Alle inzendingen over poëzie humor

Telkens als ik een regel schrijf laat ze tijd verdwijnen op het onzichtbare papier aan de andere kant Gaat ze rechtlijnig door vlechtend haar weg in oorsprong van volmaakte eenvoud Ze trekt haar kleren uit en strooit zachtjes zingend haar poëzie uit in een bevredigende verbazing…

Dol (van opwinding danst een kunststukje van waterparel poëzie zo) fijn.…

morgenrood is poëzie de kleur van warmte in de verte een klein geluk voor de alerte een glimlach op het vroege uur zo'n morgen met een gouden randje 'verwondering wellicht' waarbij je best eens stil mag staan... het komt nog voor hier in dit landje…

gelaten in tijdsverloop in cultivatie van bloemen woorden weggeblazen in ongenoegen en terugrapen als verloren pracht van afgerukte bloesemharten en met verlangen hun bezeerde voortbestaan heraanpassen en zo getrouw mogelijk imiteren in poëzie,dat een krans van schuldbesef legt om hun uitbloei…

Het moet niet mooier gemaakt worden dan het is, daar komt 't op neer dat is de taak van de poëzie die natuurlijk niet moet worden uitgeroeid maar wel zoveel mogelijk in toom gehouden net zo als de melancholie de ironie en de sodomie daar komt 't op neer ----------------------- uit: Tirade nr. 200.…

als ik mijn dromen zou kunnen tellen van dag- tot avondlicht dan zouden duizend-en-één-sprookjes zich neerleggen in het weelderige gras misschien was ik bij leven tot poëzie gekomen nog voor de nacht er was -------------------------------------------- afbeelding: locatie beeldentuin Dehullu 2007 kunstenaar: Sjer Jacobs…

dit zijn geen goede tijden voor poëzie het is te koud mensenharten bevriezen klappen toe zoals hun beurzen wat brengen de jaren angst voor geweld en verlies zelfs de dichters vluchten in woorden verhullen en omfloersen maar de zon blijft weg…

Telkens als ik een regel schrijf laat ze tijd verdwijnen op het onzichtbare papier aan de andere kant Gaat ze rechtlijnig door vlechtend haar weg in oorsprong van volmaakte eenvoud Ze trekt haar kleren uit en strooit zachtjes zingend haar poëzie uit in een bevredigende verbazing…

alles past buiten de bloemen en het kruidje-roer-me-niet de uitgeslapen lucht niets wordt daar bedrogen bomen worden woorden en spreken oevers toe, eenzaam tot de eeuwigheid een vonk van poëzie alles of het niet meer verlaten, het teruggaan naar de uitgeputte dood; het pseudoniem van een ongepaste leugen…

Vaarwel Poëzie, je was een toevluchtsoord maar nooit het echte.…

Je lucht je hoofd of hart in poëzie En hoopt dat anderen dat meebeleven Je wilt je zelfs een cijfer laten geven Maar stemmen lukt nog steeds niet, potverdrie Het voelt als Sven in bloedvorm op de vijf En dan blijkt plots de klok niet in bedrijf…

Vormvaste poëzie kwam van zijn hand, Gedichten voor het Volk en Vaderland, Als virtuoze vakman onomstreden. Een droevige, maar ook morele plicht: Mijn eerbetoon aan Gerrit, dit gedicht.…

zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuur-mensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je een hand op het hete voorhoofdje legt zo dun als sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie. -------------------------------- uit: 'Onbegonnen werk', 1984.…

zie je handen woorden zwaaien uit je lichaamstaal vingers letters schrijven in een schrift dat niet bestaat jij kleurt zinnen met je ogen en vult strofen door een lach in samen dichten zonder spreken klinkt poëzie van hart tot hart…

wat dan poezie moet zijn geen tromgeroffel of amechtig roepen dan nog liever rijmen zo diep dat gaat zeg me dat je me verlaat deuren open in de regen zie jou lopen kom je nooit meer tegen daar ga je maar vra me mijn liefste het diepste daar ga je maar vra me…

Het regent woorden in zijn hoofd hij laat ze vallen maar niemand wil ze horen hij heeft ze eruit gelaten terwijl de wind langs het venster giert water vliegt en ogen schuilen in het donker drift poëzie langs morsige muren.…

Daarom is een Rotterdams feestje gebouwd Vol jazz, poëzie en goede vrienden gestouwd. Ahmed heeft een woordje voor hem klaar. Terwijl de mensen op hem fuiven zal Jules de sfeer proberen op te snuiven.…

september oktober november december mooie maanden voor de poëzie maar gewichtig weet u... de zwaartekracht van een seizoen verenigd in een aflopend jaar het blijkt een aanslag op mijn gemoed een vreemd soort verdriet als bij het afscheid van een heel goede vriend…

zo'n allereerste zin van wat nog moet komen daar hangt veel van af je maakt een start hoopt dat 't loopt want dat maakt het gedicht lezenswaardig veel is poëzie zegt men maar ware woorden zorgen ervoor dat 't gedicht mogelijk zal overleven…

pas nu kort voor tijd ontdek ik met verbazing het charisma van poëzie een dichteres die ik hoogacht en bewonder opende mijn ogen die ik eerdaags net als zij onlangs voorgoed sluit daarom benut ik nu zoveel mogelijk de mij nog gegunde tijd er is opeens nog veel te doen…

het zoete ruisen van de bladeren draagt de lichtheid van grote dingen tussen scherpe scherven en aaibare woorden weven we sterke draden met weinig anders dan leven en poëzie houden we elkaar heel…

Nee, gewoon waarachtig trek ze mikten alles gulzig in hun bek (Maar kleuters willen meestal toch patat) Zo’n simpel wijsje doet aan poëzie en is in kindertaal zijn evenknie…

deze zomer bivakkeert hij aan de stroken van lakens en poëzie hij verkeert in een staat van hypothermie alles ligt buiten de tijd woorden verdwijnen alles wordt gezien alles bestaat alles wordt taal deze zomer treedt hij uit zijn lichaam zet hij geen voet buiten de deur hij is overal…

Wat we dagelijks waarnemen, is in werkelijkheid illusie. Ons leven is een filmtheater. Wat onze hersenen projecteren, zijn onze zelfgemaakte films. Wat onze oren horen vervormen we. Wat onze ogen zien vervalsen we. Wat krom is projecteren mensen recht. Wie is eigenlijk onze regisseur? Wie schrijft onze recenties? Wie horen en wie kijken…

die tot ver buiten de tijdsgrenzen van je continent haar gelijke niet kent en zo leef jij voort in de harten, in de hoofden, in herinneringen, in mijmeringen… Passie, Politiek en Poëzie: de driehoek van Neruda; zovele zieltuigen zoek.…

In de Franse poëzie - die ik ook niet zo goed ken - zien we dit vers al bij Rimbaud en meer recent bij Jacques Réda, in La course, waar hij vooral experimenteert met verzen van veertien lettergrepen.)…

“ Poëzie is het enige wapen dat het woord kan verslaan door middel van de taal zelf.” Bertrand Russell…

. -------------------------- uit: 'Totale poëzie', 1981.…

volgens mijn leraar filosofie is ´het existentialisme tromgeroffel op een leeg vat´ daarbij glimlachte hij intens rimpels in zijn gezicht van poëzie vond hij dat daarmee alle gaten in het menselijk denken te pas en onpas worden gedicht een beetje dankzij hem ben ik geworden die ik ben…

niet, niet, niet dit gedicht is geen poëzie maar de dood die me onbekend laat sterven…