Alle inzendingen over orchidee

Pour vous madame, eau de flanel un chic mélange, un mix odeur van orchidee en rozengeur c'est un parfum unique, jawel Speciaal voor u mademoiselle dracôme, een mannentovenaar je leeft maar één keer hier op aard n'est-ce pas, voici, la vie est belle…

In al haar bescheidenheid dringt gevlekte orchis zich op aan mijn ogen. Dit weiland is nu mijn wereld…

bloesem het zweet van de steenvrucht ik week het los met stoom drijf het door kolfglas tot één kleffe druppel lekt het vloeit in noten open als een lied langs neusvleugels de citrus die haastig verdampt door bloemen verdrongen tot het hars van mirre blijft een tong van slierten likt aan de korst van de kosmos de korrel van de orchidee…

droom met mij, wees niet bang verlaat je tere zijden kleed toon mij jouw zachte huid een lied van enkel fluistertonen zacht trillend verschuivend zand verspreidt zich over gladde wegen van maagdelijke tronen droom met mij, ga toch mee raak mijn verlangende vingers omring ze met jouw bloesem, geurend naar een witte orchidee ik droom…

Is het halfvol, halfleeg het glas De keuze zal de kijk bepalen Zo ook de stand van beide schalen Die wikken over groener gras Ik weet het juiste antwoord pas Als ik geestdriftig met verhalen Haar aandacht vang en volle zalen Tref in haar blik, zij even kras Opveert bij het aloude KNIL De met de Gordel zo vervlochten Zwarte, nu witte orchidee…

poëzie bestaat uit juiste woorden vinden voor het beschrijven van de geur van die onbekende wilde orchidee van de muskus van een os of hert die ongekende gedachten en die kleurrijke ondergaande zonnen weten te vangen die letters aan liefde kunnen hangen soms onbegrijpelijk soms apert die al wat je ziet of juist niet emoties als vreugde…

De orchidee bloeit nu elders. doden begraven stemmen zwijgend toe. In de weide bloeit weer nieuwe klaver gevierd tot honing. Vanuit de verte tjilpt gezang roepend ook te komen. Maar de zon en de zoete geur van bloemen is vele malen lieflijker dan het avontuur de catacomben opnieuw te betreden.…

verhaal die ik je probeer te schetsen met een zacht penseel Hoor je de muziek in mijn woorden of zijn het voor jou valse accoorden Ben ik een roepende in de woestijn in jouw hoofd en raken mijn woorden kant nog wal Zie je mijn verdriet als ik merk dat mijn woorden niet landen in jouw hart Bedoeld als blaadjes aan een orchidee…

Zon in het gezicht Vlinders vliegend in het felle licht Bloemen verspreiden geuren Een natuurtuin vol kleuren Bloemen spreken het innerlijk aan Als de kelken open gaan Genietend in de tuin rondwaren De neus zal geuren vergaren Kleuren spelen met het gemoed De roos is als een warm hart in vurige overvloed De orchidee, daar speelt liefde…

Hé, alweer een sms eens kijken wie zich dit keer meldt het is die onbekende man met wie ik nog niet één keer heb gebeld hij stuurt me dagelijks een boeket vol berichten dat ik dankbaar lees zonder me aan iets te verplichten vandaag noemt hij me zonnebloem en morgen orchidee al ben ik graag een paarse tulp ik zit er niet echt mee hoe…

Uit hauw en doos van orchidee en varen Stuift wolk aan wolk van poeirig goudbruin kaf Neer op de harde klinkerweg als graf... Niets wordt er, niets, uit veel miljoenen paren.…

Laat al die mooie momenten Geen verloren glorie worden Want we zien elkaar doodgraag Al gaat het beter worden zo traag Ik wil jouw rots zijn in de branding Met mijn dikke buik als zachte landing Als het moet dan ga ik naar de maan Met jouw liefde kan ik alles aan Dus laat het verleden Weer het heden worden Als een bloeiende orchidee Stromend…

De mooiste vlinder is de orchidee. En deze vlinder, in de vlucht gevangen, voorgoed aan blad en stengel opgehangen, is hagelwit; de vleugels van een fee. Of beter nog, een witte negligé, wijd golvend en de rand omzoomd met lange frivole franje, teken van verlangen naar wild en nachtelijk plezier voor twee.…

