Netgedichten

netgedicht (nr. 32.362):

Skelettendans Nieuwe kerk (prozagedicht)

In de Nieuwe kerk op de Dam, met graven van bekende
Amsterdammers onder glad gesleten zwart marmer, wordt
in nachtelijke stilte de dodendans uitgevoerd, geraamten
dansen in reidans met de zeisenman voorop, gevolgd door
Michiel de Ruijter en Joost van den Vondel. Eeuwenlang
de inwijdingsritueel van een nieuw gearriveerde dode, nu

wordt bij bijzondere gelegenheden het ritueel herhaald.
Er is een tentoonstelling over antropologie, vitrines vol
oude gefossiliseerde beenderen, de skeletten staren met
bewondering naar de fossielen die het eeuwige bestaan
bereikt hebben. Ik was ‘n bange getuige omdat ik mijzelf
per abuis had ingesloten, ik heb het niemand verteld, men

zal mij niet geloven. Men zal zeggen dat het angsten zijn
die oproepen waar men bang voor is, een illusoire wereld,
bestuurbare heldere eidetische droom waarin de beleving
der zintuigen levensecht is. Ik weet wat ik zag en doe het
niet nog eens; ga zelf bij gelegenheid kijken en sluit U in
laat U niet zien of horen, ik weet niet wat er dan gebeurt
laat erna van U horen als U nog boven het plaveisel bent.
***