Alle inzendingen over paraplu

Woordeloos liefdevol wat ik ook zeg alles is al gebakerd onder de paraplu van onze liefde draaf maar vrolijk om me heen ik veer met je mee ik rol op mijn rug op het midden van de weg met jou gewoon omdat het niet mag…

Als ik mijn Broeders Hoeder toch moet zijn: ik bood een paraplu aan tegen regen en och, het komt ook vast niet ongelegen een parasol in het geval van zonneschijn ja, als ik Femke was: ik wist het wel ik hield de plu vast in het midden van het stel!…

,’ sprak Poetin uitgelaten ‘Ze hebben antidepressiva nodig ’t Raketschild is volkomen overbodig Een lachertje, een paraplu met gaten’ Wij plaatsen echter tegen die raketten De altijd dodelijke snelsonnetten…

god trekt mini druppels uit de wolken, ik loop met paraplu traag, moedeloos door de binnenstad, verhoog m'n kraag. Bbrr wind mist op de ramen, chagrijnige vlug- wandelende norse mensen, geen 'hoi' of 'hoe gaat het', ik loop ook met strakke kop de supermarkt in en schud m'n paraplu.…

Ik was net op weg naar mijn werk toen een verwarde man onberispelijk gekleed met koffertje en paraplu zich losrukte uit een stroom forensen 'Heeft u het gezien-' scheeuwde hij me toe, haast wanhopig zich tegen de stroom aan me vastklampend ik wist niet wat 'De voortdurende vernieuwing van alles wat leeft- het ontspruiten, bloei en…

zonder ben ik 3 coupletten zonder ben ik paraplu zonder ben ik sigaretten zonder ben ik déjà vu zo zonder ben ik zonder ben ik scheve schoenen zonder ben ik wortel-quiche zonder ben ik zuigend zoenen zonder ben ik lichte bries zo zonder ben ik zonder ben ik dode mussen zonder ben ik oude fiets zonder ben ik kaas ertussen zonder…

Boven hem je paraplu een lopend torentje In regen van nu. Zelf wees geweest en wees gebleven zit je daar zelf op schouders van ouders, zelf in de vorm van een zoontje, en boven de hoofden een ronde en kleine maar troostende droogte.…

vol verlangen me laten vangen door de regen kwam haar plots tegen zo op de fiets voelde ik nog niets eerst een spat toen zeikus nat vol verlangen laat ik me niet meer vangen want vanaf nu ga ik naar buiten met paraplu…

Met de paraplu in de lucht verzamel ik een handvol woorden, letters op papier die de geest in de regen volgen. Straks bewonder ik het sterrenfiligraan maar nu - met een vrome koelte in mijn rug - staar ik naar de overkant: licht om bij te dromen; gezichten in de bomen.…

Met je weggaan wil ik in dag van toen de paddenstoelenflora bewonderen maar dag van toen is dag van nu jij staat daar met jouw paraplu het regent niet je hebt verdriet in dag van toen dat is het niet in dag van nu is dat verlies veranderen, verschimmelen paddenstoelenflora bewonderen in dag van nu, ik mis je niet.…

naast de gewone dingen natuurlijk : pennen, spiegels, paraplu's, lampen, sleutels die rinkelen, en zo voort...…

Dat het podium kraakte ik mijn chanson zong jij van concentratie gebogen me aankeek uit een hoekje van je ogen impromptu dat je maakte Dat blijft als ochtendgloren duisternis van de nacht en de regen samen onder een paraplu De zachtheid van de paardenharen strijkstok over de snaren…

dat het begint met verbazen er iets weerklinkt alsof je met een paraplu de regen tegenhoudt ja die van boven maar je voeten soppen in de lekke schoenen de plassen zijn zo diep verlangen naar warmte droge kleren en een stem die zingt en hoort haar lied in het hart…

Komkommerschuim uit oesters op een naakte kamermuur van een vereenzaamde adolescent of oude vent gevangen in verlangen naar een wimperavontuur in contouren van amour latex imitatieleer marionettensilhouetten schuilend onder paraplu douche onder lantarenpaal staat zij, een ordinaire h...…

onder mijn paraplu keek ik naar de fietsers en achter hun lijden naar de grachten vol regen zo onverschillig mooi zandschip dat voorbij voer in een niet aflatende storm onophoudelijke schuldgevoelens dat ik maar wat liep hier met niet meer dan een hernia plus wat regen en wind en mijn liefste die belde…

