Alle inzendingen over rechts

De zwemmer heeft de kant bereikt licht hijgend klimt hij er omhoog het water glijdt zo van hem af hij staat daar recht en naakt en droog. het bestaat niet dat hij weer terug zou gaan opnieuw dat grijze water in hier vaste grond en nieuw begin want hij heeft nu de kant bereikt een mantel wordt hem aangereikt.…

Schaduwen schieten van links naar rechts en jij, schuin met een glimlach haaks op de golven zo samen luisterend naar de geluiden van een zweverige nacht. Zo volgen we elkaars contouren, klinken op de toekomst en zingen over liefde.…

Ze wilde de zon recht in de ogen zien. Kijken was een poging om te constateren dat. Bij bewolkte dagen vroeg ze zich af waarom ze zo deed. De hemel gaf geen antwoord, sloot het wolkendek tot de zon weer ging schijnen.…

de tegels rasteren de koelkast zoemt de koekenpan links in mijn hand op het aanrecht rechts de eierkoker Met mijn vork prik ik langtandig in de boter. Ik bedenk me, stop de stekker, haal hem uit het contact en morrel aan het gas Het koude ei voelt stenig dood maar licht, want het zou moeten vliegen…

het lichaam is een archief dat sporen uit een verleden draagt las hij en hij hield de hand op zijn hart waar verloren liefdes gaten in geslagen hadden zijn schouders hingen van de last die de nooit uitgepakte rugzak meezeulde ach hoe licht zou het leven kunnen zijn dacht zij het hoofd hield hij recht…

Nou,volgens rechts komt jou dat duur te staan en kom je door Jan heel diep ROOD te staan.…

De één loopt krom, de ander recht... Ach, alles went –net wat je zegt- en iedereen heeft wel eens wat.…

ademloze start ongezien begonnen recht onder m’n hart vormeloos begin ongevoeld aanwezig nestelt rustig in ‘n nieuw mensje groeit ongehoord ervaren levenswater vloeit volmaakt in z'n sas keek God de Vader en zag dat je goed was…

Ze is zeven en heeft een oud gezicht, zo een waarop het zomerlicht nooit tot zijn recht zal komen. Je ziet al hoe ze zeventig zal zijn, haar kamer in Avondrood piekfijn en hoe ze tijd nooit zal verdromen. Ze wacht op de bus met een strippenkaart en kijkt naar een hond die kwispelstaart.…

in een ambiance van ontkenning kwam er een visie aangewoekerd met zoveel zelfvertrouwen dat kamerstoelen zich ternauwernood de rug recht konden houden, wat een wind en dat met al die informatie was het even wennen maar als wij zover zijn dan zijn wij ook zover heel veel voor weinig in een totaal geïsoleerde ondoordringbare trance…

Hoog of laag recht of krom knap of toch een ietsje pietsje dom groen of is het nu geel is het een beetje of wordt het teveel ben je dik of ben je dun sta je stil of maak je een run ben je somber of heel blij moet je werken of ben je vrij allemaal woorden met een contrast tegenstrijdigheden, los of vast.…

Door zweep en leidsel aangespoord sjokt het stofopstuivend voort maar verlangt zo naar de kant waar dat malse groene gras, links en rechts op halve pas, wacht op slaag van kies en tand.…

als mijn linkerhand met al zijn waaierlijnen mijn rechter was kwam ik nergens op dit pad zou ik in dubio verdwijnen maar de linker mag niet kiezen mijn rechterhand bepaalt hij toomt de creativiteit waarin links mij zou verliezen twee zijden heeft mijn zicht in aanleg zo verscheiden rechts direct en doelgericht de linker zou ‘t verbeiden…

met dansend schrift modelleer ik in woorden de werkelijkheid wat krullen in letters verhullen zweeft passioneel in zicht het rechte staccato dramt in vibrato dwingend zijn toon toch ontsnappen mijn zinnen en kleuren de bloemen in dit gedicht strofegewijs breekt het ijs en samen scheppen wij zo ons paradijs…

de storm in haar gestild handen ineengestrengeld het ritme van de kaseko ruist in haar bloed de stem van Lieve Hugo je tong in mijn neus je tong in mijn oor glimlacht tot schaterlach je draait me zo van links naar rechts de smaak van chocola kleurt in haar ogen de geur van old Spice weerkaatst in haar hart…

ik heb me altijd op het hellend vlak begeven waar het niet kon liet ik mijn dromen leven de wegen waren duidelijk en recht in een maatschappelijk gaan van weinig woorden omdat het zo hoorde sloeg bij mij niet aan leven kent geen stilstand in het bereiken van de overkant naar boven of beneden ik moest bewegen het liefst de ladder…

