Alle inzendingen over ontwijken

Hoewel wij collectief zeker ons best doen Nemen besmettingen overhand toe Wij terneergeslagen, 't virus niet moe Energiek-wellustig, net als eerder, toen Strijd tegen corona, beslist geen sub Ontwijk (ook) derde golf, voorkom blub, blub…

ik grijp de tijd bij z’n kop en z’n staart hij probeert stiekem te verglijden wordt net als ik bejaard wat ik samen met hem wil vermijden de tijd heeft de tijd niet meer en ook al probeer ik het steeds weer zijn regels zijn niet te ontwijken…

Alle spiegels liefst omgedraaid zodat ik niet telkens weer die ontmoetingen riskeer het onvermijdelijke overwaait Een perfecte demonstratie van ontwijkend gedrag zo ontloop ik dag na dag de noodzakelijke confrontatie…

Ik ontweek zijn blik niet, kon die ook niet ontwijken. Het was kort voor zijn laatste reis. Doodstil zat hij daar naar mij te kijken, Uit een hel van ijs.…

Haat en ontwijk me desnoods, maar laat me niet alleen…

vanuit het niets komt het zwaard neer zweeft ontknoping tussen mensen en witte muren ontwijken ogen de waarheid en spelden wij vandaag voor het eerst een rood lintje op onze jas…

Om die miljoenen die hij had vergaard, het meest profijtelijk te investeren, liet zanger Bono zich goed adviseren, steeds zoekend naar het paradijs op aard'. Hij die tot hulp opriep met veel gevoel, ziet blijkbaar ook zichzelf als een goed doel.…

het doffe van haar droeve ogen beloven weinig glans zodat ik steeds haar blik ontwijk en met mijzelf dans mijn voeten vegen strepen op hout als schuurpapier ik dans, maar volg haar ritme niet ik dans, maar zonder zwier…

je glimlach raadselt mij ogen zien ontwijkend neer huid blankt op een gelaat flarden haren zwarten git een schoot doet handen zwijgen als je hoofdgedoekt buswachtend zit je glimlach raadselt mij…

Ik houd me amper staande op de stoep, ontwijk intussen alle losse troep. Maar toch ben ik een beetje uitgelaten. Ook al beleef ik angstige momenten, ‘k geniet toch van het spel der elementen.…

Ineens het was zo ontwijken, néén géén keus God zocht hem hij was uitverkoren géén kans gemist voor hij het wist gedaanten in de levensmist ineens héél helder zicht de weg was reeds bereid het aardse is hem kwijt…

Zou ik de luwtes, klippen en stroomversnellingen kunnen ontwijken waarop ik zo vaak schipbreuk leed? Eén ding is zeker: mocht ik mogen herbeginnen dan koos ik ondanks alles weer voor jou…

jullie zijn me voorgegaan de standaard wegen die we allemaal hebben te gaan van een enkele hebben jullie mij z’n loop niet kunnen leren zoals die van hoe te worden geboren hoe vrouwen naar behoren te kunnen bekoren voor ze weer dreigen te vertrekken naar havens in betere oorden jullie konden mij niet op de vele hindernissen en gevaren…

En ik kan je niet ontwijken Maar wat moet ik dan doen? Het is niet goed gegaan. Het wordt nooit meer zoals toen.…

heb eindelijk de hand geschud van hem die altijd naar mij keek hij ving mijn blik in tal van situaties was uit op confrontaties ik ben hem uit de weg gegaan omdat hij te veel op mij leek leerde hem ontwijken hij bleef maar naar mij kijken volgde alles wat ik deed na al die jaren heb ik toch de hand geschud van hem die in de spiegel…

de uiterst kwetsbare plek openbaart zich met de komst van het kind dat een onbekende schitterende kleur toevoegt aan het spectrum we willen behoeden het lot ontwijken die achtste kleur is het vermogen om steeds een nieuw begin te maken…

met mijn ogen dicht zag ik haar gezicht haar grote bruine ogen haar woorden warm, verlegen zeiden en verzwegen alles, niets gelogen met mijn ogen open zal ik haar ontlopen haar ogen steeds ontwijken haar lichaam niet begeren om niemand te bezeren of ik dat kan, moet blijken…

