Alle inzendingen over ontdooien

bevroren zijn de verloren niet meer te helen vergeten delen ze ontdooien er smelt ijswater over mijn rug ik stop ze terug de lade wil niet meer sluiten te lang gelegen, einddatum bereikt de houdbaarheid verstrijkt in verscheurde verpakking flikker ik alles met gemak in de vuilnisbak…

je kwam binnen en zag meteen iets in mijn ogen wat al veel te lang had vastgezeten ik brak open - dat was het mooie - en liet me schaamteloos door jou ontdooien alsof je kwam om mij omver te werpen - als een vaas in duizend stukken - en dat lukte je kwam binnen…

liefde stond als koud tegoed in de vriezer voor de toekomst van warme dagen steeds kouder langer ingevroren spinazie liefde pizza raden maar: wat is wat ijs getegeld in het vak ontdooien kon niet meer zelfs de stekkers zaten vastgevroren van het contract…

hartje winter ontdooien Herinneren dat we elkaar -in 't voorbijgaan-kusten In de nek op de lippen en de vingertoppen We waren niet te stoppen als een waterstroom op weg naar zee.…

Neem me in je armen alleen jij kan me warmen mijn hart ontdooien dat een beetje was bevroren til me over de hoge rand naar de goede kant laat het eenzame diep in me voorgoed verdwijnen zodat er weer licht in mijn hart zal gaan schijnen.…

je wolkte wit in gure lucht vertolkte mijn gevoel de warmte van gedachten sloeg aan tegen het donkere vrieskoude raam je legde uit in bloementaal en kleurde op in duizenden kristallen je vingers schikten het boeket toen jij je hart ontdooiend om de bloemen had gelegd…

Alles is mooi Ik denk dat ik ontdooi Ik zit naast jou in de kou je laat me stralen je bent de ideale je bent prachtig je luistert altijd zo aandachtig je geeft me een kus ik word hystericus kon je nog maar bij me zijn ik vond het zo fijn maar toen ontmoette je haar het einde tussen ons kant en klaar…

Verhalend de nacht door weer landen op aarde de maan krijgt gezicht de dag nog z’n waarde Bezweer me met woorden over liefde en trouw ik zal alles geloven als ze komen van jou Bestrooi me met kussen terwijl ik ontdooi geen plaats meer voor twijfel het leven is mooi…

ik draad een armpje hoog haar lach lijkt nog bevroren vierkant toch de vingers van het handje in een welkomsboog daar gaat de duim in warm ontdooien rood de lippen in toegankelijk ontplooien dit zijn geen marionetten of juist wel jij trekt aan de touwtjes en toch speel ik mijn spel…

de zonnestralen schijnen het verwarmt je lichaam niet zal ooit de kou in jou verdwijnen of bereiken de stralen je niet je lijkt wel bevroren koud als een blok graniet niks kan je nog bekoren je ogen donker als antraciet ooit zal de warmte je ontdooien de stralen om je lichaam glooien…

Wanneer aarzelende druppels verkwikken laat dan warme stralen bevroren wanen ontdooien als bloemen huiverig over de rand van de vaas het eerste licht durven begroeten pas dan zal gisteren vandaag zijn en verlegen verlangen naar morgen ga je mee douchen ?…

Al is het deze keer wat later… Knotwilg Ik draag het voorjaar in mijn afgezaagde armen, wacht nog even met het uit te strooien, tot een hoopvolle wind haar zal ontdooien en ons met rijke bloesem zal verwarmen.…

heb ingezoomd op je lach van zacht naar volle kracht in aanzet tot ontplooien laat je iedereen ontdooien straalt met ogen maakt affiniteit met blijheid in ons hart in delen open je de geest met charmante vrolijkheid deze foto geeft een stukje van jouw hemel prijs…

Ik adem op jouw woord en zie hoe dit zich smelten laat maar ook hoe je ontdooiend spreken jou verstoort. ---------------------- uit: 'Hohner', 2015.…

in de sneeuw van je haren glanst de ijsbaan van je hoofd scheve schaatsen krassen daar genoegens schuren zinnen leggen bloot de climaxen ontdooien maar je vriest de graadjes lager met plezier de hitte in een gletsjer lust laat weerstand smelten in het zondige vertier…

Op stramme poten had de morgenspin ons in nachten ongemerkt besprongen en met listige draden ingesponnen verstilde lijnen van geronnen uren verzonnen in een nauw gemeten tijd bleef het ongeduld aan ons kleven, in een keurslijf wat de toekomst bleef verzuren en waar het bloed niet vrij kon stromen. Zonder ons in die pijn te kunnen wegen veel…

