Alle inzendingen over ontwijken

Mocht je me ooit je hand reiken kijk me dan niet aan Zoek niet in mijn ogen ze zouden je ontwijken Mocht je me ooit je hart geven kijk dan niet naar mijn lach Zoek niet in mijn ziel ze zou je maar misleiden Leef gewoon je leven maar kijk niet zo verwonderd Ik loop nog steeds te beven in het bange donker…

nog hingen woorden in de lucht ontdaan van samenhang licht ontwijkend als op de vlucht toen schaduw kwam ze waren vervlogen uit de zoete samenzang van liefelijke zinnen die langzaam vloeiden uit intense emoties heel diep van binnen toch bracht stilte de kilheid voorbij jouw liefde voor mij…

Op spoedende schoenen ontwijk ik glinsterend slijk hoor gefluister in het riet ontwakend land. Wind die met zachte hand plaats maakt voor vroege vogels.…

mag ik de vreemde hand aanpakken woorden zeggen die ik goed bedoel maar anders voel de blik ontwijken van ogen die diep in mij kijken mag ik me zo laten gaan in mijn onzekerheid of even nog het voordeel van de twijfel geven ik draai me om heb ineens het land aan die ogen en de hand…

bij mij hangen ze niet aan de muur worden ze desondanks niet weggestopt of ontkend de binnenkant van m’n hoofd daarentegen is er mee vol behangen met hen die ooit op beeld zijn gevangen elk willekeurig moment kan ik ze bekijken in elke gewenste tijd iedere dag ieder uur en als ik wil kan ik ze ook ontwijken…

slalom jij je leven lang al om de waarheid heen om maar geen kleur te hoeven bekennen in een doolhof vol leugens waan jij je thuis op dat niemand ooit te dichtbij zal geraken ontwijk je je spiegelbeeld om jezelf niet in de ogen te hoeven kijken stel dat ‘ie barst…

laten we uit vrije wil stilstaan bij dat wat we hebben en bij dat wat we verliezen door nog meer te willen zo’n auto die nog sneller kan zodat we nog eerder ergens komen – zo snel dat we de klap niet eens meer merken of horen als we de bocht uitvliegen tegen die niet meer te ontwijken bomen gedwongen stilstaan en alles alles…

even samen lachen blijven lopen doorgaan met stappen blijven geloven en hopen op de dingen die gaan komen vooral blijven schrijven blijven tikken ontwijken die hatelijke blikken blijven dansen blijven branden blijven leven veel kusjes geven…

ik mijmer wat laat de wereld draaien volg het gewoonte pad ineens zien mensen me niet meer is geen ontwijken ze lopen dwars door me heen zonder op te kijken raken me voel het diep van binnen maar kan niets beginnen ben lucht voor hen maar zonder kan ik ook niet leven dus ik besta en ga gerustgesteld weer verder op mijn pad…

We zitten te praten maar je bent al vertrokken en wat ik gezegd heb heb jij niet gehoord De muziek en het glas ze brachten je elders naar andere oorden met ander genot Ik zie nog je handen om het wijnglas gebogen en voel hoe je adem de mijne ontmoet maar je ogen, ze dwalen je zinnen ontwijken Ik zag hoe je wegging al ben je er nog…

Je hoopt de dood te ontlopen te ontwijken Je ziet de dood in de ogen onbekend met z'n list.…

misschien mijn kans verkeken je blijft me steeds ontwijken. ik zal je blijven zoeken door ruimte en door tijd... in diepe spleten of kromme hoeken, ja, zelfs tot in de eeuwige eeuwigheid!…

vleesgeworden, losgeraakt van gedachten zwevend over ijsvelden om toch te vliegen doordrenkt van tijd en denkbeeldige kou op weg naar aankomst, daarmee onderweg verbonden met pijnloos bezweren, vergeefs tegelijkertijd volhardend in nachtlicht ontwijken met ouderdom en jeugd als inzet en overal een schilderij in herkennen omdat het prettiger…

En niet woorden zoals waarom, met het ontwijkende antwoord, daarom. Wanneer is liefde, geluk en blijheid en niet in strijd met de werkelijkheid, omdat wij het aaneen breien, door de onduidelijkheid van onze taal.…

zacht is het gras voor voeten die dansen voorzichtig bloemen ontwijken om hun kleurig hart te bekijken wind vlaagt muziek fluistert woorden uit een eeuwenoud lied op een nooit te vergeten melodie jij bent geen ballerina maar een natuurdanseres die in gebaar lach en ogen met haar ziel de wereld verovert…

nog weet ik de weg zie aan bomen waar de zon is opgekomen heb drijfzand ontweken heel verleidelijk maar de gevaren niet vergeten net als kleine lichtjes die soms de richting wijzen gelukkig kon ik ze ontwijken ik voel mij niet alleen het hele bos staat om me heen alleen het pad dat er nog was is weg…

