Alle inzendingen over pad

Weer komt het licht op ons pad Weer wordt de dag minuten langer Weer worden vorst en winter banger Trekken zich terug in zoom en vaart Proberen licht en zijn gloeien te weerstaan Achter bomenrij in bosschage,struikgewas verheimelijken verlies Verschijnt de eerste zanger heft lied van lente aan.…

Als een tinteling doortrekt verstuurde energie langs onverkende paden en maakt voelbaar het verlangen in de trilling van de lucht. Vlieg vogel waar jouw hart wil dalen.…

Wanneer wij samen komen op dat pad waar de bomen scheef zijn gegroeid en als oud romeins bouwwerk gebogen gaat over ons twee pas dan besef ik het doel van mijn droom het is geen eind het is tijd om te leren leven lezen en schrijven verder weg kijken dat is geen einde dat het begin van een nieuw verhaal ......…

langs het park een smal pad waar je stil staat wacht watervogels dansen in de ochtendzon mensen zoeken naar een god hoe het ooit begon de waarheid schuilt achter de sterren boeken praten letters vertellen het jeukt vleugels verbranden en vuisten slaan niet meer het is het uitzicht echt waar…

Doña Juana trok een spoor van vernieling strijd bevrediging door alle levens op haar pad zowel dat van haarzelf als die van derden dusdoende nam ze proeven met varianten zonder tal techniek geslacht moraal en wat dies meer zij vermoeid viel ze nu terug op aow en www want Don Juan had ze al dood gepest olé…

De klok klinkt door de duinen de vlam die eeuwig brandt voetstappen op de paden een bloem in een hand... De vlag wappert in de duinen als teken van die strijd gefluister, dan de stilte even terug in de tijd... De klok klinkt door de duinen brengt ons in gedachten geeft het gevoel van dankbaarheid en vrede, in twee minuten wachten...…

gevlogen door de tijd op vleugels van spijt verwaait het leven en lijdt voor wat niet is en nooit zal zijn oneindig het geluk waarheen deze reis leidt op slechte paden verkeerde wegen de ongelijke strijd van het leven tussen de doelloze pijn en het voorbije zijn verwijdert ons van ons gevoel kom, kom dan terug en laat me voelen…

Als in duistere winternachten padden zich verschuilen en honden angstig huilen, als damp opstijgt uit diepe grachten, hoed u dan als takken kraken en schimmen glijden over daken, denk niet, ach 't is maar een kraai want terwijl je staat te wachten sluipen ze met vereende krachten in je gemoed en je gedachten, de ghostriders in the sky.…

volg het geëffend pad waar onuitgesproken woorden de voetstappen dempen waar ontfluisterde bomen onvoltooide zinnen vormen waar linten van zwijgzaamheid achter huizenhoge heuvels van misplaatste trots als leestekens de grens bepalen juist daar in het land van zeggen en schrijven spreekt men de taal van dichters…

zucht-zicht verspringende zinnen ongerepte poppen van vlinders Maagdelijk schoon zuiverend van schuld snelheid van het licht kleurschake-ringen Eland in vernieuwende geweien grazen in zondagse paden hinde die het water las Jeruzalem in een maagdelijk blad licht dat vlees geworden was bestuivende bijen was…

Dan zit ik in mijn eigen wereld vol dromen en herinneringen dat pad kan niemand volgen het zit diep in mij verborgen. Zoek daar naar de stilte om mijn gedachten en emotie te kunnen voelen en begrijpen, die stilte heb ik nodig in mijn leven.…

daar ligt de berg begraven onder een witte deken, langs het hobbelige pad een rij bomen de stam gehard, takken verward als haar lange lokken in de wind, we verzamelen bij het fontein in het pittoreske dorp temidden van de wijngaarden: toi toi toi mijn vrienden de klim is hoog, en ik, ik kus de regenboog.…

Ik zwerf met gevoel langs paden die zich verdringen in mijn geest mijn geheugen moet zich beraden over wat ooit van mij is geweest Warmte, genegenheid en geluk drongen zich tegelijk aan mij op nu is alles gezonken of stuk en liggen depressies op kop Mijn bestaan staat nu even stil mijn gevoel voelt niets meer ik zwerf verder uit vrije…

Regen maakt de paden nat. De tuinman zat.…

handen strooiden bloemen op de paden die we zijn gegaan onze voeten knakten stelen vertrapten vorm en hun bestaan wij wilden voorspoed en het geluk dat ons voor ogen stond gingen stuk aan niet vervulde wensen liefde kwam niet van de grond vloog weg als een vogel in de lucht een droom die van ons is gevlucht…

