Alle inzendingen over ouderen

De avondslaap daalt over mij ik word een kind, dat wegzinkt in het land van dromen en zich verheugt als iets wat ongekend mij aanraakt in 't ander land jongeren willen hiervan dromen en ouderen gezichten zien van wat is, aan gene zijde laat toe, dat het bureau vanwege het gevonden woord nog even blijft beschenen totdat ik zelf het…

zijn van jou de ramen, de kleuren, de geuren het bloed achter de ogen de geboorte, het kind elke straat, elke taal deze plek is van jou alleen van jou jij bepaalt met wie je deelt deze lucht is jouw adem dit cement zijn jouw poriën hier at je brood, dronk je verdriet huilde je vreugde deze horizon draagt jouw naam hier liggen jouw ouders…

We leven in een eigenaardig land Met uiterst vreemde en antieke wetten Die liefdevolle ouders het beletten Hun kind te helpen als het is gestrand Je vult een doos, een tas, een zak of mand Met boodschappen en maakt zo korte metten Met armoede en povere budgetten Het hart dient het te winnen van verstand Helaas we zitten met een Scrooge die…

Moet ik al mijn bezit verlaten U volgen in dienstbaarheid daar wil ik toch over praten laat ‘t mij doen in eerbaarheid Hoe kan ik ‘t mijn ouders zeggen mijn vriendje die ik trouw had beloofd hoe moet ik het al die mensen uitleggen die echt in mij hadden geloofd?…

We waren zozeer van onszelf vervuld Dat we geen ruimte hadden voor elkaar Twee bekers vloeiden over, wonderbaar Er was telepathie, het was occult Jezelf niet mogen zijn, slaag en tumult Een rugzak vol neerbuigend commentaar We waren zozeer van onszelf vervuld Dat we geen ruimte hadden voor elkaar Het was ons stevig ingeprent, gij zult Uw ouders…

Onderwerp: volle maan- dag-nacht Als het zonlicht nevel wordt Broeder zon, zuster maan, genderneutraal, Naar de hemel reikt, Broeder maan, Kindsheid wordt, Dan dooft het licht nooit uit, De sterrrenlichamen de handen reiken Dan zijn er geen Klaagmuren Ook niet in Termuren, Maar zing ik hun oudere liederen om de donkere nacht te verstillen…

Mevrouw ik bel u van mijn bankkantoor Men wil geld van uw rekening gaan plukken Geef mij uw pinpas dan zal dat niet lukken En gaan ze er niet met uw poen vandoor Wat fijn van u meneer groot is mijn dank Bedoelt u mijn pas bij de voedselbank…

‘Het staat in m’n dagboek te lezen’ Aldus zangeres Willeke Alberti Maar haar echte dagboek Dat krijgen we niet te lezen Zo anders met mij, Jan Jacob Ik ben een open boek, open broek In al wat ik digitaal De wereld bijna dagelijks toevertrouw Maar niet ordinair Met naam en toenaam Plaats van handeling winst en/of verlies Maar met maximaal…

De tijd die trekt zijn sporen doorheen je donkere haar de kleur die gaat verloren en grijs wordt het zowaar er verschijnen groeven in ooit een strakke huid en wil je nu iets proeven zet je lichaam meteen uit maar lief je bent nog hemels voor mij blijf je de man en weinig jonge kerels kunnen aan wat jij nog kan je charisma ging niet…

Wat heb ik in leven van mijn ouders veel geleerd, ook op latere momenten soms zaken weggeredeneerd. Is niet heel het leven een school als rijk gegeven dat wat je al lopend en lerend ook al hebt geschreven.…

’t Is klaar voor 50Plus en voor Henk Krol, De Kamerfractie is uiteengevallen, Het zat erin, het móest een keertje knallen, Maar wanneer eindigt dit gerollebol? Het is een feit, al doet hij zo zijn best, Dat deze man steeds minder toekomst rest.…

Je kijkt me aan en ziet me niet, weet niet dat ik er ben, dat ik het ben die voor je staat. Je kijkt me aan met de totaal lege blik van een onbekende - Ik die van jou ben, die in jou gewoond heb, Maanden lang met jou in hetzelfde huis gewoond heb. Je herkent me niet, ziet me ijskoud voor een onbekende aan - Je ziet me…

Nog sta ik op mijn beide benen. Toen hield ze me stevig vast, terwijl ik zelf lopen leerde. Ze was de eerste vrouw, die me toevertrouwde, aan ons beider leven. Ik hield van mijn moeder. Als enig kind natuurlijk. Als oude man vandaag. Elke dag opnieuw. Ondanks vader. Dankzij haar voel ik nu, wie ik altijd al was. Wie ik zijn wil. Haar…

Nee, ik wil hier niet weg De meubels zijn voor hun niks waard De oude eiken kasten die nooit kapot gaan En de muren die mijn gesprekken en mijn gebreken kennen Ik ruik in mijn huis de meubels De sigaretten van mijn man Die nooit meer terug zal komen Maar ik hoor de bank kraken Waar mensen op zaten die bij mij op bezoek kwamen De piano…

