Alle inzendingen over overjarig

Overjarig Gaat niet over jarig. Ben je eenmaal uit de tijd Dan kunnen ze je nergens meer kwijt Al ben je pas 90 jarig. Ja, eenmaal overjarig Dan ben je nog niet jarig.…

het heden is aan mij verschenen, in ‘t openbaar op een verloren moment voor het raam in gespaarde ruimte, het snelt zijn roest vooruit zit onverstoorbaar de toekomst op de huid waar langs onvoltooide wegen mijn foto in geheugen is vergleden en alle huizen en straten zijn verdwenen in boventallig land dat ooit het heden aan mij deed…

wrijvend over een tere huid verdrijft zij de tijd nu en dan plukkend aan het overjarig Perzisch tapijt terwijl de regulateur onzichtbare zuchten ritmisch begeleidt…

Zomer, roep ik, overnacht bij mij: want het appelbloesembed staat klaar en jonge paddestoelen zingen Vivaldi, overjaarse violen knikken portato een nieuwe geur van jasmijn bevrucht de nacht mijn kat is dood.…

een frisse wind laat letters anders kleuren in het woord de uitspraak geeft subtiele wijziging in wat je normaal hoort het is geen dialect hoewel dat vaak met stelligheid wordt gezegd de tekst in zijn geheel krijgt zo een positieve lading mee zou het al een vleugje lente zijn in de nu overjarige oubolligheid…

heb alles uit de kast gehaald de pronkstukken vooraan ze ogen overjarig maar waren in die tijd het beste wat ik had wat dozen snuisterijen gelabeld met herinnering aan feest vakantie en partijen overzie de delen van mijn leven het is niet alles wat ik heb kom kijk me aan neem mijn hart en ziel laten we samen verder gaan…

Ik moest er een kiekje van maken niet synchroon van die overjarige, door de tijd aangetaste pracht-boom.…

Zonder moties van wantrouwen en parlementaire enquêtes, Zonder onderzoekscommissies, Zonder overjarige, nietswaardige excuses, Niet één voor allen en allen voor één, Maar "At your service -;)", Recht door zee...…

de kerst mooi aangelicht een smakelijke dis een hang naar vrede in gezang in overlevering de kerkgang maar de boom is kunst de lunch weer overdadig en kerkboeken overjarig het stille nacht door drank verkracht de vrede uit elkaar gespat de boodschap wordt weer niet gehoord door de verpakking in de kiem gesmoord…

het voorjaar draagt nog een sluier ik had toch zo gehoopt dat de warme zon, al was het maar even, de ogen zou laten blinken wel zie ik in een tak ontluikend leven licht heb ik nodig, liefst blauw omrandt kan ook een toefje genegenheid zijn verpakt in een overjarige krant ach, het mag op iets anders gelijken je kent dat wel omhult in een…

Melkwitte vulva Veldman, het brandt in uw slaap Rook waait in, waait uit Bloedeigen damp, sintels Wie bewaakt uw stallen hakt het overjarig stro? Hartenzeer of zadelpijn De teugels blijven achter Geen beugel verwacht een voet die in marmer reizen moet. ------------------------------- Uit: 'Vlammend marmer', 1984.…

Lege glitter, lauwe glamour, Tweederangs nachtclubpief, Flinterdunne snor, fout pak, Onderuitgezakt op de enige stoel Die het etablissement rijk is, foute gozer Die ongeïnteresseerd zijn handelswaar aanprijst - Overjarige snol in te wijd Uitgesneden hals met royaal zicht Op het boezemgebied - Met twee eenzame gasten die ook al niet…

het is een zooitje in mijn hoofd oude gedachten liggen weg te rotten ruimen van peinsafval wil niet vlotten de humor is van zijn bron beroofd het is een vieze troep in mijn kop de ideeënontwikkelaar is overjarig de geheugensterkte veel te karig het wordt dementerend zelfs een flop het milieu in mijn bovenkamer is grondig verstoord de lucht…

met een donker gebaar plooit de nacht alweer een vouw in het bestaan van onafgewerkte plannen tot rust gekomen handen hunkeren onder hun juk van overjaarse lagen eelt naar hun verleden satijn dit heden en haar duisternis kunnen niet bekoren noch het ochtendgloren wekken de tijd groeft een nieuwe stempel en draalt verder op 78 toeren…