Als dromen van papier verscheurden onze paden op een doodgewone nacht. Ik slinger nu door straten van een naakte stad. Ik knip de snoeren door waaruit gedachten blaten, verlangend naar een zucht, dan zuchtend naar verlangen, knip ik door alles heen. Raak alles kwijt. Jou, ons, het kwijtraken. Alles is naakt.…

de bloementuin in lentegeur de eerste oogopslag was zon je lach een warme rode kleur met voorjaar in verschiet maar ik zag horizonnen dwalen achter donkere frons scherpe kammen diepe dalen onbegaanbaar voor elk van ons jij hebt je pad te gaan ik kan enkel zwaaien wil je nog even blijven staan…

je hebt me flitsen getoond stukjes leven op jouw pad handenvol dromen gegeven waarvan ik er één in mijn armen had mocht diep in je ogen de sprankeling zien van je ziel jij liet je kussen toen ik als een steen voor je viel maar zijn al die momenten de vrouw die jij bent want in je lach schuilen raadsels die ik nog niet…

heb de stenen voor je neergelegd in de bedding van het leven ze lagen op het pad waar jij ook ging natte voeten heb jij nooit gehad het waren zorg en bewondering die stilte vulden van onuitgesproken woorden maar eens per jaar liet ik jou mijn liefde zien mijn kaart werd nooit ontdekt jij was de valentijn van allemaal…

verwelkom mezelf terug dichtkunst van mijn hand als een reïncarnatie de lezers begroetend daar ben ik weer maanden vervlogen weken waarin letters geen woorden vormden ik spin nieuwe woorden in de kleuren van de herfst beginnend aan het pad van inspiratie hallo welkom terug in mijn wereld welkom, welkom prachtig mens…

Krakende paadjes, stekende winterzon, een schuchtere ree kruist ons pad, de buizerd lacht... Jij bent mijn vriend gehoefd, niet getrimd, vrij zoals het hoort... in lichte draf of galop zo lopen we het jaar in, wij op kop...…

wat is waarheid in het samen stappen van de stenen op een pad dat liefde leidt dwars door alle stromen druppelen de bomen hun nat dat hopelijk van onze schouders glijdt wij hebben onze route genomen handen in elkaar weet dat niemand daar ooit kan tussen komen want onze waarheid kent geen liefdestrijd…

Dromen komen soms tot leven Hier en daar dralen ze om ons heen Ze lijken te glinsteren en vervullen harten met hoop Hier ben jij geland Gehuld in liefde en warmte leef je om ons heen Je oude hart klopt gestadig Je woorden zijn sterk, je gedachten jong Verlaat nu niet dit pad dat hoop ons gaf Waak ons niet uit deze droom…

Vanmiddag heb ik me voorbereid, om vrijgemaakt op pad te gaan.…

vandaag kwam ze terug langs een smal pad in ‘t wonderbaar licht wie knipte mijn foto doormidden en maakte mijn ogen dof zonder tranen? triest is ‘t niet weten wellicht weten jullie het wel?…

je klimt met mij je schouder vlamt als ik mijn vleugels spreid en jij de stenen mijdt die achter ons het pad markeren soms lost er een en slaat herinneringen stuk in een lawine van gedachten geen afgrond vangt jouw blikken meer weidsheid doet je ogen zeer de wereld vlakt tot mogelijkheden in een maagdelijk opnieuw betreden…

Het bord, wit geverfd -van eigen makelij- wijst me de weg een pad geplaveid van deze tijd....…

In gevoel alsmaar te moeten te kiezen, en als ik me de weg vergis, toch maar door te gaan, waar al lang geen pad meer is, geen duidelijk doel, ingeslagen door de tijdsmechaniek die richting geven moet aan de voortgang van stappen, een voorspelbare tragiek, zal me in de herhaalde vraag verliezen of ik wel het juiste heb gekozen, kan…

Geluk Geluk is een moment een gevoel van binnen Een tinteling zo zacht een gevoel van winnen Geluk geeft je vleugels waait soms even voorbij Een geur die blijft hangen zo intens mooi en vlakbij Geluk zomaar op je pad zorg dat je het herkent Soms is het maar even geniet van dat moment Car…

het gedicht heeft een plaats op de kaart met een naam om te onthouden zo zijn er altijd bermen met haakse akkers en onderhuidse sloten als traanbuizen er past een afstand in de tijd tussen vertrek en de vraag waarheen nogmaals en met nadruk, op straffe van verdwalen een smal pad te betreden, alleen voor aanwonenden zodadelijk, op…