Een vooruitziende blik
Buiten suist al een zachte bries, een die klinkt als genies,
licht gesnotter van vast een bemind hier opgroeiend kind.
Ik wandel langs water, de met rietpluimen gevulde kant,
heb echt geen idee hoe ik deze ochtend hier ben beland.
Wandel ik vandaag zonder doel wellicht weer noordwaarts,
neerwaarts of voorwaarts wie of wat gaat heuvelopwaarts.
Kwam ik ooit al niet vaker voorbij de slapende straatnamen
zondermeer met de dood in gevecht in ons leven vervlecht.
Wat kan als razende storm afbreuk doen aan leven en vitaliteit,
als verzengende schroeiende zon werk doen met te grote vlijt.
Overblijfselen uit een ver verleden, ik kan ze niet eens haten,
hun hart en hoofd noch ziel had het ook toen niet in de gaten.
Wellicht kijk ook ik over een tijd elke avond verliefd omhoog,
zwijg ook ik nog stiller bij het zien van een dubbele regenboog.
Als rondom dat plein ook stilte meer en meer dan zal groeien,
kijk ook ik bijwijlen passanten aan om nog stiller op pad te gaan.
Ik wandel nu langs dit water, de met rietpluimen gevulde kant,
heb echter geen idee hoe ik ook deze ochtend hier ben beland.
Wat kan als razende storm afbreuk doen aan leven en vitaliteit,
als ‘n verzengende schroeiende zon werk doen met te grote vlijt.
... Uit de serie: gewoon leven. ...
Zie ook: https://www.facebook.com/...nnemieke.steenbergenspijkerman
Schrijver: annemieke steenbergen, 12 september 2019
Geplaatst in de categorie: emoties