Netgedichten

netgedicht (nr. 54.790):

Knuffel of rammelaar

In mijn verschoten kop met slappe oren
en ranzig vel, tot op de draad versleten
heeft tijd zich zienderogen vastgebeten
sinds jij, nog broos en naakt, jezelf liet horen.

Aan snuit of poten altijd meegesleurd
door huis en tuin. Geknuffeld bij het leven,
aan mij, toen apetrots, een naam gegeven.
Er met me dweepte, tot het was gebeurd.

Op ’t ritmisch veren van de twijfelaar
ravot je met een beest van vlees en bloed
dat bijt en proeven mag van huid en haar.

En uit de kliko hangen nu m’n poten
dus ik heb zomaar afgedaan, voorgoed.
De vreemde rammelaar heeft raak geschoten.