Alle inzendingen over ratio

de mens een samenspel van atomen en moleculen laveert in het onmetelijke universum de mens een vernisje ratio balanceert op dunne draden van verbreken en verbinden de mens een druppel bewustzijn in de oceaan slingert heen en weer tussen verheffen en verlagen de mens het bange dier dat net zo lang om lichtbundels blijft vliegen…

Ratio voert de boventoon, de passie is onzichtbaar. De sleur niet doorbrekend, leven langs elkaar. De toekomst ontwijkend alsof die niet bestaat. De ander voor lief nemend, de woorden zijn obligaat.…

Terug is de ratio, gepaard met de zucht. Nieuw geboren ideaal, verworven klucht. Als merk gebrand, herinnering die blijft. Verloren geluk, dat nog steeds beklijft. Kapot - gebroken - stuk, bewust, niet bewust. Verdwenen in een ruk, weggevlogen, vervlogen. Wat is, is hier Wat was, blijft daar.…

Zij is een nuchter mens Die zich door ratio laat leiden Het enige waar ze last van heeft Is toch wel zijn schaduwzijde Hij is een blok aan het been Verpest haar hele leven Zij wil samen leuke dingen doen Hij voelt zich in 't nauw gedreven Meestal voelt hij zich onprettig Omdat hij vaak gespannen is Vermoedelijk is het fobisch Maar het…

Je dwaalt in een vierkant land waar ratio en emotie oorlog voeren zonder elkaar pijn te doen af en toe komt er een spreekwoord voorbij toepasselijk in de tijd maar verloren voor de eeuwigheid van het alsmaar dieper innerlijk voelen alsof het land geen bodem kent beadem je verleden in de toekomst haal je alles wat overbodig is weg om…

In het nachtland van dromen zwemmen zwoele rivieren naar verre horizonnen om de zee te voeren ik heb je lief fluistert ze maar je bent doof voor argumenten je hebt haar lief dat weet je maar je bent blind voor haar schoonheid beelden zwijgen woorden dansen in echo van jouw ratio eindeloos is de stilte van het roekeloos heelal…

bij het verlaten van het pluche was het nog zonneklaar dit verhaal in TechniColour verstomt elk gemaar knijpend met mijn ogen draaiend met mijn hoofd gedachten die verlangen naar meer aangenaam verdoofd maar, onder de T van Tuschinski een zwerver op de stoep en de tram die aandacht eist daar, daar pleegt de ratio een coup een strijd…

naast mijn bed begon de keuken aan een wereld van genegenheid met biologische melk en dito yoghurt je gaf niets om mijn woorden zolang ze vrijblijvend waren verkoos jij een zwervend bestaan vanaf mijn bed tot aan de keuken bestond jouw geloof onder de maan die haar licht devoot verspreidde met de bevroren natuur van mijn verlegen ratio…

hoe vaak heb jij je liefde gekoesterd of doodgezwegen omdat zij niet sterven wou misschien behandeld als vergeten verleden de tijd ontrouw omdat het nu geen perspectief geven zou soms streelt ratio met een warme lach als jij de toekomst goed in beeld en voor ogen hebt even vergeten wat wij samen weten dat onze liefde echt…

Hart en geest; het ratio mag dagelijks aan het menszijn bouwen. Nieuw in een poging om de lach te behouden.…

Je moet de taal kunnen verstaan die twee geliefden spreken als ze voor elkaar willen bestaan, je moet de taal verstaan van het leven, het geven en het nemen, ook beleven. Je moet ook de taal kunnen verstaan van het ongemoeid laten gaan, en van de laatste halte, het eenvoudigweg doodgaan.…

tot harmonie die wereld een nieuwe kleur mee geeft waar twee componenten samen gaan kan in de optelsom onverwacht een nieuwe kleur ontstaan met een frisse eigen kijk op wat magie zo bereikt juist in het organisch gedeelte beloven passen en meten geen vaststaand resultaat weet dat uit het ongewisse in missen van de ratio…

hij is een typische man een geval zoals zovelen gevallen onder het juk van maatschappij en conditionering met een hopeloze staat van beëindigde dienst de signalen die hij zendt terwijl hij door het leven rent worden niet altijd opgevangen hij blijft een gevangene tussen de muren van ratio en emo zijn geneesmiddel bestaat niet in deze…

De striemende wind Splijt mijn brein Ratio in de lucht Gedachten op wolken Isothermen als wichelroede Doezelend op de thermiek Van mijn gevoel Regen geselt het sentiment De huid doorweekt Infiltratie tot het skelet De diepste krenking Letselschade Afbrokkelende koraalbank Zon aan de hemel Aarzelende oogopslag Stramme ledematen…

Door de vale lens van ratio rimpelt een levende reflectie het bewustzijn van een landschap in adagio door het oog van de vulkaan keert materie zich naar buiten er is geen regen die vertroebelt of overspoelt slechts de ruimte is omarmd door de ogen van weerspiegeling de zin van het doorgronden wordt overstemd door zuiver stilte essentie…

Jij nam me mee die eerste keer aan houten hand invoelend de natuur versmalde jij mijn ratio naar pril gevoel en grijze lente en zij, met haar kromme bewegingen een beetje vochtig in haar trillingen bracht me weer thuis, bij het haardvuur waar haar gevoelens de bovennatuur hadden en samen in deze onvoorspelde liefde hadden wij…

