Alle inzendingen over roffel

Hij vliegt welhaast nog sneller dan het licht. Je ziet hem echt de tuin niet binnenkomen, maar dan schiet er wat roods tussen de bomen met zwart en wit, het is een pracht gezicht. Dan landt hij, ja hoe krijgt ’t ie ’t voor elkaar, precies aan ’t einde van een sinus-boog (het was haast niet te volgen met het oog) in ’t hoogste topje van de hazelaar…

spechten roffelen de tjif tjaf is aan de zang - trekvogels landen…

Twee spechten tikken een jong boompje: hun roffel kan hier niet luiden.…

roekeloos roffel ik op het lege petroleumblik tot buurvrouw een schreeuw geeft en al mijn stokken breken…

Wat een roffelen wat een kwakken wat een trommelen wat een smakken eikels en kastanjes tuimelen herfst in vrije val…

Wij vogels in vervoering vliegen naar de zon wachten op de roffel hoe de ochtendtrom het nieuwe jaar inslaat.…

Zo heeft Joseph Haydn in zijn oratorium "Die Jahreszeiten" het instrument al vroeg zijn rol In het orkest toebedeeld, waarin het in nummer 28 Met lange roffels in een 'wijnfeest'meespeelt.…

na het lostrekken van het mes het schikken van haar en jas de plots verstomde roffel het vallen van het doek het smeulen van de vonk hoe weinig is van hem overgebleven hij trekt zich terug met niets anders dan stilte in zijn oren…

Haastig doorfietsen; toch even een oponthoud: prachtig tikt die specht!…

tast teder naar verloren woorden roffel razend op de trommels blaas leven in een dode taal wijs woedend naar de witte wolken schreeuw je schor vanaf de daken zing je ziel uit je lijf…

Zoals de jagende buien vandaag, galloperende paarden, jouw donkere gedachten Wolken, water, kou en mist Roffel, stof en zwetend snuif Ja, ik weet het, dit raakt je missen niet Maar het helpt misschien om er omheen te praten…

zij hebben alles uit de kast gehaald voor de finale afrikaanse trommels zwiepen ritme de slagsectie gaat mee pauken donkeren roffelend spektakel tot de hemeldeuren open gaan maar het mooiste moment is niet de laatste tel de stilte die volgt is dat oorverdovend wel…

met vernauwde blik snellen we voorbij de plekken des onheils haasten ons over de struikelstenen boven de gedolven graven vergewis je van de koude diepe hemel hoor de naamlozen die met beukende pauken roffelen op de hardleerse huid van de aarde…

Bewegen als klokjes blaadjes in de wind aangeblazen, betokkeld opzij buigen, meedoen de stam schudden op klompvoeten dansen, de maat stampen mijn haren rondzwiepen me aanstellen, klepperen met de kleinste takken en mijn wortelhakken lichtjes laten roffelen…

Mijn stem is zwijgzaam in mijn hoofd roffelen de woorden en verdrink ik in ongeboren gedachten wisselwerking lijkt verloren zit in een fase van optrekkende mist die gepaard gaat met momenten van verstilling mijn spiegelbeeld is mijn gedaante niet meer sinds jij mij de weg naar het onbekende wees…

Extra roffels van je hart, hoofd gevuld met watten, oren die gloeien, bibberende benen, lippen rood van het zoenen. Een ding is maar belangrijk nu. Je bent verliefd wel sodeju!…

Dan valt de doffe roffel van verse regen op de roef. Men put hier uit een diep verleden; een sterk verhaal in droeve onvertaalde taal. Ik hoor. Een druppel zoekt zijn weg op de beslagen ruit. Het rotten zet maar door. Mos groeit in de reten van deze wrakke schuit.…

