Angst van de filosoof (prozagedicht)

Als geestelijk ingesteld mens met afkeer van massa-
vermaak en angst verstrikt te raken in ’t wereld-rag,
voel ik bij ouder worden dat de natuur zijn leidsels
laat vieren, z’n sporen uit m’n lijf trekt en drang tot
lustbevrediging afneemt. Moeder natuur schrijft mij
af en ik vervolg m’n reis op eigen kracht; voelt als
verlichting baas te zijn over eigen geest en vlees.

Soms slaat schrik mij om het hart afhankelijk te zijn
van de extravert die zich niet kan verplaatsen in de
introverte aard en verzet tegen georganiseerd vertier
ziet, als een door oefenen te genezen karakterfout;
m’n leven begon met ‘n leger opvoeders en eindigt
in ‘Avondrust’, waar men mij wederom de mores leert.

Dat beeld benauwt en ik grijp naar m’n speeltje, een
oude revolver en luister naar het geile geluid van
de geoliede cilinder; die op de geest inwerkt als een
Tibetaanse gebedsmolen. Ik zal het ding nooit als
wapen gebruiken maar ‘t idee dat controle over het
afscheids-moment technisch mogelijk is lucht al op,
er kan mij niets ergers overkomen als de dood en
het onvermijdelijke boezemt mij geen angst in.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 21 juli 2009

hkoster1quicknet.nl

Angst van de filosoo

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 6 stemmen 179