Alle inzendingen over retraite in verlaten

aan de oever van de wiel fluit ik het oude zonnelied over zuster aarde en water, broeder zon en wind de kloosterkat komt naar me toe, spint haar plekje in mijn schoot ik streel en noem haar schuchter zuster poes…

gaandeweg verzacht de rijpe zon het land in vloeiend avondrood verwoordt de einder wat onbenoembaar is vouwen mijn handen zich tot heilzaam gebed…

rond het klooster in gewijde stilte schuilt het land in nevel en mist lijkt de tijd met rust gelaten ontwaakt de dag in zuiver licht…

Ranomi gaat zich nieuwe banen banen Haar koninkrijk van water en van chloor Komt haar sinds gisteren weer sober voor Ver weg van glamour en van vreugdetranen Zo moet 't gaan. De kans op herbeleving Kan immers slechts ontstaan in zó'n omgeving…

ons mooie strand en levendige dorp heeft uitgestorven straten de zee is kalm alsof ze vredig zo verlaten haar golven van gemoed kan laten stromen uitgerust aan een rustige kust ons stille strand blijft onvermoeibaar wachten niets veranderd wat is verankerd in ons hart zo dromend langs de lijn weten we waar we trots op zijn…

Gekwetst door de liefde. Op de vlucht naar een nieuwe ik, erg wantrouwend. Ik kan niet trots zijn, Ik streed tegen jou vreemde escapades en liet mij om de tuin leiden. Ik zal de toekomst zelf invullen, want jij pakte al je spullen. Op onze huwelijksreis liet je mij alleen opgekropte blaren zal ik zelf wel doorprikken. Alle vlinders verlieten…

gewijde momenten voor het dagelijks brood hier speelt bach klavicimbel de stilte hemels verbreidend in onze verwarde gedachten de geruisloze dienende monnik toont een muzikale glimlach loopt even in de brandenburgse pas de solist zwijgt op grote hoogte wij rijzen verder met het orkest zo bereikbaar kan de hemel zijn retraite…

de weg is recht in Hebrecht het gehucht onder de hoge lucht de stilte is echt het waait lekker alleen een specht een landbouwtrekker boerderijen akkers, gras bomenrijen waterpas langs die ene weg ik verder rij Hebrecht is alweer voorbij…

raakte mij in jouw cocon als vlinder aan, zonder touché Bedwelmde en betoverde mij op je eiland, nimf Circe En hield mij als de zwervende Odysseus in je macht Eénmaal vloog je naar hem toe en even vaak kwam hij bij jou Maar beide keren bleef je schuil verschanste je in je cocon Ik waande mij die grote zwerver opende zacht jouw retraite…

In de oude werkgrot verspreide rommel gebroken balken roestige hamers versleten schoenen behakte stenen die eens gezamenlijk klopten en stampten als meerstemmig koor in het gezellig duister nu: wegterend blijven bestaan.…

Ook ik ben uit het Britse Pond gestapt Als Engeland Europa zou verlaten ( Ik had dat als belegger in de gaten...) Dan zakt de koers, ik hoop dat u dat snapt In de vakantiepot zat nog los geld Ben er op tijd mee naar de bank gesneld.…

Een druppel regen Loopt langs het raam naar beneden Een traan baant een weg Over een wang Een hart gebroken van verdriet Omdat het werd verlaten…

De mist hangt zoals de sfeer tussen jou tussen mij De motregen valt zoals het doek tussen jou tussen mij Gedachten dwalen zoals ik dwaal tussen jou tussen mij Verlaat mij niet nu niet nooit niet nooit meer……

Een tafel Een stoel Een beker Een verhaal Verlaten en stil Een geschiedenis Gaat op in het niets…

Grote kille leegtes om me heen Vandaag mijd ik de straat In verloren toestand liggend hier Een lijf tot niets in staat Mijn tijd vertikt in eenzaamheid Het bed kleeft aan de rug Gestolen, weg, voorgoed voorbij Mijn hart wil niet meer terug Besef van pijn wordt deel van mij Niet voor de laatste keer Haalt voor de geest wat is gebeurd…

