Alle inzendingen over ravotten

in de laatste maand op de zevende dag vieren wij van ridder ravot van duimelot tot kleine ding de groeitocht van wiegklein naar pinkeltje groot jouw jaartjes tellen nu vijf in getal net zoveel als bij jou thuis nu mensen wonen papa patrick en mama jacqueline immers maken jou naast noa’s kleiner broertje ook boaz’ grote broer!…

rakkers en deugnieten schelmen zijn het of schavuiten die cool en bontgekleurd stoeien ravotten en klimmen een robbertje met elkaar stoeien of vechten zij als niet in bos of boom een hut getimmerd wordt of een kuil gegraven schaafwondjes opgelopen bij het klauteren en struikelen net als de kapotte broek worden op de koop toe genomen…

Als jongen had ik meer moeten ravotten Ik zat maar bij de kachel met een boek Kwam nooit eens thuis met gaten in mijn broek Daarom wou mijn ontwikkeling niet vlotten Dus ga ik nu alsnog 'n beetje dollen Bijvoorbeeld door dat bushokje te mollen!…

De lucht is puur en zuiver in Davos Een prima plek om heerlijk te gaan kuren Vol energie gaan in de avonduren Na saaie meetings alle remmen los Er is geen tijd voor schimmige complotten Men komt hier om een potje te ravotten…

ik heb een grafhekel aan bloemen de mooiste bloemstukken krijg je niet te zien men heeft je ogen gedicht en je lijf in een kist geschoven dichtgetimmerd uit het zicht de mooiste bloemen staan boven en ondertussen ravotten maden speels darmen en botten het is mij om het even maar waarom geeft men die ruiker niet bij het leven ?…

Een boekenwurm van amper tien hield niet van treintjes of lego niet van ravotten of sport zien ook prietpraat lag hem niet zo. Hij zat 't liefst in de bibliotheek boekwerken te verslinden als iemand sprak of keek kon hij zich flink opwinden. Tot...iemand naar hem lacht een boekenwurm zoals hij maar van het andere geslacht.…

Nu jij dit leest voel ik de adem van de zee de duinen waarop wij ooit ravotten jij bent het niet voor mij achter jouw stilte begint de horizon met dromen open jouw geest vol mooie beelden voor mij ben jij het nooit geworden achter jouw stilte lik ik mijn wonden.…

er dwarrelt bloesem in je ogen voorbij het blauw en groen in rood en wit buigen de takken door de rijpe oogst van toen in vlagen wind proef ik de kersen en wil het kind wel uit je persen laat het toch vrij in zonnestralen, ze kan nog steeds haar jeugd inhalen een generatiefeest maakt blij want zie ze eens ravotten jouw kind…

Dansende kasteelprinsessen ravotten feest’lijk door de straat onwetend hoe een psychopaat gruwelijk smachtte naar excessen Gretig, genadeloos gegrepen door handen met klauwende kracht sleurend als beesten in de nacht tot bevrediging van een begeren ‘Aux Armuriers’ tapt het verdriet van een verpauperende wijk onder een helsporende dijk…

Het zit niet in het bloed denk ik, dat heimelijk verbond, als krachten in atomen Altijd trekkend naar elkaar door deels juist af te stoten Misschien wél in de spiegelingen van eenzelfde meesterhand, terug te zien in ieder werk Maar het meest toch in het vossennest waar je dezelfde geur van draagt Met herinnering aan ravotten en…

Een huis waarvan de bewoners zijn vertrokken op eentje na laat voelen dat er geesten zijn ravotten met de haren van de hond de tocht als er een deur opengaat drie engelen binnenlaat één zet er thee, ruimt de aanrecht op die met tonsuur gaat wandelen met de te dikke hond, één zoekt de kleren uit, de bruikbare in zakken dan praten ze nog wat…

weer zie ik mezelf schommelen een plankje spande bogen tussen wringende touwen achtjarige beentjes hoger, hoger schopten in de leegte tegen hemelsblauw ik zweefde met de vogels zag de aarde buigen het kind van de wind ravotte in mijn haar ik zie mezelf nu schommelen onder een ongrijpbare hemel in verdachte kleuren het…

we gaan we gaan, het afscheid komt er strakjes aan de tranen prikken in mijn oog ik veeg ze met mijn zakdoek droog we hebben het zo leuk gehad ravotten op het speeltuinpad kattekwaad en spelletjes maar nu is het dus wel welletjes ik zeg je gedag en gedoeg is het niet te laat en niet te vroeg?…

Ik droomde dat ik ergens lag te slapen 'k Zat nog op school, ravotte met wat knapen We gingen een verlaten woonark kapen Met een op echt gelijkend speelgoedwapen Opeens verschenen er drie donk're apen Waren het duivels, in een vacht van schapen? Net toen ik al m'n moed bijeen moest rapen Bleek het een boze droom, kon niet meer slapen…

ik zie je nog zo vredig zitten altijd op dezelfde plaats het groene bankje in de tuin wat te pitten tussen gras en bloemen of naar leuke vogels staren die ravotten tussen takken rustig aan je pijpje trekkend denkend aan vervlogen jaren het bankje treurt en blijft maar staren geduldig wachtend... op mijn opa het had absoluut geen flauw…

en liefst dan binnen, achter glas honden ravotten langs de branding en apporteren stok of bal een baggerboot bevecht verzanding een peuter kotert in een kwal tegen het mistig zeedecor schuiven traag zeilen van canvas en wappert fier hun tricolor naar de pimpelaars op ‘t dijkterras…