De orchidee is weggehaald, de vensterbank is leeg, als een scene in een horrortheater, efficiëntie en nergens nog een wanklank over wat er niet mocht zijn. Kijk naar de balken in jullie eigen ogen, zegt Christus Jezus terecht, kijk beter, ik zie een zwerm torenvalken een cirkel vormen rondom een bonte specht met kapotgevlogen vleugels.…

verlaten Enkel golven breken luid Meeuwen dansen rondjes Krijsen kreten in de lucht Zout de geur van schelpen Wind welke zachtjes zucht Mijn voeten lopen meters In het harde gouden zand Rust lijkt zo onwerkelijk Gewaand in niemandsland Lucht in pastel groenblauw Drijven in wolken over zee Mysterieus het kleurenspel Als een bloeiende orchidee…

Bloemen en hun sferen Ogen weten zich te amuseren Voorover gebukt om te bewonderen Velden vol orchideeën overdonderen Met verweven zachtheid observeren Beelden die momenten adoreren Velden vol als een lustveld voor ogen Begeesterd door hun aanpassingsvermogen Bijzondere graslandjes met waardevolle kwaliteiten In de alpen met hun berggeiten…

Zijn wij zelf niet de geuren van dezelfde orchidee? Zijn we zelf niet de vruchten die niet ver vallen van dezelfde boom? Vissen en baden we niet in weelde uit dezelfde onuitputtelijke zee?…

Die tekent met een zoete streep, een vlinder of een gekke bek, een flesje of een orchidee, een vogel of een hartje. Hij lijkt met alles zo tevrêe: met zijn gevonden kwartje, met zon maar ook met regen, met zomer, winter, dag en nacht, hij komt dat alles tegen en heeft daarbij nooit nagedacht, wat hem dat alles brengen zal.…

ze al rond in ‘t geel en zwart, bollekes mee hun frakske bonte veren, drukdoende achter in den hof vieren de spruiten hun laatste weken tot de eerste vorst de wind blaast anders, meer in vlagen kuist zachtjes de stuifzwammekes leeg zachte plofjes zorgen voor bruine ophef een regendruppel valt als een kassei op oude bloeiaren van een orchidee…

olijfgroen hoepelrokje op die zonnige lentedag in april nam ze genietend nog een slokje Ze droeg het haar los in de wind die danste met de gouden draden zo zat ze daar het zondagskind in het jonge gras te zonnebaden Ze droeg haar Oma’s ring altijd onbewust speelde ze er vaak mee dat gaf haar extra vrolijkheid ze rook lichtjes naar orchidee…

Je zond mij een wenskaart, de foto van een ontluikende orchidee toen ik onder lakens kroop en mij wentelde in een gretig verdriet. Nu leg ik een hagelwitte roos op jouw navel. Je verbood tranen maar ik schend jouw laatste wet zoals ik een fatale daad weiger. Nu vlei ik me in een vaag verlies.…

En kijk, even orchidee opzij, er komt weer een autootje bij jawel het is stelletje nummer twee ze komen tegelijk aangereden, das uniek Wachten hoeft ie nu dus niet, zoals ik het vanaf hier nu zie Begroeting is kort maar effectief, en zo verdwijnen ze als een dief In de nacht, de auto's als stille wachters achterlatend.…

‘Wiesenpiepers’ vliegen, piepend om me heen, in ‘t zoete ‘Lampertstal…’, een orchidee-idee… Tussen ‘Küchenschelle’, vlij ik mij in ’t gras, dromend van een ‘Weissenbier’, bij ‘Breuer’ op ’t terras..! Blankenheim, bronnenstad, waar de Ahr ontspringt... Blancio, ik wil altijd bij jou zijn!…

hun wijzen van iedere dag Die de treurwilg tot eindeloos treuren riep En de vrouw tot haar eeuwige lach Een nieuw lied voor de Heer die de goudvissen goud En de roodborstjes rood heeft gemaakt Die de golven der zee, en de bladeren van 't woud Met zijn vinger heeft aangeraakt Die de kolibrie schiep, en de adelaar schiep Het viooltje en de orchidee…