Alle inzendingen over ontdooien

Soms ontdooi ik weer en ontdek ik een karakter, dat soms grappig is en lief. Maar waarom nu zo kil, koud en alleen.…

wij hebben de bloemen geplukt die hun kelken verwelkten anderen in knop vertraagden door zaad en vruchten te maken we gingen voor zomer in schoonheid voor al eeuwige lente zonder verval maar kleuren vervaagden toen de knoppen verdwenen en het bladgroen bevroor onze weide bleef zwart na ontdooien want zonder zaad kan geen bloem…

Vertrouwd straatbeeld om me heen, ziel ontdooiend minder alleen. Langzaam vind ik weer mijzelf door liefde van mijn wederhelft. Al mijn wensen uitgekomen, een plek om oud te worden met de man van mijn dromen!…

het huis telt de stappen en kraakt in zijn trappen op het slaan van de deur zit de tijdloze sleur het interieur heeft de geur van verleden een bank droomt gerieflijke plooien in liefde ontdooien gordijnen zijn zwaar van het lichten der jaren de muren bekrast en belast met herinnering thuis is vertrokken het huis…

ik sluier de kou van je huid zie bloemen van ijs ze bloeiden seizoenen vergetend hij nam je onwetend zijn handen bevroren je jeugd verloren je lente kleuren ontdooien als ik je kus, onderkoeld valt de lust neer als ijzel we verliezen elkaar in de winter van stilte erven de nachtelijke kilte…

er ging een galerie aan mij voorbij alleen zij was er niet bij verdween in een vluchtig beeld waarin haar ziel heel even naar mij keek zij tekent de beladenheid van stilte waar alleen expressie spreekt uit een ijlte die met kleuren ingehouden warmte speelt na een ontdooiend begin openen ogen en gezicht kom je binnen in haar unieke…

ik zie je portret in licht craquelé uit scheurtjes in tijd lekt de kleur van pigment jouw vitaal moment heeft een waas van vergeten leven gekregen zelfs het mystieke van je lach is in diepte wat uitgevlakt ik probeer met de fijnste penselen iets van die magie te helen in retoucheren laat ik de jaren ontdooien zo dat je…

Is het enige wat gebeurde wat bedacht, werd geschapen kwam uit missen en beloven, maar als stenen gaan ontdooien, schrijft de wereld geschiedenis, zal het gebeuren, dat as zich baant een weg naar boven,het warme zaad de harten breekt van lang versteende graven, wie zal daaruit opstaan, tot de uiterste grens te durven gaan tot het pad…

ik sluier de kou van je huid zie bloemen van ijs ze bloeiden seizoenen vergetend hij nam je onwetend zijn handen bevroren je jeugd verloren je lente kleuren ontdooien als ik je kus, onderkoeld regent lust neer als wat ijzel we verliezen elkaar in de winter van stilte erven slechts nachtelijke kilte…