ongrijpbaar lachte geluk in een stralende zon jij opende armen liet je verwarmen omfloerste je blik door raken kwam schaduw met ontwijkend licht vingers verkrampten in spreidend mijden van het afwijzend gezicht jij draaide keek om stukjes geluk bewolkten de zon…

hij gaf me nog een handjevol morgen gisteren was al door zijn vingers gegleden lachte herinnering uit omfloerste ogen fluisterde traag welk feest is het vandaag met gebaar van begrijpen wist hij de echte wereld te ontwijken ik proefde angst hoorde onzekerheid nam hem bij de hand maar zijn hart raakte ik kwijt…

ik keek op hem neer wilde vaak meer zijn dan mijn schaduw kon hem nooit ontwijken waar ik ging of kwam hij hield mij bij de hand wij groeiden samen op van lieverlee deelden wij wel en wee pas toen ik het licht vond verdween hij langzaam naar de achtergrond toch zal hij ook groeien want het donker doet ons altijd samenvloeien…

waar klatergoud in scherts het gif toedient bijt slang de lach door strotten zonder inhoud verblind zien ogen nep als werkelijkheid is waarheid alle rechten kwijt na het feest zijn ze verweesd op zoek naar de ultieme kick draaien dol in steeds ontwijken van hun nooit verkende ik…

Als ik toch eens vaker los kon laten en mijn blik kon richten op de hiaten van het leven die soms zo zinloos lijken Juist in die lege momenten die mijn leven nog maar zo zelden kent en die ik ook te vaak ontwijk, Het is die zoete leegte die me uiteindelijk beweegt in richtingen die ik nog niet ken En die me zien laat dat, met soms even…

duisternis zoekend begraaft hij mijn zonden zonlicht vervloekend verbergt hij mijn wonden spiegels ontwijkend betast hij mijn hoofd beelden bekijkend met hersens verdoofd droefenis schenkend betreurt hij mijn leven maanlicht dat wenkend mij aan dreigt te geven geesten begrijpend is hij het die lacht kelen dichtknijpend … de droom in…

te zien dat heb ik ook gedaan heb de hele avond van kunnen leren hoe goed jij mij kan negeren Hoe kan ik nu zo dom zijn ik had dit niet voorzien verwachtte dat jij wel zou lachen en een praatje maken ook misschien ik wilde lachen en plezier maken met je dansen en drinken Maar ik kon alleen maar kijken hoe jij probeerde mijn blik te ontwijken…

ik fluister met schaduwen dwaal met de lichten die blauwachtig schijnen op zerk en graf luister naar stemmen die tijd in mij doden en steeds blijven vragen om wie ik echt gaf ik strijd met de geesten vlucht in gedachten die trouw aan gewoontes vervliegen als gas ontwijk alle spiegels die mij confronteren met wie ik moet zijn maar eigenlijk…

Donkere momenten en pijn van zo heel lang geleden, ik kan die vragen niet ontwijken. Met pen en papier schrijf ik me door herinneringen verwoord zo mijn gevoelens. Trek mezelf naar het licht waar ik de zon ontmoet die me met een knipoog en een lach begroet.…

loze woorden zijn het wijdlopig dwalen we steeds verder af langdradig komen we opnieuw tekort veel liever waren we kort van stof breedsprakig maken we schijnbewegingen ontwijken we de kern maar ondertussen brengt de dag mij het stilzwijgend zoeken van de merel de vlinder en de bij…

zwem je stroomopwaarts zorgvuldig in het ontwijken van obstakels als 't even kan neem je de kleur aan van die kwaliteit is je op 't lijf geschreven leun je lenig als je bent met alle winden mee maar jij, geen vis noch een kameleon noch een blad aan de boom die jou dreigt te verliezen in het gouden ochtendlicht…

Is het zwart te diep Moet ik kokhalzen Braken Het zwart in je geest De angst ervoor Treft je hart het meest Doet je ontwijken vluchten kan je doen bezwijken angsten als individu en in de massa de diepte die in de samenleving zorgt voor beving voor gedachten die ons niet meester zijn we blijven aan de oppervlakte want in de angstige…

Het middaglicht ontwijkend leunen de mannen op wankele gitaren. Klappen de handen het ritme van duende een blauwe avond in.…

Eén slag de bal gemist, gevangenis volgt Eén wijd niet geslagen, rustig aan gedaan Raak vliegt hij over de muur, paranoïde als altijd Rennend van base naar base, het geld najagend Een homerun, mensen bang ontwijkend sliding makend door de eigen psyche Zichzelf zwerend nooit nooit meer.…