Alle inzendingen over ontluiking

je bent zo jong lijkt schuchter en verlegen je ogen willen achttien zijn ze hongeren naar leven je lijf telt veertien streken borsten zijn alert op zelfbewuste blikken heupen draaien zijn gewend om zich te schikken je lijf is klaar maar jij, jij bent pas veertien jaar…

ontluikende rozen in de knop stelen bedekt met een waas van groene blaadjes hun scherpe doornen als stille getuigen van mijn stekende pijn…

Normaal gesproken Kan ik hier ontluiken De twijfel bespringt mij Eendagskuiken ontloken Verschoten verschiet Men wil mij niet Ik loop in geen enkel gareel En twijfel aan uw voordeel.…

Geboorte van nieuw leven Ontluikende natuur Bloemenweelde Lentepracht Zonnelicht In het blauw azuur De lente gaat het ons allemaal geven…

Meegaan op de golven van verdriet jubelend bij ontluikend leven bij ravijnen en dalen reis ik mee Vandaag moet ik bekennen: www.nederlands.nl dank-u-wel!…

Je kan de lente bijna ruiken boomknoppen neigen al naar het tere groen alles zal weer ontluiken in bladertaal en lentebloem oogstrelend samengebracht in dat betoverende seizoen…

Allebei wetende dat de ontmoeting zal komen De ontmoeting zal komen als het tijd is Als het tijd is voor een ontluikende liefde Een ontluikende liefde die zal uitgroeien Die zal uitgroeien tot een zoete liefdebloesem Tot een liefdesbloesem bolstaand van een wederzijds Een wederzijds verlangen laat ons nooit meer los Nooit meer los zonder elkaar…

Ik zou haar willen bij mij hebben, haar zoete geur ruiken, maar ik doe haar dat niet aan ik laat haar verder in de open natuur ontluiken.…

Op de verpakking staat: voor altijd houdbaar maar moet nog ontluiken als bloem.…

ik zie, ik ruik, ik neem, ik ontluik, ik voel, ik hoor, ik lach, ik stoor, ik huil, ik neem, ik beweeg, ik claim, ik rust, ik geef, ik weet dat ik leef.…

deze morgen wou ik diep duiken in het herfstig rood ontluiken verder leven in een wereld vol fantasie waar sensatie onbegrensd lijkt…

adem draagt een sluier in frisheid en ik voel hoe lente mijn lippen toucheert vastbesloten te ontluiken in de schoonheid van verhemelte één moment slechts…… maar genoeg om te verlangen…

voorzichtig zette zij haar hart op een kier in de hoop dat men er zorgvuldig mee om zou gaan niet iedereen is zo, of toch groeide verlangen traag naar wat komen ging tot ze op het moment van ontluiken werd geplukt…

Ik kon wel weer wat soepelheid gebruiken Je wordt van dat geschrijf zo stijf als wat Dus ging ik liggen op de yogamat En deed 'De orchidee bij het ontluiken' De ambulancebroeder zei: 'Ik zie U heeft die stand nog niet onder de knie.'…

De dans van de lente is begonnen langzaam ontvouwt zich haar ontluikend kleed in een prachtig kleurenpalet dat zacht wiegt in de wind wat een weldaad is om te beleven als het aanschouwen van een pasgeboren kind…

haar strakke vel omringt de verlegen sierlijke pose terwijl mijn gevoel zingt van verlangen en mijn armen zich naar haar willen strekken; zij, een bouquet van ontluikende witte rozen…

onhoorbaar kruip ik dichter ervaar de geluidloze plop van het ontluiken van een vreugde dansje van plezier draai ik om mijn as ongeduldig wachtend op de schoonheid van laaf ik mij aan dat wat komen gaat…

zo moet een boom zich voelen op weg naar de lente sappen die opwaarts stromen tot ze zonlicht vangen in zijn kruin nieuwe warmte ontluikend in een blad dat de kracht van deinen en ruisen onder de nerven krijgt…

Heel intens en diepbewogen Geniet zij met gesloten ogen Van haar ontluikend smaakvermogen. Vertroetel dus je smaakorgaan, Want, jong geleerd is oud gedaan.…

Zoals de zon hier naar links afbuigt stammen langer doet lijken Is het gebedel er niet minder door geworden de schoonheid wel Vol ongeloof ontluiken zij die ik allang voor dood had gehouden…

ik hoorde speels fluiten zag de merel met een takje volgde zijn vlucht in onstuimig duiken tussen donkere struiken weet nu het nest zij doen hun best om lente te laten ontluiken…

zon prijkt door de bomen en prikkelt zintuigen tot en met gretig kijken we stelen uit de zwarte grond tot zij ontluiken zullen geduldig wachtend totdat paardenbloemen weer beblaasbaar zijn…

Weerbarstig ontluikend, schuimend geserveerd en smakelijk verteert.…

waar de zwarte roos haar kleur onthult ingetogen niets verhult omhelst de dag haar nachtelijk duister het bekoorlijk verlangen die eigenheid wacht haar zijdezacht een vlinderkus als groet aan de morgen haar ontluiken…

zij bloeit glas wiegt kristal op zonnewind kaatst stil het prille in ontluiken breekbaar opent zij fragiel naar buiten de eersteling doorzichtig in bestaan kondigt heel voorzichtig lente aan…

je kus is een zon een zonnebloem in het licht ontluikend middaguur een beetje afscheid van je blik, verrassend weer ik zing het gedicht dat je streelde mijn borsten iets mooier lieflijk langzaam van vinger tot duim…

klein madeliefje zo kwetsbaar en onschuldig verkracht in de knop ontluikende roos verlangend om te bloeien gesnoeid tot bloeden helende lotus vanuit de diepste modder groeit de mooiste bloem…

Jij bent mijn droom; Gulzig geschapen Mijn lente ontluikend Ontdaan van haar vacht Jij bent mijn visie; Gadegeslagen Jouw schoonheid die schittert Gelijk een robijn Bij dag en bij nacht.…

diep van binnen durven kijken in de roos de puurheid diep verborgen niet ikzelf die daar voor koos die tederheid, ontluikend nu...maak ik de keuze ...en pluk mezelf vanaf dan zijn het niet langer doornen die mij beschermen ...maar ikzelf…

Ontluikend in volle zon mocht je een tijdje volop bloeien wat zo veelbelovend kon kan nu niet verder groeien. Op het einde van dit korte leven al ben je dan een beetje dood wil j'er ruimschoots een vervolg aan geven met je bovenlijf ontbloot.…