ik depte lente tranen met een zachte doek zij zochten een weg naar buiten toen regen én zon mijn geleide waren het was even luchten na een lange donkere nacht en mijn gevoel slechts eentonig de partituur kon bedwingen het was ingekapseld in een klank van afstandelijk dreunen ik depte overjarige tranen totdat het tere…

naar ene kant waar zij eerst nog helder blauw gekleed ging met fel witte ogen, blijkt zij nu door de aanslag van de tijd tot grauw en mos bekeerd och wat keek ik naar haar op haar verschijning zo standvastig bij nacht en ontij trotseerde weer en wind en deed geen landgenoot te kort nu met een droevig gezicht kijk ik naar het overjarig…

zij vlecht heur haar, lang van eeuwig groeien en zwart van jeugdig genot, tesamen met gretige vingers uitzwermend over een gulzige boezem in mei zo. zocht zij mij te boeien ik, de oude heer in een overjarig krot met reeds één been in klei geen blik gunt zij mij weet toch wel de man te verleiden haar gratie vraagt mij een onbevredigende…

er is volk in de straat de opgebroken straat staat er naar te staren ze vergeet haar open wonden en vleit zich spinnend als een overjaarse kat aan de voeten van haar volk haar Vlaamse volk viert feest feest vandaag de Groenplaats, de Grote Markt ze zien zwart van het volk en ook een tikkeltje geel zwart en geel het vloekt…

o, daar loopt er een met een houten wandelstok er naast een schrale vrouw in een overjarige rok is dit kleinood van u?…

morgen is het weer zomer dan hangt aan het groene ijzerwerk rondom mijn kleine buitenterras weer het opgehangen plastic in zwart gevuld met een kleurrijk gewas of beter gezegd, eenjarige plantjes zij blijven twee seizoenen zo sterk als de kwetsbaarheid van oude van dagen er zijn nog vetplantjes in rieten mandjes, overjarigen zoals dat…

van mijn gedachten door straten waarin men statig woont vaak met een rijk verleden waar herinneringen op huizen plakken naargelang gecultiveerde historie wordt beleden in die sfeer kijk ik rond teken ik dromen, opgeroepen door passanten, soms kleurrijk flanerend, mij even rakend in het heden ofwel ervaar ik de melancholie van overjarige…

och, ik mijmer maar wat, turend achter een raam en het water al dagen spoelt wil eigenlijk niet weten hoe zo'n vroege ouderdom voelt ben ook niet wezenlijk met de toekomst begaan wat komt dat komt, zo wordt gezegd verpakt in een verbeelde droom in die zin ben ik niet overjarig gelijk de verwachting naar morgen die evenzo in de jeugd…

een reeks van twaalf galmen vier mannen aan de tafel rondom hangt de rook uit leeggeblazen longen het einde aangekondigd van een overjaarse zondag er ligt miserie op de ronde tafel meelijwekkend en ook uitdagend onder gefronste oude mannenblikken breekt de stilte in duizend stukken onder het gevloek van een verliezer of drie, ellende loont…

gehoord verdoofd door droesem, drank te zware spijzen wordt de nieuwe norm alras verleden en rest slechts de vorm der alledaagsheid in dit heden hoe troosteloos werd schoon hemels vuur toch prijs gegeven, al te voorbarig reeds het kruit verschoten een oprecht verlangen kortstondig schitterend in oudjaars wisseluur verhit, verbrand nu, overjarig…

Zo gij, wepel, nen overjaarse aksternest entwaar nog hangen vindt, van boven in de abelen, ‘t is een wiege zonder kind, die waagt, en geen geluid en geeft: een klokke zonder klepel.…

Langdurig ligt ontbreken in elk graf op maat gesneden; een scheur met bot en bloed van nagelaten haat in duizend overjaarse namen achteloos op een kerkhof gegooid. Niemand die de taal nog spreekt, dat wat werd verzwegen. Want aan winnaars en –vae victis- de overwonnen honden went geen losgeslagen woord.…