Je wordt verlaten, helemaal alleen gelaten. niemand die van je houdt, van binnen zo ijskoud. Niemand die met je lacht, iets dat de pijn verzacht. Geen toekomst in zicht, die jouw pad verlicht. Toch geef je de moed niet op, dus jij zegt hardop: "ik kan best alleen, jullie zijn overbodig, ik heb jullie echt niet meer nodig".…

En nu: verlaten voor mijn vuur gezeten, Zie ik mij-zelve aan.…

Het zijn niet de woorden die de pijn brengen Maar de angst voor het gevolg De angst voor het alleen zijn is de grootste De eenzaamheid en stilte is wat ons zal krengen De herinneringen blijven komen Beelden op ons netvlies gegrift Hoe verder de stilte om ons heen dringt Hoe heter de gedachten stomen Steeds meer neemt de angst toe Het niet…

Gegeven in een nieuw bestaan zoek ik in hoop naar mensen en zal gaan door duizenden muren Die verlaten stilte van angst stil sluipend in het duister zal ik ooit vinden waar ik al die tijd naar zoek…

O Hart dat nu van alle troost verlaten Noch trots, noch deemoed noch devotie voelt; Dat niet meer liefhebt en niet meer kunt haten, Noch weet waarheen dit eenzaam dromen doelt; Uw zin en waanzin bei hebt ge verloren; Wat ge verlangt is dood, of ongeboren.…

het begon al met verlaten en werd dan later eerst traag en dan steeds vlugger vluchten…

Ongemerkt, toch weer een poosje is het verbazend stil in mij en komt niet eventjes voorbij, zoals een duveltje uit een doosje, de door mij gewenste inspiratie. Erato en Terpsichore bezochten zelden mijn gedachten, hoewel zij steeds een glimpje brachten als aanzet voor een goed idee; en goed genoeg voor publicatie. Dus geen gedichten op…

Verlaat ons niet, Gedaante wiens onenigheid Vervliegt in tijd van liefde Leef lang niet langer dan gewoon Wil stil staan en verder niet meer lopen. Bevroren momenten, gejaagd door de sneeuw Met rode lijnen van tragiek en triest Zijn allen die niet langer hopen.…

Ik voel me bekeken, bespot, bewaakt. Ik voel me zo alleen. Met alle alle blikken om me heen.…

De tijd van woorden en antwoorden heeft hem alleen gelaten in het koude moment waarin hij ons heeft verlaten. Maar hij blijft dichtbij en in elke warme herinnering hoor ik weer zijn stem, zie ik de nieuwsgierige blik en kan ik weer vragen wat hij me wil vertellen met zijn woorden.…

ik stik… ik stik in mijn angst… je verlaat me… ik weet het zeker… En ik ben nog maar 3…

Ik voel me leeg Ik voel me bedrogen Moet ik je nu verlaten? Ik weet nog die uren die wij zaten Maar nu, mijn vertouwen beschaamd Klap op mijn hart Moet ik je nu verlaten? Dagen lang, zo te praten Ik voel mij zo intens verdrietig Mijn maatjes gevoel is weg Moet ik je nu verlaten? Ik kan je wel haten….…

In de verte vliegt een vogel Nog zo vrolijk in het rond Heeft nog geen besef van wat er komen zal Gisteren leefde ik nog Ik had sneller moeten zijn sneller dan hen Maar ik kon niet meer Er kwam een knal Die was voor mij bestemd En ik kreeg hem Een paar tellen later lag ik op de grond Met pijn in mijn armen en benen Niemand helpt mij Niemand…

Ik mis je nu al En dat is gek Je bent er nog gewoon Niets aan de hand Ik stel me aan En toch die pijn Nu al te weten Dat je straks moet gaan…

Ik wil het niet tegen U zeggen eigenlijk wil ik er niet over praten want hoe moet ik dat gaan uitleggen dat ik denk dat U mij heeft verlaten. U kent al mijn angsten in mijn leven weet ook dat ik heel diep in mijn hart alleen mijn liefde aan U zal geven en toch voel ik mij vandaag zo verward.…