Alle inzendingen over prozagedicht

Laten we vrijen zegt Proza, het prozagedicht verwekken in jouw bekken, kind van poëzie en proza die twee werelden verbindt. Prozagedicht recent product van ‘n nooit eindigend creatief proces. Toegankelijke prozagedicht als een verhalend miniatuur wint op den duur, met een grotere lezerskring in een alsmaar snellere wereld.…

Ik dacht nog na over een passage in een interview met de noordelijk gerichte wegstreepdichter Bernlef, die ook alweer vijfenzeventig nog wat ballen opwerpt die in jeu-de-boules weg zouden zakken naar het magma in het binnenste der aarde. Lekker peu! Ik vond 'Leaves of Grass' van Whitman ineens een farce en ik besloot er eindelijk de waarheid…

Kerstmis 2010: een blinkend-zilveren Kerstengel houdt mij gezelschap en ik vraag haar: Kan mijn arme, haveloze ziel, die diep in mij rust nog opstijgen, kan zij zich nog verheffen en haar vleugels uitslaan staan de hoogten nog voor haar open, kan zij nog opstijgen en de verhevenheid proeven, die haar geboorterecht is en het geboorterecht van…

Kerstmis 2010: Een blinkend-zilveren Kerstengel houdt mij gezelschap en ik vraag haar: Kan mijn arme, haveloze ziel, die diep in mij rust nog opstijgen, kan zij zich nog verheffen en haar vleugels uitslaan, staan de hoogten nog voor haar open kan zij nog opstijgen en de verhevenheid proeven, die haar geboorterecht is en het geboorterecht van…

wie is niet bevlekt geraakt tijdens zijn aardse leven of kent stof alleen van horen zeggen aan wie onder u dien ik dat uit te leggen van de kruidenier die nog aan het kooltje van zijn schrijfpotlood likt om uw zonden te noteren van de baas van de frituur wiens vette vingers tussen sticks en frikadellen roteren of de vroedvrouw die juichend…

Probeer het pad te volgen Naar het licht in de verte, Het kronkelt, de af te leggen weg Is nog ver, het doel wel zichtbaar, Af en toe, het is er, het moet er zijn, Het kan niet zo maar verdwijnen, Het mag niet verdwijnen Voor ik het levenslicht bereikt heb; Gaandeweg merk ik dat ik mijn doel Uit het oog verlies, Een mens ben ik,…

Ik word ouder en denk terug aan vroeger want gebeurtenissen die mij vormden liggen achter mij. Ik bezoek de stad waar ik heb gestudeerd. In de straat waar ik op kamers woonde staan andere namen op deuren, de tand des tijds knaagde aan gevels, de huid van de stad veroudert. Ik herken Marijke een vriendin uit die tijd. Ze is blij verrast en…

Het is erg warm vandaag en twee oververhitte nonnen strompelen puffend met rode hoofden bij mij de coupe binnen. Ze schuifelen langs mij heen en zetten mij gevangen in een wolk van onwelriekende zweetgeur. Ik troost de dames:‘morgen is de ergste hitte voorbij',las ik. 'Deo volente', zegt de ene, 'Deo gratias' zegt de ander. 'Deo dorant',…

M’n vrouw ziet in films de veroudering van haar idolen. Dat zag je vroeger niet, zegt ze, in ‘t dorp werd niemand ouder. Door de schok van de foto van een onopgemaakte Oprah is de obsessie begonnen. Ze praat alleen nog over de vergankelijkheid der dingen. Ze gebruikt botox; haar huid is zo strak dat bij praten de lippen scharnieren in…

In een lang en goed huwelijk toont lichaamstaal de stemming, we weten van elkaar wat we voelen, geen heftig gesprek, het meeste is wel gezegd, we zijn onszelf, gaan ons weegs, er heerst harmonie en vree; rekening voor het goede leven, emotioneel en financieel wordt voldaan door de partner die het langst leeft, wie het eerst sterft betaalt…

De zwakke mens, zonder natuurlijke wapen, bouwt met taal als communicatie aan een samenleving, om als soort te overleven, en werd als terravormer pachter der aarde. Onze taal is jong; onze oudste taal is nog…

Rustplaats aan de Noordzee, aan de voet van de duin met uitzicht over de ree, waar ik word verstrooid over ‘t strand, verenigd met water en land; liggend in het zand tegen de oude boom om te slapen binnen in een ultieme droom, beschermd door de nacht, nieuwsgierig naar wat me wacht, moment van rust en vrede, dankbaar dat ik het leven leefde…

In deze luwte van het late seizoen wil ik leven, nu ik mijn verlangens en angsten in milde, lichte, getemperde tinten kan mengen op het palet van mijn innerlijk en nu ik ze kan schilderen op het schilderij van mijn leven, nu er schemerlicht binnenvalt in de kerker van mijn hart.....…

Ook hier: verboden, mijn liefde! Er is geen plaats -- voor een paradijs!…

Alles wordt donker rondom jouw aanwezigheid -- Blijf in mijn ogen!…

Laat opstaan in een ver land of heel vroeg opstaan in Amsterdam.Het eerste is voor mij minder vreemd dan het tweede.Hoe laat heb ik wel niet door Amsterdam gelopen, zo laat dat het alweer vroeg was en weer licht .De stad leek dan eerder op een ets van Georg Grosz , niet door haar verdorvenheid,maar door haar kriskras lijnen en het boven en onder elkaar…