En de koude zwaartekracht volgen waar hij mijn schaduw tekent op het levensloze asfalt maar niet kan vangen zolang wankele gedachten niet vallen en mijn ochtendwanhoop dapper ontdooien.…

het was de zon die lachte vandaag kriebelend op de huid wit ontdooiend winter en de lagen wol ontstegen valt de eerste confrontatie tegen verblindend zijn de eerste kreten van de bruinverbrande zonnebankgemeente maar als thuis de warmte is gesust zijn de bandjes zichtbaar waarmee het topje op de schouders heeft gerust…

weer sneeuwt het in bevroren geesten de klaarheid van de maan heeft afgedaan bedekkend wit effent de streken waar cultuur de bakens uit heeft staan je winterslaapt in hart en nieren freewheelt door de dagen heen maar als gedachten gaan ontdooien zal lente zich na sneeuwruim gaan ontplooien…

in ijs heb ik je vormen bevroren geen natte vingerwerk maar zagen en grof boren met branders heb ik de details verfijnd jou elegantie meegegeven je transparant gelaat gedecoreerd met haar uit sneeuwkristallen jij bent het mooist van allen ontdooien als de lente komt zal je dan ook heel zwaar vallen…

ik heb het intens zwarte van schaduw ervaren waar nacht en dood het donkerste bloed uit de levensgoot vergaren schemer nog bevroren is omdat eerst licht moet ontdooien voordat schaduw zich kan ontplooien daar op het einde der tijden voel ik het heftige strijden tussen bestaan en roemloos ten onder gaan…

Passie raakt me recht in mijn pijnlijk hart mijn ogen lopen over De mijne is lichtjes zien in je ogen je stroom voelen aan zwellen je hart voelen kloppen na een eeuw kilte je ijs te zien ontdooien drup na drup tot een vloed van kokend water En ik in de kou Tot ik ontvlam…

je gistte borrelde bruiste en siste verkleurde werd warmer en geurde verdampte sloeg neer dat deed zeer een koude ruit vroor parels zonder huid tekende gevoelens van binnenuit ik blaas je transparant ontdooi je met mijn hand tot je weer gist borrelt bruist en sist…

ik vinger ijs op hete huid en smelt in samenzijn pegelde zo lang in korte dagen dat de zon mijn zwaarte niet kon dragen brak voordat je kwam jij zoog druppels van verlangen uit het vorstelijke hangen de splinters heb ik bij elkaar geraapt en in ontdooien jou tot vrouw gemaakt…

Als ik je stem zachtjes hoor fluisteren, blijf ik geboeid en hoopvol luisteren, op die alles verlossende beslissing, nee schat, je bent geen vergissing, ik wil je nooit meer verliezen en mocht onze liefde ooit bevriezen, laat het dan snel weer ontdooien, we gaan dit nooit meer verklooien.…

ogen spreken boekdelen niets verduistert laat mijn blik jou helen verzachtende woorden gefluisterd in deze koude nacht wil ik je laten ontdooien iets wat jouw pijn verzacht gevoelens vastgevroren mens vol met pracht laat je hart spreken ik hou je vast het ijs begint te breken…

kristal berijpt hangt een schitterend spinnenweb net binnen zonbereik nog zijn ramen beslagen vragen om onze namen in een licht ontdooiend hart als je voorzichtige lach in de koude ochtendlucht lieflijke wolkjes dampt zie ik je ogen smelten door dit eerste moment van zoveel winterse pracht…

Nu de wind ons heeft verstoven over de eindeloze zee overbruggen wij de kloven tussen het beest en toverfee boven sneeuwgrenzen bevroren tot eeuwig innerlijke pracht kunnen wij de tonen horen uit zielsverwantschap voortgebracht bliksem zal ons hier ontdooien tot de allerwildste stromen ik zal zoete zaaiers strooien voor jouw oogst van…

een boodschap in wijnfles in golvend water gooien, hopend dat ik iemands vlinders kan laten ontdooien. soms heb ik van die dagen, dan wil ik antwoord op mijn vragen. ik zing dan een liefdeslied meegenomen door de wind, laat het landen zonder dat iemand het ziet, in een hart voor hen die het bemind. soms heb ik van die dagen!…

Het is nu winter, er komen kusjes uit de hemel, berichten over vrede bevroren tijd en menselijkheid. Hoe zou je vrede kunnen installeren niet alles is immers vanzelfsprekend vredig en liefde kent vele facetten. Vraagt het om betere theaterteksten vers te verspreiden onder de mensheid voorbeelden aan ze geven waarop die mooiere leefomgeving…