vang jij de vlinders ontdooi jij de beelden boetseer jij de liefde blijf jij het raadsel?…

~~~ ’s morgens tuur ik door bevroren ruiten waar ik ’s middags zonnen zal pas na oplossing van rijm kom ik in de zon tot rust ~~~…

neem mijn winterrozen bevroren rood met druppels koude dauw ik heb ze voor jou uitgekozen omdat de herfst niet rijpen wou haalde me open aan de dorens in het plukken van jouw bloem mijn bloed vloeide in het warm herkennen van de kleur van toen ik hoop dat zij zal bloeien in het ontdooien van haar pracht de vorst zal overgroeien…

Eerst moet de kou ontdooien. Ministers ruiken compromissen. Of ze doorpakken - staat te bezien. Mensen kunnen zo treuzelen. Daar gaat Pasen tegen in: van hogerhand is besloten dat een natuurlijke dood geloof niet kan verkillen. Door liefde kunnen wij hopen, zal de lente zich openen en ons leven bezielen!…

Vertel me van de liefde die altijd blijven kan en die haar weg zal vinden naar mijn verkilde hart Laat mij weer voelen warme tederheid voorzichtig ontdooiend de bevroren stroom Die vitale levenssappen ooit een bruisende beek te lang met harde knuisten in een ijzige knelling hield Vertel me van de liefde die altijd blijven zal maar…

beetje bij beetje ontdooi ik de stroom van een bevroren beek beginnend bij de oeverranden warm er strafverstijfde handen aan opgegraven bodemvuur voel oude levenstekens steken en waar remmingen verweken kabbelt later op een nieuwe wind die met voorjaarsklanken ruisend door geknakte kragen zingt de bedding vult zich met een nieuw elan…

Je kan menigeen ontdooien met de warmte uit je hart. Zolang je maar open bent, al klinkt de waarheid hard.…

er was geen ontdooien juist het harden in zwart gaf onverzettelijkheid kracht met een glijdende schaal maakte jouw karakter ruimte in sociaal bewegen maar er waren limieten die jou niet toe lieten je wendde je af met een lach toch heb ik lente zien komen scheurtjes en barsten in het schier onneembare ijs nog komt de nachtvorst kruiend…

naarmate de tijd verdaagt verdooft zij ook de oorzaak die vaak dubbel is gelaagd als het denken dan uitgeput vertraagt begint de eenvoud aan zijn werk; het snoeien in een verwilderd rozenperk maar eer het hart zich weer opent moet men zich ook ontdoen van opgestapeld ijs ervaren wij meestal het noodzakelijk ontdooien als…

mijn hand nog kleuren ze naar zon maar draai ze maar eens om in donkere schaduwlijnen draagt herfst al haar vorst en knisperen op de stoep de kleine ijskristallen morgenvroeg in klaarheid is de boom geschoond en zijn de takken rijkelijk beloond met knoppen nog in ruste pas als de winterkou zijn laatste adem haalt in plotseling ontdooien…

de regen striemt lente is verhaal gaan halen en de winter is weer terug keert zijn rug de zon toe en kust krokussen met natte sneeuw als het licht verdwenen is bevriest hij snel het geel van de narcissen moet gissen naar de tijd die hem zal kooien als hij door de warmte gaat ontdooien hij heeft de mensen lang genoeg verveeld…

vroeger dankten wij met kerstmis de goede God bij ontspanning van de internationale betrekkingen als de koude oorlog zachtjes leek ontdooien Kroetsjev geschoeid ging nu weet niemand meer wat zou kunnen ontspannen in internationale betrekkingen nooit meer op 't journaal koude oorlog moet uitgelegd 1000 bommen en granaten is kerstmis…

Twee ongelijke stenen in een vonk van vuur ontstaat een weerstand van warmte, op de blaren waar je mijn huid bespeelt, ontdooi ik op de lange duur, brandt een schroeivlek in, de herinnering houdt stand een vrijwillige tinteling van onzichtbare tekens van kwetsbaarheid ontbloot bezien verwonderd in elkaar voorbij het reinigend vuur en…

die heersend waakte over jonge loten je wortelde zo diep na winterslang te wachten loopt in eerste lente dan verrassend uit jouw prille groen heeft niets van doen met al die oude krachten zij volgt het licht in vrijheid door ontplooien sluit zich voor ochtendvorst en laat het blad hoe onervaren ook met warmte in de zomerzon ontdooien…

ik breek stukjes ijs bouw als vorst met water vol vuur mijn doorzichtig paleis wind vlaagt met sneeuw hoge muren rondt torens als pegels met noordooster gesels bij licht van de maan vriest mijn paleis naar kou van de sterren wachtend op jou jij bent de vrouw die het hart van de vorst zal ontdooien jij bloeit als lente met…

ik steek narcissen in je haar en blauwedruif je kuifje je tulpt rood je mond het groen streelt zacht je vormen rond in het samen wiegen op een zoele lentewind gaan we de winter eindelijk bedriegen ik krokus jou in pril ontplooien mijn warmte zal de sneeuw ontdooien kleur met mij het voorjaar in winters wit komt tot…

ik zag je al van verre staan je trok me aan als een magneet hield je hoofd wat schuin schouders afgewend een glimlach die me kent handen waren warm ogen koel je liet mij zacht het ijs ontdooien je blikte dieper dan je mocht ik voelde me verlegen wist waarnaar jij zocht we zagen in elkaar de ander dromen ik zag je meisjeshart…

Al zijn de gletsjer aan ‘t ontdooien, we moeten ons steeds meer ontplooien, en zo een rentmeesterschap vergooien, hebzucht is als het paard van Troje. Helaas ontbeert ons een medicijn, tegen dat menselijk venijn.…

altijd schemert je warme lach als zon en maan spelen tussen verblekende sterren aan het begin van de dag jij die in kristal van de ochtendrijp de eerste stralen ziet breken in kleuren van onvergetelijke pracht nog dromerig uit de nacht ontdooi jij de vorst in een voorzichtig verkennen van lente vogels fluiten uitbundig concert…

schraalt woorden die hun betekenis al hebben verloren door je ijzige stem dwars door alles snijden jouw messcherpe zinnen fileren genadeloos overgebleven emoties ik ben geen partij voor jou in confrontatie gaat mijn harmoniemodel volledig ten onder kijk je dan aan laat alles gelaten over mij gaan wacht tot het ijs weer zal ontdooien…

vandaag ligt weemoed aan de voet van mijn diepst verstopte bergkam waad ik door ontaarde rivieren die de rug in alle koelte verlieten ze leiden mij naar een warme bron die zelfs ijsbloemen laat ontdooien en even sta ik stil bij de tweesprongen die ooit mijn loopbaan verscheurden geen denkraam verstond het tikken geen glas maakte wegen…