het pad bevat, links en rechts, opgeschoten fluitekruid overwoekerend hebben beschutte plekken het zicht onttrokken, geen prachtschubwortel meer te zien een verloren ooghoek schittert takkenstralend nerveus een bosblauwtje ja, kleine vlinder ik heb je gezien de zon doorbrak het bos, bekende kleur en ik vervolg mijn pad…

ik geef je een bloem recht uit mijn hart voor al je smart ik brand je een licht voor al je verdriet dat mijn hart ziet ik wens je de hoop vanuit het diepste water kracht te vinden voor later om steeds te kunnen blijven begrijpen, dat wij allen als mens jou willen begrijpen in het juiste licht…

en zo sprak zij tot hem van wat waarachtig waar was hij stamelde wat woorden vragend kwam ze niet verder de leegte van z'n stilte veraadde een echo van onbegrip en zo vervreemden ze verder het scheiden was onvermijdelijk haar kronkelend pad liep omhoog dat van hem was van steen met een voorziene bestemming aan het einde van een rechte…

ooit was ik keurig getrimd gewied en heel formeel mijn buxushegjes strak geplant in rechte lijnen tot stormtroepen mijn lijf met schoffels en houwelen kliefden, hakten en verbrandden nu haak ik mij aan elke steen door de modder naar de meet maar in de grond ben ik nog steeds dezelfde kleine Franse tuin…

Passie raakt me recht in mijn pijnlijk hart mijn ogen lopen over De mijne is lichtjes zien in je ogen je stroom voelen aan zwellen je hart voelen kloppen na een eeuw kilte je ijs te zien ontdooien drup na drup tot een vloed van kokend water En ik in de kou Tot ik ontvlam…

Mijn leven is beter dan krom en slechter dan recht maar toch over een poosje weer beter dan slecht en rechter dan krom en dan hoop ik zal ik ontmoeten in het verborgene van mijn ziel anima oh liefde pur sang hoe kan ik je schoonheid bezingen in het holst van de nacht tot dan trek ik door en opnieuw hoop ik elke…

De humor valt daar uit de lucht, met bakken,schuin en rechte. Een paraplu die kent men niet, men loopt met open mond, daar in de humor stortbui, dat houdt hen zo gezond. Spreuken 17:22 Operette van Franz Lehar…

Ik heb dan nu Al de schreeuwerds Die mij in de Zestig jaren Van mijn leven Tot last zijn geweest Achter mij Gelaten - het is Het einde aan Gruwelijk lawaai Van ongekende domheid, Geen verkeer meer van Links, en al helemaal Niet meer van rechts De weg is vrij Helemaal leeg - Het enige dat Over blijft is Oorverdovende…

Zittend Bewegend Schommelend Steil Langzaam Klaar Bijna Donker 3D Echt 3D Links rechts Waggelend Zoemen Hoger Zoemen Lager Pruttelend Geen communicatie Vertrouwen Pook Hand Programma Coördinatie Bonk Bons Bons Geland!…

we noemen het bij de naam het monogame in de klank heeft werelden verwoest, zon op schemerlicht doen lijken links en rechts komt het verhaal van die- en die maar hier betreft het jou en ons in alle staten elke dag ja is er één, de tweede kijkt naar morgen waarheen je gaat ik weet het niet ik kan slechts voor je zorgen…

tussen het gekakel door ging haar immense verdriet verloren in vergelijkingen die kant noch wal raakten zagen zij dan niet dat al zij had gewild was een luisterend oor een begripvolle stilte met alle goede bedoelingen hadden zij alles wat krom was weer recht willen breien alsof er zoiets bestond…

De leugen houden zij in hun houding mooi Slechts om de waarheid te verbergen Uit angst schromen zij Bang voor hun innerlijke Echt beklemd tot-en-met Zij leven leugens tot EERLIJKHEID zegt STOP Vanaf nu gaat recht zegevieren Van angst schreeuwen zij Slechts bang voor gerechtigheid In waarheid ingebed…

kleur mij niet rechts schilder mij links aan de zijlijn nu ongevraagde antwoorden aan mij op worden gedwongen kauw ik steevast met links een versgeperste mok kleurt de dag oranje nog net niet rood hoewel de zon mij wekte heeft de wind haar verstopt en laat de bloemen buigen al gaan ze nog net niet door de knieën…

Het hoofd licht gebogen met lange passen de jas wappert handen trekken de kraag recht. En iedere week kijk ik alsof ik het voor het eerst zie... Mijn hoofd licht geheven een glimlach zweeft om mijn lippen En in mijn buik tikken de voelsprieten van tientallen vlinders me betekenisvol aan.…