Dan valt de doffe roffel van verse regen op de roef. Men put hier uit een diep verleden; een sterk verhaal in droeve onvertaalde taal. Ik hoor. Een druppel zoekt zijn weg op de beslagen ruit. Het rotten zet maar door. Mos groeit in de reten van deze wrakke schuit.…

vergevorderd vakmanschap hij timmert immers gaten houtspaanders verraden zwoegend geroffel van een week of twee aan de voet van een boom deze roffel klinkt anders dan zijn lonkende liefdesroffel hij bouwt een nest wegens roffelsucces en die andere boom met een berg lege kegels na het feestmaal was ook een succes…

wandelend in het bos branden de vragen los het is er nu redelijk stil straks hoort men verschil tussen den zachte roffel van één seconde en één harde van drie seconden de eerste is die van de grote de tweede van de kleine bonte specht die meer doet dan percussie lacht eerst “klie-klie-klie-klie” gaat dan aan de roffel mekkert nog wat…

het is een spel van hand en geest in dirigeren wordt muziek een feest hoge tonen is de weg gewezen met een korte rust in blijven zweven een forse slag maakt jacht op donkere decibellen om wat te versnellen pauken roffelen zwepend de finale de dirigent slaat af om in stilte zijn ziel terug te halen…

Luide muziek; trompetgeschal, trom ge- roffel en geschaterlach. In deze nacht zijn de mensen uitzinnig, alles komt bij hen los. Iedereen speelt de clown, men lacht, maar ook tranen druppelen op straat. Men viert feest, maar geschoeid op welke leest..?…

zij tokkelden het groen van gras rond de korenbloem die diep blauw gestreken werd door het licht van de eerste viool wind dirigeerde in koper het rood van de loper voor de ondergaande zon maan reflecteerde met aankomend geel de al grijs roffelende trom fluisterend besloten kleur en muziek deze dag in de donkere echo van de laatste…

de grond waarop ik stond blijft mij nog steeds de baas maar ik heb een orkest besteld als bodem zo haar eisen stelt dan wil ik ondergaan in jouw muziek want ik heb je hartstochtelijk lief violen snerpen pijn in licht touché voel ik jouw vingers die me raken een strijkstok in bewegen kan het leven vervolmaken ik hoor de pauken roffelen…

Zachte tonen klinken, walsen teder dansend naar het licht handen raken vol van liefde juiste snaren verbinden leven voor het leven stil slaan andere handen kruisjes op het drumstel van de tijd terwijl de roffel doorklinkt in de aderen van bestaan speel jij jouw opus magnum in het beloofde nieuwe land…

De beklemming schiet als een pijl omhoog bezet mijn borst en zenuwbanen grijpt me bij mijn keel Op volle toeren jaagt mijn bonkend hart snelle roffels door mijn ribbenkast Ik lijk bezeten door een kwade geest die zijn gif blijft spuiten tot het toppunt is bereikt Mijn hersenen zwoegen antistoffen worden aangemaakt ik kan weer vrij…

Op de gangboorden klinkt het roffelen van glimmende herenschoenen. Feestelijk gekleden beklimmen de manden van heteluchtballonnen. Een veerkrachtige jongen zwiept tegen een draaitol.…

de kerken prijzen zich beierend uit de markt balletdansend snoepen de groenlingen van ons plantsoen de oude man schoont de randen van de sloot ruisend valt het riet ik hoor de zeis langs de provinciale weg een brullend monster kastanjes roffelen de jaguar op zijn kop onder mijn ogen sterft het gebladerte in schoonheid ik…

de wereld is vergeven van droeve plekken met doden die we zijn vergeten al zeggen we van niet met vernauwde blik snellen we over struikelstenen van heimlijk begraven executies snellen we langs plekken des onheils onwetend soms van ontelbare doodvonnisen kijk naar boven vergewis je van de hemel de doden roffelen als beukende pauken…

De roffel van zijn hart waarschuwt het kind dat op de schommel tolt en zweeft. Hij knikt zodra het landt. Het denken houdt niet op. Als zij gaan liggen in de nacht weeft hij een net van aandacht om het huis. Gedachten jaagt hij ver voorbij contract en kruising. Al het onverwachte is een nederlaag die slim wordt bijgezet.…