Hoe intelligent ik ook mag zijn na al die boeken die ik gelezen heb en na alles wat ik in mijn leven door schade en schande ben wijs geworden, in mijn diepste ellende blijft het altijd mijn hart, dat ik raadpleeg. Ik geef het ruimschoots toe, ik las al die moeilijke boeken om mij volop te wapenen tegen de valse vijanden, die altijd wel…

Er leeft een onbewegelijke droom in de omringende natuur tijdens het beminnen ratio fluistert gevoel innerlijke stilte toe vogels moe door tegenwind dalen neer op het zandeiland ik beslis vandaag over een laatste brief die zal verhalen over jouw olifantenhuid jouw antwoord is een gedicht en dient terplekke als eelt op mijn ziel…

streel het vlees jaag de geest uit krochten en spelonken zij is te lang alleen geweest in zalen waar de ratio zonder warmte feest bindt geen emoties meer maar separeert in de ivoren torens van weleer streel het vlees voel passie komen overheersend uit de onderdrukte dromen speel het beest geniet maar instinctief van wat de schepping…

dat na jaren winteren eens de lente zal beginnen een heerlijk cliché laat het maar zomeren ik houd van dromen hun realiteit zal ooit wel komen verlangens en mogelijkheden worden nooit met ratio bestreden het is vrijheid die je kiest gebondenheid Natuurlijk ook Jean-Paul en zijn Simone wisten dat nee wij vallen niet meer in Dat…

Wanneer ik afstand met stilte kan overbruggen is mijn zwijgen tijdloos en de hunkering naar jouw aanwezigheid zonder woorden in de nacht verzonden blijft zonder lethargie omdat ik leef met jouw ratio bestaan er geen grenzen aan werkelijkheid van horizon er is een verder weg dan hier in de heuvels achter de oceaan waar ik mijn brieven…

Ze had hier willen uitleggen hoe het is om in jouw tuin te staan maar het leven knakte jouw stengel vergankelijkheid verwelkte jouw bloem en in de nacht wanneer de geuren tot leven komen in de zilte wind ruikt ze jouw fleurige rijkdom alsof je nog altijd staat te bloeien onafhankelijk van tijd of ratio simpel in jouw mooiste kleuren…

Onder de huid vechten gevoel en ratio met elkaar om de overwinning. In stukken gevallen kan wilskracht ze niet meer samen brengen Verstand versus gevoel in de oorlog van het zijn. Waarbij haar eigen zelf verdwijnt, vlucht. Geen controle is nog mogelijk in de verwarring van het gevecht.…

Emoties en ratio door elkaar heen; werkelijkheid verweven met fantasie. Droom ik en sta met beide benen op die rand dun en hoog, de diepte diep Wil ik nog steeds: alles Naderende deadline: beslissingen. De stap. Verplaatsing van balans, de diepte in. Ik hou me vast aan mezelf………

ik wil de kleine wondertjes weer terug uit de tijd van verbazing het onbevangen oog nog niet afgeschermd door de ratio van een cynische benadering weg zijn de jaren dat toeval de rode draad was in het leven van velen berusting voelde als helen de mystieke kantjes werden altijd keurig gerand door het gebed van dominees en prelaten…

Ik zoek je Een kreun over m’n lippen, Ik ben je naam kwijt Toch was je één van mij Gravend in de modder Van wat was Kom ik alles tegen Behalve jou Uitgelachen door mezelf Heb je niet nodig Maar zorg overmeestert Elke flinter ratio Een vloek geeft even kracht De donkere spelonken Van m’n geest Staan op een kier Dan als ik op…

Herinner me oeverloze liefde onstuimige lijven aan de kust schaduwen van treurwilgen blauwe reigers loerend naar lust midden in de vakantiezomer de zwanennacht onze nachtelijke oertooi zelfgemaakte liefdeswapens van eenvoud verstrooide ratio in regenjassen toen de maan achter een wolk dreef zoals dromen wolken manen doen schuilen nam…

mystiek en jouw intellect en dat we niet samen waren uit eenzaamheid of behoefte maar door toeval en de zon ik geloofde het zicht van jouw ogen voelde jouw voetstap in mijn benen hoorde jouw hartklop in mijn hart maar het antwoord bleef een raadsel wat je bij me zocht vroeg ik me af terwijl de horizon zich liet knechten door mijn ratio…

in het onmetelijke universum laveert een samenspel van atomen en moleculen de mens een druppel bewustzijn in de oceaan gewikkeld in een dun laagje ratio balanceert hij op het koord van verbreken en verbinden heen en weer slingerend tussen verheffen en verlagen bang voor de leegte alles waait immers weer weg het smeulende…

Met het hoofd geheven, Vol tegen de wind Schijnbaar verder leven De ratio die wint Geen traan, maar dapper, Het gezicht is afgewend Gaat de tijd steeds rapper Maar niemand die mijn ware kent Toekomst aan de horizon Hart nog in verleden Dat wil terug als dat nog kon Geteisterd wordt de rede De rede die het verliest Van immer bonkend…