Alle inzendingen over pilaren

Verdwijnt het in sluierende zandgordijnen vergaat het langs het strand schuurt het witte zand van de getijden de machteloze hand aan de horizon van kalkstenen muren druipt vloeibaar zout staan bloedkoralen pilaren geëtst in houtskool kerven naalden waaien wimpels tot tenten uiteen in onzichtbare namen.…

het is geen sprookje maar een feest als ik de illias en odyssee herbeleef met cerberus de styx zie stromen als plato over liefde dromen pilaren weer kan raken die hemelbogen dragen van tempels vol cultuur nog zingen de sirenes als het zonnevuur in rood verdwijnt plejaden langzaam lichter worden en de mythe weer verschijnt…

Oude stenen onder een nieuw dak gemetseld, zuilen als pilaren in de hal geplaatst. Spiegels die de tijd weerkaatsen als echo in een slapende stad. Verdwaald tussen haar muren.…

mij lag het leven als gedreven in de hand ergens in de koestering van macht en pilaar, geen tijd heeft me geraakt slechts de afvaart naar het heden is niet naar wens gemaakt maar wie ben ik die wensen mag in deze wereld waar het bloed aaneen geregen is door deeg en honger geef mij de distel van de nacht en ik voer het leven zoals het smaakt…

het marmer is versleten door zondaars en gebeden pilaren aangeslagen met roet van duizend kaarsen vroomheid vibreert in tal van devote blikken aflaten tellen als de mens meer heeft te schikken maar als het orgel hemel speelt de mens het aardse vergeet dan leven de heilige beelden is god weer terug in het heden…

ik heb je van de pilaren gehaald waar je sokkelde met ingenomen heiligheid je warmde in de zon van eeuwigheid in het licht van gebrandschilderde ramen een traan door wierook gelaten gelovigen riepen devotie in litanie steeds je namen maar ik heb jouw heilig huisje geslecht nee niet in gebeden samen gewoon door te gaan voor…

voor Jan Fabre een vleesgeworden kunstwerk de pilaren beplakt met gandaham vliegen hebben massaal de weg gevonden naar de Volderstraat in de universiteitsstad Gent bij bosjes strijken ze neer op het gewillig vlees bedrijven er de liefde leggen er hun eitjes en danken de god der vliegen op hun blote knietjes voor dit paradijslijke…

in deze dunne tijden moet men van ijzer zijn het wijze lot zendt geen waarschuwing vooraf moeder van het bos zijn een baobab kaarsrecht als een Romeinse pilaar glinsterend in de zon blaadjes van de perenbloesem zijn vluchtig reizen als vlokjes sneeuw in deze smalle dagen moet men waarachtig zijn het wrede lot laat weinig van…

ik wil de tonen voelen zij moeten in mij woelen iets losmaken dat zweeft mee gaat langs pilaren gebrandschilderde ramen in de hoogte ruimte neemt ontkomt aan de kleingeestigheid op weg gaat voor een verre reis ik heb iets verloren maar zag in een glimp van engelenkoren het hemelse moment dat in aards beleven zijn weerga nog…

Ik schoffeerde het wierrook terwijl ik de goden gunstig wou stemmen om mij het eten te laten smaken De tijd inhaleerde mijn adem en strekte zich uit zoals een valide cognitie de waarheid is in een hart vol liefde maar het bekomen van de maal brak mijn maag in tweeën en steunend op de pilaren van het wantrouwen verliet de meester…

ogen in een rotsvast geloven wierook aan je handen de zon brandde met licht van boven door het glas in lood zelfs de dood roerde zich in de tochtige gewelven op de pilaren keken heiligen minzaam naar de mensenschare zagen hoe de ringen om de vingers gleden in de glans van vertrouwen maar in het klokkenluiden vormden zich…

Tussen kale tak en twijgjes woont een onzichtbare kleurenmenger hij pelt omgekeerd -tussen bladeren van 't verleden en de koraaltjes van heden- wanden in donsbruin de schorre zang als een pilaar onder de stilte vragend kijk ik haar aan ze trekt haar geschubde pantser op alles toont ze wat ik al lang vermoedde dan vleugelt ze ijlings…

Haar begrijpen steeds weer de moeite loont om schrijdend evenwicht te laten rijpen beloond en steunt op de pilaren van een inzichtelijk gewelf, zij is de waardigheid zelf, waarin ook de omgeving wordt gekroond.…

al eeuwen gaan de jammerklachten strak omhoog langs pilaar en kathedralenboog tot in de donkere gewelven om daar bij het gesloten dak het onderspit te delven verlost van gif en kwaad verlaat men in serene rust de plaats waar het geweten is gesust maar in den hoge gisten twisten de oplossing zit binnenin met het maken van een nieuw…