Niet meer het weten herkennen in het doel van het streven van wat het leven ook mag bieden Stilstaan en de dromen vereeuwigen in het gruis van vertrapte idealen Spoken jagen achter het toneel op het ritme van de akoestiek Het applaus ontwijken om geen gezichten te herkennen die ik niet kan onthouden…

Stilte en donkerte heel diep en in mij verscholen het niet kunnen begrijpen kan het ook niet ontwijken. Toch houden zon en regen mijn dromen nog bijeen want er blijft altijd nog hoop op een nieuw begin. Als ik dwaal in donkere momenten is er altijd nog het licht van de maan die me de goede weg zal wijzen.…

Ik vrees dat ik mijn lot niet meer ontwijk: de overheid eist name-lijk mijn lijk.…

het wil nog maar niet vlinderen toch zijn ze er wel nog altijd op de vlucht al weet niemand waarvoor dartelend in grote getale door het vers ontloken groen waar ze schitteren in het welkome zonlicht laten zij zich niet vangen al is het maar voor even een meester in het ontwijken van een vlindernet vliegen zij hun dromen achterna…

Ze laten me alles zien Achter gesloten luiken Ze laten mijn angsten zien Ik kan ze ruiken Ik verafschuw die nachten, Nachten die te lang lijken Ik verafschuw die nachten, Ik wil ze ontwijken…

handen vragen handen reiken handen dragen handen ontwijken handen bedoelen handen strijken handen voelen en ze troosten als ik ween want ik weet dan sla jij je armen om me en vouwen we onze handen ineen…

de ruimte krijgt opstandigheid overstijgt woorden kunnen wachten gevoelens zich verzachten tot neutraal gebied hopend dat de ander ziet het belang van communiceren niet ontwijken maar balanceren vraagt een bepaalde vaardigheid en een zekere waardigheid die recht doet aan beiden…

Een kleine Noordse Stern poogt wiekend los te komen van het asfalt waar hij stervend ligt de kleine jongen hem over `t angstig kopje strijkend kan de aanval ternauwernood ontwijken ons vertelde deze vogel tussen jou en mij is het op sterven na voorbij…

hoe ver kun je gaan zonder dat de hemel huilt de druppels vallen stukslaan op beton verdampen tot leegte tot iets dat nooit heeft bestaan wat kun je vragen om te ontwijken wat kun je dan nog raken zodat het breekt en dat je met lege handen staat en valt - en de scherven niet meer opstaan…

ontwijk me niet maar kijk me aan open met zachte hand de deuren van verdriet en zie hoe het na jaren met mij is vergaan spreek dan de woorden uit waar ik al een poos zo hevig naar verlang en blijf ik maak het grote bed op voor een hoogstandje geluk en na die pure weelde laat ik je als de liefste gaan…

in het schemerlicht tussen mist en dauw loopt daar geruisloos iets met een touw zo stil dat het hier lijkt, plots zie ik iemand met een grote vuilniszak, angstig weet ik niet wat ik moet doen, moet ik het ontwijken of pak ik die klootzak. is dit de echte dader van de afgelopen tijd die mensen vermoordde en ze dumpte in alle koelheid…

Ik koester mijn dromen Laat ze maar komen In helderheid en duisternis Bij tevredenheid en ergernis Zinderingen Tintelingen Vanuit een liggend niets De realiteit stroomt weg Vervaagt en vervliegt Ik wil de tijd nu niet aankijken En doe mijn best ze te ontwijken Even niets meer weten Even expres alles vergeten…

Mocht je me ooit je hand reiken kijk me dan niet aan Zoek niet in mijn ogen ze zouden je ontwijken Mocht je me ooit je hart geven kijk dan niet naar mijn lach Zoek niet in mijn ziel ze zou je maar misleiden Leef gewoon je leven maar kijk niet zo verwonderd Ik loop nog steeds te beven in het bange donker…