Alle inzendingen over overblijfsel

ja, god mag weten naar wat zijn ogen zijn leeg er is geen interesse niet meer ze ziet het niet gevangen in eigen verdriet koffie wordt koud de asbak vol een traan rolt over haar wang overblijfsel van een voorbije passie die als een eens sappige sinaasappel is uitgedroogd uitgeperst midden in een zin onderbreekt hij…

en ik zie om mij heen om te zien wat is blijven hangen ik zie verkeerd gekozen woorden, verkeerde afbrekingen, niets meer oorspronkelijk maar nu gestuurd -lees vermoord- door ó zo gezellige groepjes Ik zie mensen mijmerend, mensen zoekend, soms zelfs vloekend in hun eigen hoekje, ik zie mensen in het nauw Ik zie de valse overblijfsels…

Het feest is gevierd, er is gedronken, gevreten tot ziekmakends toe, en de aanrechten staan vol met overblijfselen zoals roodgerande glazen en botjes en vet op verder smaakvolle borden.…

het restant, de overblijfsel van de zomer staan in schril contrast met wat ik erover wil schrijven, kleine vergaar dingetjes vallen in het niet bij het schrale gevoel waar dit seizoen op broedt ruwe regens smeken de grond om zeeën van verdriet aan te maken, armoe hangt aan de twijgen en de geur van gaan is een binnenkomer voor de late gast…

achtergelaten 'per toeval', een schrijversschat buiten, bij de bewakingscamera op het openbaar domein opkuisstukken zonder eigenaar, oude lezersbrieven in smeuïge tijden boeken werden als relikwieën waarschijnlijk achteloos achtergelaten omschrijven één bepaald woord en thema de overblijfselen op de openbare wegen: sluikstorten,…

Alle kopjes zijn onhoofd, alle kleur is in de ogen gedoofd al het werk helemaal voor niets, alleen de stelen staan nog overblijfsel van ‘ wat was’ omdat: niet iedereen begreep dat we er niet mochten komen, moest de pracht worden: Vermoord!…

het eerste stuk of wat jaren de liefde vers nog niet ’t bedillen weinig zuurte van d' ander laken trek je streepjes op het bedeind iedere keer tussen het laken het woelige baren is bedeind de betuiging aan mijn vrouw maken het betrouwen op de verliefdheidsdaad moet alleen de rekensom nog overeind gegarandeerd dat het minderen inzet na nog…

de tranenvangers vangen tranen in flesjes om te koesteren te verzamelen de tranen van verdriet aan een draad te rijgen het boek der tranen verhaalt over echte en onechte tranen mannen en vrouwen witte en zwarte water- landers van mensen ook dierentranen van krokodilachtige aard soms een traan die emotioneel is een olifantentraan…

Ik was dichter, maar ik ben losser geworden, snap je wel, al denk ik van niet, stomme soepstengels, er zijn dichters, die meer dichter zijn zonder hun woorden, dan die hele, aangepaste santenkraam, die jullie, akelige plebejers, gewetenloos in stand houden als overblijfselen van de prehistorie.…

vrouw des huizes dierbaar kust in datzelfde Parijs zocht ik ooit zo op deze manier de restanten van Arthur Rimbaud ik ging alle huizen na waar hij had gewoond en ik probeerde hem daar te zien verschijnen dus ik begrijp die geestdrift van hem wel dat fanatiek zoeken naar plekken waar Vincent welzeker is geweest het tasten naar nog reële overblijfselen…

Overblijfselen uit een ver verleden, ik kan ze niet eens haten, hun hart en hoofd noch ziel had het ook toen niet in de gaten.…

wat blijft is geen rest. wat rest is het gebeuren. wat gebeurt.…