Het is niet dat de pijn ophoudt met vervormen, vertekenen wat zich achter de grenzen van mijn weten afspeelt (een kind zingt vals als de ouders geen harmonie kennen). Jij, mijn lief, voelt wat ik niet weet (vanuit, vanachter je eigen grenzen?)…

is het de needrigheid zoals die van mijn ouders weinig vragend levend naar beperkingen blij met wat de Heer hen gaf sprokkelen van wrakhout aangespoeld aan stranden wakkerend soms in fakkels misschien toch de galm de siddering van de schicht door het hart van de enig ware ook in vreemde bedden uiteraard weer alleen gelaten na de schijn…

konden leven ach deze vrouw werd ouder, en werd toen plotseling gewezen op de fouten, als aardse sterveling, en ze zag ineens het leven als een mislukkeling en ze weende en ze bad, tot de allerhoogste Heer dat zij in al die zonden, in Zijn genadetijd verkeer, en dat ze al die tijd Hem niet zag als deze God de Heer Ach ze bad om…

Lieve kinderen leven hier vrij en blij met rotzooimakende geitenwollensokken ouders. Hun ouders hebben de stilte hier omgebracht. (18. 8. 2012) *inspiratie Alberto Caeiro: heteroniem van de Portugese dichter Fernando Pessoa Zie ook http://nl.wikipedia.org/wiki/Fernando_Pessoa…

die in de zorg terecht komen, worden vaak weggezet, met ‘wie wast die vieze homo vandaag’ of die is zeker van de verkeerde kant mensen die niet welkom zijn aan de koffietafel omdat ze ouder zijn van een vuile flikker onbegrepen en vernederd gaan ze weer in de kast zeg nou eerlijk: Hoe vrij zijn wij eigenlijk na 75 jaar bevrijding?…

Het meisje opgezweept, muzikaal paard van een gedegen stal: ja mijn moeder en mijn vader ook jazeker als het raam open stond en de geuren van de klanken als grashalmen binnen kwamen zweven zo einde zomer… Het meisje moet van alles, om iedereen om kijkers en vooral om ouders die zo rusten op haar schouders.…

Alle personen die ik heb gekend M'n ouders en familie, waardoor ik ben verwend Ik ga op reis en ik neem mee.. Kortom ik ga op reis en zit er maar niet mee.…

Als ik mijn ogen sluit, kijk ik de toekomst in Kinderen die opgroeien, mensen die ouder worden Als ik mijn ogen open, stromen mijn emoties Vreugde, pijn, geluk maar ook verdriet Als ik mijn armen open, sluit ik ze Om geliefden vast te nemen, een knuffel te delen Als ik mijn handen uitsteek, draai ik me Om dierbaren een hand te schudden…

zo vol zal het toch niet wezen ik wil mijn ouders zien Nee, zegt God en wrijft zijn baard deze keer heb je geen geluk en de hemel is nog lang niet vol maar de hemel wordt te druk…

Als ik naar je kijk kan ik zien hoe oud je bent maagdelijk wit stro geel rijper paars ouder bruin als ik je geur opsnuif ruik ik je afkomst fruitig floraal grazig vegetaal dierlijk animaal als ik je aanraak voel ik je huid koud warm vet filmend schraal en strak tintelend op mijn tong als ik je proef ben je overal…

een onafzienbare rij wandelaars bevolkt het pad dat voor ons huis de schakel vormt tussen volwassen straten de avondvierdaagse loopt door de geopende luxaflexlamellen zie ik delen van mensen bewegen naar de onzichtbaarheid jong over- heerst ouderen lopen begeleidend zwart een galgolf neemt me op en gooit me op één hoop met vergetelheid…

Als ik op mijn piano liedjes speel, uit vervlogen tijd uit vergeelde boeken droom ik weg en ben terug in mijn ouderlijk huis. M'n zussen spelen op piano en accordeon een nostalgisch repetoire en hoopte ik als kleine meid dat ik dat ook kon.…

Die man daar in dat kleine kantoor is mijn opa, maar niet die ik heb gekend; vier was ik slechts toen ik hem verloor: hij was veel ouder dan de man op de prent. Het lijstje was nieuwer, de foto al zo oud, op de plank al die jaren als beeld vertrouwd, trok die foto zoveel maal mijn vluchtige blik.…

"Hoe ouder hoe gekker," zei ik op een dag toen ik een bejaarde met wangpiercing zag zij antwoordde mij toen ik er naar vroeg dat zij door haar tepels vier ringetjes droeg haar navel was bloot, die kon ik zo zien die was van een staafje met bellen voorzien en verder hield zij, nog iets lager bij haar haar edelste deel met een ring bij elkaar…

Met stille vleugelslag belaagd door duivels met onzichtbare hand Treurden wij samen boven het uitgestrekte nu zo lege land We hielden noordoost aan zoals onze ouders en ontelbaar anderen vorig jaar We kenden de dreiging waar het einde loerde en ontweken het gevaar In de weidsheid van de horizon was alleen de blauwe lucht Niets…

Er is een bruine foto van ons allen aan de waterkant gezeten in het gras, en daarop houd ik vlak boven zijn hoofd, zijn verend haar mijn hand, kijk met ZIJN toegeknepen ogen (onherroepelijk kleurenblind) omhoog, je ziet de ouders en de kinderen en de zomerwind die het gras scheef waait en in al die haren woelt - je ziet dat ogenblik dat toentertijd…