Alle inzendingen over oude land

De beek door het dal fluistert over verleden van een heel oud land.…

verrijst de zon die de einder kust en een valk doet zijn best om een muizenfamilie te verstoren mijn oude land bestaat alleen nog in mijn gedachten een herinnering van allang vervlogen tijden er is geen middel om de pijn iets te verzachten de vooruitgang valt nu eenmaal niet te vermijden…

Begraven in dit oude land. Hoe fragiel het leven is... een voetstap in het zand.…

Een opgeruimde kast en kelder brengt ruimte in het hoofd en hart maakt gedachten helder geeft een nieuwe start Kijk naar het oude land met nieuwe ogen het landschap verandert van gezicht ogen die de kwaliteit verhogen alles verandert door het licht…

boerderijen met gulle hand over het oude land uitgestrooid een beekje een hooiberg een tractor in de verte koeien vredig zonder doel van het ene hier naar het andere op het centraal station fiets gejat en nee ik heb geen euro is er gelukkig weinig meer van te merken --------------------------------------------------- uit: 'Planeet…

Dit vroege, oude land kent een andere stilte vindt lagen van oer terug en zingt het water stijf Het is er onverwoestbaar breekbaar, terwijl in de verte een kind huilt en een wolf en de wind De schaduwen lang en jong in vloeiende beweging uit de uren van duister gerukt om te wenen en te helen.…

Langzame gesprekken Hebben we, jij en ik, Aan de bedding Van de beek Die meanderend door Het oude land de tijd Ongemerkt door zich Heen laat stromen, In een vastberaden poging Het moment vast te houden Verglijdt ze tussen onze vingers In eindeloos ritme van komen En gaan - het landschap En het stromende water Laten ons…

met het oude land, alleen geduld.…

De winterkim haalt haar – zoals men met vliegers doet - onder grote voorzichtigheid binnen Nog dansen de schaduwkegels over het zandloze strand tot ze achter de stammen wegsterven Het oude land geeft de stralen door aan het teruggewonnen prille polderland dat achter de dijk rijpt in de tijd Water sluimert in de laatste winterstand de…

Hij draagt de dagen van een oud land zijn aanblik even grijs als het licht van een gesloten mijnstreek - waar onzichtbaar littekens zich in donkere gangen als versteende navelstrengen dwars door de leeggeroofde aarde zwartommuurde wegen banen - gevallen maar niet gevloerd verdoofd en schijnbaar zonder levenssap wordt nieuw leven voortgebracht…

zoals het oude land hier nog dommelt langs een verzonken waterloop door noeste handen ooit gegraven waar akkers en bossen louter stilte baren vroege vogels het zonlicht uitbundig begroeten en bezingen terwijl de bonte specht met veel tamtam de beuken kastijdt, zo vurig gemutst langs stammen en kruinen scheert zoals ik hier gedurig…

En over 't oude land uit lage blaren Zie 'k overal met spokenogen staren Verbijstering van lang gestorven eeuw, En wuivend met eerbied'ge bossen fluistert De hei haar hulde naar de verte en luistert Naar stilte van verwaaid triomfgeschreeuw.…

straalt in de lentezon met het verdwijnen (maar nog is het een fraai vaarweltochtje uit het oude land rond Epen.)…

van toen 's avonds zwijgen wij en kijken naar de teevee dan slapen wij alvast en tante neemt mij mee naar haar oude land vol verlangen in gezang verschijnen er slangen tussen de bloemen op het behang…

Verdronken is nu definitief het oude land in jou, niks is wat het leek, van streek jouw bijzondere wereld van de schitterendste kleuren en een ring die bloedt is wat je nog draagt, de wolken en de Regen komt niet tot bedaren meer, alles is laag en komt te dichtbij, weken van ontkennen ten spijt het is over en uit, weet je?…

land de aarde bergt mijn lijf de steen spreekt zijn taal met donkere letters jij leest de boom staat vol blad de vogel zingt een psalm de hemel knipoogt de polder vult zijn sloten ik hoor mensen spreken jij luistert…

U, oude, machtige Freyja van het Noorden U, stille en vreugdevolle schoonheid Ik groet U, Freyja, schoonste der aarde, Uw Maan, Zon en Sterren, Freyja van de groene Aarde.…

' 'Dan valt die kindren, kloek van zin, 't Gewijde lied der vaadren in Met jeugdig oor gehoord, En 't drijft hen naar het oude land, Waar dan de grootste strijd ontbrandt Onwederstaanbaar voort.' 'De bries van 't Oosten blaast in 't zeil; Nog eenmaal heil, nog eenmaal heil, Groen Erin, heerlijk land!…

De knecht schuift grendels voor de staldeur, de pomp blijft steken met een snik terwijl het oude-kratten-vuur onder een bladerdek verstikt. Kaninefaten bouwden hier eens bedden voor hun doden. Konijnen mijden angstbestoven de plekken waar de stenen rusten. De zon gaat schreeuwend onder en mijn stem slaat op een venster stuk!…

En even, door die glimp geleid, Keert gij terug in 't oude land, En wat u hindert, zet ge aan kant, Een licht te schikken kleinigheid, Een kreuk die dient terechtgevlijd... En dromen moogt gij ongestoord De nieuwe droom van zon en maan De oude droom dieper verstaan ... En Ik nimmer met één woord Van waar geen woorden bestaan…

In het land van Ché - de oude man en de zee. Hij leest Hemingway . . .…

hij kwam uit een land dat eindigt op –stan de vrouwen dragen er tralies voor de ogen de mannen zijn er stoer en onmenselijk wreed in een land ver weg van –stan baarde hij nieuwe wonden in een oude man en nieuwe trauma’ s ter herinnering aan een dode oude man…

De zee gooit wat op het strand Er komt een mensenhand Die maakt een land Heeft wel wat voeten in het zand Maar met gezond verstand Komt een land tot stand…

Dit is het land waar grote mensen wonen Het kabinet schrijft wetten, en is heel vaak boos De verzorgingsstaat willen zij opschonen En altijd is er weer wat anders loos En in dit land zijn alle oude mensen Afgeschreven en verdwijnt de VUT Al hadden zij nog zoveel levenswensen Zo heeft hun toekomst weinig nut En alle dingen hebben hier twee kanten…

Ik hou van wandelwegen waterplassen nevel boven meersen zon het wonder van een blad ook als het valt jaargetijden een fazant ondergedoken geschrokken opvliegend uit de sloot moeiteloos argeloos door dit lage land bekoord…

in oude geluiden dovend in de sluier van dood zie mij….. in de strohand van het nieuwe land van kraakheldere skeletten ontmoet mij… kwetsbaar in het hart van wedergeboorte…

Er stonden margrieten in het hoge gras rechtop 't viel op zo slank zo wit zo geel ze waren niet met veel je kon ze tellen op één hand zo fris en frêle twee jonge hengsten aan de overkant roerloos bijna keken toe je zocht mijn rechter hand ik zei geen schoner land…

Daar ligt een stuk land je ziet er sikkelklaver en heggewikke en ik hoor je zeggen maak het niet zo moeilijk dit land…

Ons land is groot in kleine dingen, maar vergeet niet, dat kleine dingen, enorme proporties aan kunnen nemen,…

Het is een dreiging voor het land, Het verdwijnen van al dat zand. Als de duinen worden doorzeefd, Dan heeft het land voor het laatst geleefd. Laten wij zuinig zijn op ons land, Er is nog niets aan de hand. Maar sta niet alleen te kijken, Verstevig met spoed onze dijken.…