zo geliefd heeft die waardeloze ziekte je de das omgedaan Het ongelijke gevecht, moegestreden ben je vandaag op Zestienjarige leeftijd overleden. Dag lieve meid, dit kon je niet winnen, ‘t was een ongelijke strijd!…

Een lange nacht doorstaan, ze liepen door mijn hoofd die woorden van jou en onophoudelijk Dan maar jou bij me gedroomd, heel stil, fijn dicht tegen mij aan Ik beken, dat was heel ondeugend van me, eigenlijk best wel stout van mij Om me zo te laten gaan, met jou en dat ook nog eens zonder enige vorm van berouw…

Een ondeugende lach een schalkse blik even de verleiding die knipoog van jou maar nee toch maar niet een dag met een gouden glans nooit meer af te pakken gevangen geluk ik ben rijk klinkt mijn fluister in de wind en de echo van mijn woorden weergalmt in mijn hart en vingertoppen die op het toetsenbord dansen…

Daar zit ze dan Links Hobbelt al jaren mee Terwijl ik ga Liefde, Warmte, Geborgenheid Nooit zal ik haar vergeten Daar zit ie dan Rechts Heeft zijn plekje daar Laatst ingenomen Trots, Creativiteit, Ondeugendheid Nooit zal ik hem vergeten Het goud Op mijn schouders Geeft mij de kracht Om door te gaan…

ik zie engelenhaar besmuikt en giegelbaar jij loopt op tenen en niemand maakt bezwaar jij wandelt ranke benen en buigt voorover borsten tot in de hemel, jij bent echt niet te rijmen uitdagend licht ik op jij spettert oogverblindend, ik wil ondeugen…

je nam de regen met een lach liet druppels langs je vingers glijden haren golfden nat maar in je ogen brak de zon al door in een ondeugend licht je stem was zacht en hoog kleurrijk als een regenboog je rook naar gras terwijl je mij opklarend de laatste onweerskussen gaf…