Twee geliefden onder een rode paraplu - het regent niet.…

zijn familie en wij buren ineens allemaal tegelijk op bezoek in zijn kamer de spullen onder ons verdeeld. alleen de brief in het linkervakje van de zelfgemaakte groene, houten kast durven we weg te gooien noch te posten of te lezen een week later loop ik onder het erfstuk, zijn paraplu door zijn regen…

scholier aan de oevers van de zinkrivier zuchtende; spugende; jammerende wagens naar de oppervlakte gesleurd achter de ramen- satellietoren, satellietogen van hun baasjes schouders volgend, spinnend verwonderd- waarom is iedereen nog voor de eerste regendruppel moe; en hoe de vogels én mensen -de hemel erkennen- maar niet de droom van een paraplu…

Venijnig zwaait de wind de regen rond. Wild bijna. Dit is toch de lente niet? Van schuilen in het bushokje kan geen sprake zijn, want alleen in het uiterst hoekje sta je droog: precies het plekje dat die vrouw al vond en er nu haar plu staat uit te schudden. Hoe dicht mag ik bij haar komen zonder dat de regen me doorweekt, zonder dat de…

Een paraplu die kent men niet, men loopt met open mond, daar in de humor stortbui, dat houdt hen zo gezond. Spreuken 17:22 Operette van Franz Lehar…

weergoden schuilen in portieken gooien handenvol gutsende regen op bewegende paraplu’s gekleurde en zwarte paraplu’s boven gezichtloze levens lopend van verleden naar toekomst waar paraplu’s verdwijnen in tassen en openbare prullenbakken gebruikt als loophulpmiddel vergeten in bussen en treinen zonder paraplu bescherming herkenbare…

Het dak van Krimpense kerk, hield tijdens de storm geen stand, het waaide eraf sodeju, zitten nu al die mensen zondag in de kerkbanken met een paraplu? Nieuws: Tijdens de storm waaide 't dak van de kerk! Van wie was dit nou dit brute werk?…

ze twijfelen en blijven beiden voor de deur zij met haar rieten zonnehoed en hij met zijn zwarte paraplu tjee wat een gezeur wat zijn ze wisselvallig zij speelt graag mooi weer en hij vangt dan de bui wel op ik zou ze van hun plekkie willen rukken maar dan zijn ze uitgespeeld krijg je er gedonder van en dat is een beetje cru…

Met open mond kijk ik je aan zeiknat, jouw woorden ik wring ze tergend langzaam uit droge feiten op een rij ‘k slik overtollig speeksel weg mijn tong verlies ik voor het zoenen stap ik nat onder de paraplu vandaan had ik mijn mond maar dicht gehouden…

Er hapert iets in de vriendschap niet zoals een naaimachine hapert tijdens het naaispel van vitrage of een strijkbout in de nacht die de dromenzee zijn golven aait het is gewoon iets doodgewoons en dagelijks zoals een paraplu die wacht op regen maar in haast niet open gaat eigenlijk niet gewend aan tijd of beslommeringen…

Regen hing er boven de haven van Honfleur De donkere wolken -blijkbaar- nog niet klaar voor het vallen Deuren van de hemelsluizen nog in het slot Je schrikt je kapot als het dan zover is Het schijnend gemis van paraplu en regenjas of cape En alles wat water heet blijkt zich samen te ballen wij worden werkelijk…

je regende en ik schoot foto's van een zon die steeds wilde verdwijnen verfijnde instelling veranderde het plot vergat de paraplu kou en regen maakten zo het beeld kapot zacht heb ik je haar gedroogd je natte huid met warm gedoekt je zont nu stralend in een nieuwe lentegloed…

Stranden zijn verlaten geluiden verstomd geur van zee en zonnebrand ebt nog na badpak, zonnebril en bikini kunnen weer terug in de la normale temperaturen keren terug groen wordt weer het gras zo glijden we vanzelf de herfst weer in met paraplu en regenjas…

Daar loopt mijn vrouw, ik krijg een déjà vu: Kortjakje, Onder moeders paraplu.…

Het blauwe gif geeft inkt haar zijden gloed vloeibaar drenkt een schaduwvlek zich in immer geheelde taal brakend schuilen letters onder een volgende aanval gebukt vangt ze de laatste druppels op het scherm terwijl zij de paraplu zijdelings laat liggen leest zij nogmaals…