Je schiet zigzaggend langs de pilaren. Je vliegt knielend, in kennelijke staat van gelovigheid, over het altaar. Je daalt. Je landt. Het asfalt brandt. (afscheid van de zomer 2010)…

de lange gang stond vol kerken gevuld met gezang zijn immense pilaren stonden naar de hemel te staren in glas in lood bevolkten gebrandschilderde wolken het blauw van de lucht deuren zwaaiden open klokken gingen luiden en de mensenzee golfde naar buiten kleurrijk en verscheiden rouwklagend om de heiden die in de apocalyps is…

stenen beelden wiegen niet in het bed van donkere tonen het orgel speelt een wiegelied laat kinderen tot mij komen een ijle stem klimt zacht omhoog langs bogen en pilaren om in de melodie iets van de hemel te ervaren het koor zwelt aan en juicht haar schoonheid toe trompetten schetteren feest, het paradijs is nooit zo mooi geweest…

stenen beelden wiegen niet in een bed van donkere tonen het orgel speelt het wiegelied laat kinderen tot mij komen een ijle stem klimt zacht omhoog langs bogen en pilaren om in de melodie iets van de hemel te ervaren het koor zwelt aan en juicht haar schoonheid toe trompetten schetteren feest, het paradijs is nooit zo mooi geweest…

Voor Yehudi Menuhin Violen zingen de ruimte vol en kleuren klimmen omhoog langs pilaren. De tramontana-wind giert en dolt op een zomermiddag met zingende snaren. Een statige, kleine wat grijzige man speelt Bach met zijn vredige verende klanken. De kerk wordt heel licht en kijk eens hoe dan de stenen vergroeien tot volrijpe ranken.…

ik was gegrepen door het orgelspel liet me zweven op donkere bassen langs pilaren waar heiligen al decennia lang sokkelden in vrome gebaren klom met hoge tonen naar boven waar licht en lucht elkaar raakten in gebrandschilderde ramen als kleuren sterven vult muziek de gewelven gaat het finalegeluid al voor het zingen de kerk uit…

hoor de pilaren verhalen murmelen in voorbij gaan aan luister naar het stenen fluister van daar eeuwen staan zij vestten rijk op roomse grond torenden hemel aarderond wij zochten crypt en catacomb het postuum gezelschap sloot eerbiedig onze mond in stilte van de geest zijn wij met hen voor even dicht bij god geweest…

vanuit de vierhoekige aarde, te midden van galerijen met stenen pilaren aaneengeschakeld door ramen van lucht hoor ik het schuifelend schrijden van ruisende zwarte rokken in colonne binding zoekend het verhevene te ervaren en onrust af te scheiden als de zoete stemmen zich met mij gaan vermengen sterft allengs mijn duwend denken…

ik hoor hem ontbloot aan zijn stem raakt verjaarde plooien van mijn huid lijken zich te berusten in klanken van snaren gespannen op nobele pilaren dan wel gedragen door levende liefde hij kijkt mij diep aan door zijn verre kijkers; de wijsgeer voor ongrijpbare zielen schenkt mij noten in kracht en melancholie op weg naar…

Die dag gaf water mij haar spiegel Haar stroom zette zich zeer intens in mij voort Ongecontroleerd kwamen wij bijeen Vrijpostig als wij waren, zonder kleding samen, in kamer met de dikste muur Zij richtte zich op en bewoog zich naar pilaar Hij kruiste haar heuvel, kuste het landschap op haar buik onder bergen Haar hals bracht mijn…

De avond wankelde om mij heen ik praatte en liep uiteen viel om mijn eigen as en wist hoe ver het was Blauw en groen waren de kleuren ik ging door kamers en deuren plots zag ik mij voor een spiegel staan rechtlopend ben ik weggegaan Zo kwam ik tot bedaren er was een trap zelfs de laatste stap Lukte en ik ging voorbij pilaren die nuchter…

tien pilaren in 't midden vrij een roterende uitgang alle rust voor mij een relaxed muziekje 'n stel dat flirt met elkaar een moeder met haar baby het gaat heel gemoedelijk aldaar hyacint geurt op tafel veroorzaakt wrijving in 't oog buiten regent 't pijpenstelen maar binnen zitten we heerlijk droog…

Voor Yehudi Menuhin Violen zingen de ruimte vol en kleuren klimmen omhoog langs pilaren. Een wind uit de bergen fluit gierend en dol op een warme middag van zingende snaren. Een statige, kleine, wat grijzige man speelt Bach met zijn vredige verende klanken.…

De eenzame echo tegen stenen en pilaren zwijgt als een self-fulfilling prophecy.…

de boom een groene waas met rode schittering een stal in mos wat beesten en de grote donkere os jozef en maria rond een stralend kind dat in eenvoud zijn geboorte vindt die herinneringen uit het kerkelijk erfgoed warmen nog altijd mijn bloed met zang en gebed heiligen langs hoge pilaren die sfeer is niet te evenaren helaas…

door de schors in de stam snavelt de specht zich een weg door boom- schors en heel hard hout Tijd om te eten maar bovenal ruimte om zich te nestelen Scherpe snavel en een zeer oprechte stijve staart, met poten waarvan allebei middelste tenen naar voren staan de buitenste naar achteren Leven vaak in bomen Met hun staart als steun- pilaar…