M’n buurman, een oude dorstige zeeman met een verweerde kop vol heimwee en prachtige in whisky gedrenkte verhalen, heeft z’n zinnen gezet op een zoutwater vijver die hij kan ruiken, met golven die hij kan horen, om in ‘n moeilijk eenzaam moment, aan de oever door zilte geur en geluid der golven, te dromen van oceanen en liefde in verre havens…

Als geestelijk ingesteld mens met afkeer van massa- vermaak en angst verstrikt te raken in ’t wereld-rag, voel ik bij ouder worden dat de natuur zijn leidsels laat vieren, z’n sporen uit m’n lijf trekt en drang tot lustbevrediging afneemt. Moeder natuur schrijft mij af en ik vervolg m’n reis op eigen kracht; voelt als verlichting baas te zijn…

Carnaval: hoe komen mensen erbij tegen een decor van troosteloosheid, grauwheid en verval in een koud, sfeerloos, somber en heilloos seizoen de groen/oranje sjaal te dragen of andere potsierlijke kledij als uit een nachtmerrie en wagens in elkaar te knutselen die de bizarre, groteske hallucinaties van een krankzinnige veruit overtreffen in waanzin…

Mensen die van alles Op elkaar hebben aan te merken, Oordelen zonder elkaar Echt te hebben gezien, Alleen maar door elkaar Heen hebben gekeken om te zien Of hij met wie je van doen hebt Geen stiekeme spelletjes speelt, Achter jouw rug om, Rug die je hem al hebt toegekeerd Zodra je hem ontmoette - Waar gaat dit leven over Dat…

Is m’n essay geen wetenschappelijk succes noem ik het een prozagedicht, ik zit dus als dichter-filosoof altijd goed. Onderweg pluk ik de rijpe dagen, voordat anderen er met mijn leven vandoor gaan.…

Een enthousiaste woudloper jubelt: ‘Ik wil vandaag in de natuur opgaan’ Een paar passen achter hem sluipt geluidloos een tijger met binnenpret die de ziener op z’n wenken bedient De tijger, pure wilde natuur, wacht tot zijn blije ontbijt omkijkt, die dan volgens wens in de natuur opgaat.…

In de Nieuwe kerk op de Dam, met graven van bekende Amsterdammers onder glad gesleten zwart marmer, wordt in nachtelijke stilte de dodendans uitgevoerd, geraamten dansen in reidans met de zeisenman voorop, gevolgd door Michiel de Ruijter en Joost van den Vondel. Eeuwenlang de inwijdingsritueel van een nieuw gearriveerde dode, nu wordt…

Beleving van de tijd: ‘De tijd staat stil’ tot ‘de tijd vliegt’. Elk volgend jaar bevat gevoelsmatig altijd meer uren dan een voorbije jaar, dat ik achteraf altijd als kort ervaar. De natuur programmeert ons zo dat de toekomst mooier lijkt dan het is, een illusie die motiveert tot investeren. De optimist, populair bij ‘t andere geslacht, plant…

Als de mens in wording denkt over een stenen pijlpunt kan hij ook over zichzelf nadenken, over zijn omgeving, over de tijd; het bewuste denken is geboren en daarmee het zelfbewustzijn dat ons tot mens maakt. We lossen niet als een dier op in de omgeving maar onderscheiden ons er heel zelfbewust van; het denken over onszelf is beperkt omdat…

Als de rododendrons bloeien bij "Amarant", als het seizoen is gekomen dat ze hun majesteitelijke pracht tentoonspreiden: lila, paars, roze in het landschapspark bedenk ik hoe je leven is geweest: bitter, verscheurd, getormenteerd en dan betreur ik je betreur ik jouw leven, jouw lot en kunnen de bloemen die jou eens zozeer troostten; kan jouw…

Als de rododendrons bloeien bij "Amarant",als het seizoen is gekomen dat ze hun majesteitelijke pracht tentoonspreiden: lila, paars, roze in het landschapspark bedenk ik hoe je leven is geweest; bitter, verscheurd, getormenteerd en dan betreur ik je betreur ik jouw leven, jouw lot en kunnen de bloemen die jou eens zozeer troostten; kan jouw…

Je noemde me "Ineke" "Ineke" is mijn naam. Zo noemen ze mij, zo spreken ze me aan en zo was de naam van de baby met de fragiele beentjes in het wiegje dat ome Guus getimmerd had: de beentjes spartelden op het lakentje; inderdaad een teken van kwetsbaarheid, aangeboren kwetsbaarheid die mij bleef vergezellen, die mij blokkeerde, die rotsblokken wierp…

Regenachtige zomermorgen. Ik heb de gordijnen opengeschoven voor het toneelstuk, het spektakel van de lichter wordende hemel achter de boomtoppen Bij de overburen is het licht aan om half zes in de morgen: wat een troost dat er, daar aan de overkant, een levend wezen is, een ander mens, een mede-mens zelfs! In doelloze, zinloze, blinde blijmoedigheid…