De stam is gebarsten, de bast gaan rotten het leven kwam er weer in ravotten omdat het bij zagen is gebleven. Ik heb die bundel maar begraven -waar ik papier van wilde schaven- tot pulp geschreven.…

die wervelend door de hemel zweven waar ze zich in het maanlicht baden voor zwaluwen ze tot wazen weven en ze gewikkeld als ragfijn lint draperen in de schemersluiers van het blinde nevelkind dat door regenbogen begeleid lachend langs de zonnestralen zonder aarzelen of dralen zachtjes naar de aarde glijdt om te spelen in de bomen te ravotten…

het stoeien schateren en ravotten is al lang voorbij wat rest is netjes handen thuis blijf af dat is van mij elkaar lichtjes raken drie kussen in de lucht gaat in een zucht wij zoeken geen contact meer in woord en oogopslag dat is te dichtbij die ervaring hebben wij zelfs nooit geleerd ook in eigen kring is privacy een bastion…

er is een zoon geboren bij de buren hiernaast het was te verwachten 't heeft niemand verbaasd je kon 't zien aan buurvrouw ze was ronder dan voorheen leuk voor ouders en dochter Lily een broertje, hoera, niet meer alleen in het najaar lekker samen ravotten dan kan de kleine vast wel lopen en volgend jaar in de zomer de deur naar de…

Het is zo stil zonder jou, Jesper je kamer leeg je bed onbeslapen geen teken van leven alles onbewogen stil en jouw stem rennend, lachend of ravottend klinkt niet langer door het huis aan tafel een lege plek vier werd zomaar drie stuurloos machteloos de smaak van pijn een maandag nooit meer een alledaagse dag zie…

Een kriebel in mijn nek, een blaadje Een reiger voor me langs, zo snel Een wolk schuift langzaam verder, een blauw gaatje De zon die vindt zijn weg wel Kleine mannen, een duim zo hoog, lachen en ravotten Een bluesman speelt gitaar, ik hoor het in de wind, de wilg verliest zijn knotten Twee oude mannen, ze fluiten eensgezind Mijn ogen dicht, ik…

ook dromen die vleugels in zich dragen laten sporen na ze ravotten als kinderen in ongeremd lawaai hinkelen roze op wimpers en rennen roekeloos door huizen ze worden stil als nerven in een boom en bovenop baden ze zich in regen en eenmaal vastgeworteld draaien ze het hoofd naar alle richtingen laten vogels uit ogen los wie zal…

ik zie je nog zitten altijd op dezelfde plaats het bankje in de tuin een beetje pitten… of naar vogeltjes staren die ravotten tussen takken rustig je pijpje trekkend denkend aan vervlogen jaren de rook steeg op in witte pluimen verdween in wolken maar op een dag stopte het leven en je ziel volgde de weg van witte rook om al je…

Wanneer ik lach is ze zo vrolijk Dan ravotten we, echt wel olijk. Heb ik verdriet, ze voelt het aan Komt dan heel dicht bij me staan. Mijn liefste vriendin, bij haar kan ik alles kwijt Dan kijkt ze met prachtige ogen, die ik benijd. Oprecht en trouw, voelt steeds met me mee De sublieme verstandhouding stemt me tevree.…

misgelopen bruid Lentebenen, al een beetje bruin oogden smachtend de wereld in Lentetopjes, met een roze kruin kerels droomden van die godin Blanke borstjes in haar bloesje juichten uitdagend bij elke stap Mannen probeerden dat snoesje aan te raken met een billenklap Lentekriebeltjes gleden omlaag over dat goddelijk heerlijk lijfje Mannen ravotten…

Op ’t ritmisch veren van de twijfelaar ravot je met een beest van vlees en bloed dat bijt en proeven mag van huid en haar. En uit de kliko hangen nu m’n poten dus ik heb zomaar afgedaan, voorgoed. De vreemde rammelaar heeft raak geschoten.…

verdringen goede en slechte jaren leesbaar in de ringen versplinterd door het amputerend knagen Herfst vergeten bladeren ritselen hun aderen mos was de stinkende zwammen weken voor vliegjes dansen het afgezaagde verleden door hangen in groepjes spinsels te vergaderen De bast is gebarsten, het hout is gaan rotten het leven is er opnieuw in gaan ravotten…

Och waarachtig bijna tachtig nog altijd prachtig want ik schrijf door de velden met mijn helden wilde paarden volop in galop grijze haren ogen die staren oude botten lekker ravotten met mijn kleinzoon een fijn persoon om mee te stoeien en inkt te knoeien blijf maar schrijven dan zal je blijven kon dat maar waar zijn maar het…

aangaande kleur zeker niet qua stijl wel erg jammer echt meedogenloos waar barbaars wreed en on- verbiddelijk hard is kinderarbeid verricht door (lagere) schoolkin- deren die horen te ravotten gericht op tijd die ooit van hen zal zijn...?…