Alle inzendingen over rots

En nu met de zwaluwen, die ze sinds ze terug zijn nazwemt tot achter de zon is ze wanneer ze haar klittenvacht buiten hangt en denkt dat ik niet kijk een vrouw uit dat dorp, glad als een rots in zee, ze worden niet ouder, verbazend dunne benen, zware enkels. -------------------------------- uit: 'Tirade', nr 420, 2007.…

toch om te zoenen mevrouw, weet dat ik ondanks de kou ontzettend veel van u hou maar ik sta hier druk de trap te poetsen en heb effe geen tijd om naar u toe te roetsjen mevrouw, het komt me voor zoals ik dat wel vaker hoor uw schoonheid kan een ieder echt bekoren maar ik, ik heb mij nog niet geschoren mevrouw, tot slot, ik schaam mij rot…

vuren doorkruist de rode bloemen ‘t landlicht van buren wat komt als trouwsel naar mij toe dorens uit voeten het satijn aan doe het dwalen langs distelhellingen moe naar ‘t vredige landschap room van de koe haar zwervende naam in de bries van een bruid ‘t land intens en zacht als ‘t licht binnenvalt tijdloos hemelblauw boven de rots…

was bezig zonder eten uitvinden hoe de dingen zijn niets kwam uit mijn handen ik gleed naar chaos af zocht ongebruikte tijd in nachten zonder dagen, alsmaar vragen ijlde door de tunnel zonder eind met het beest al groter dan ik was zodat ze ongezien de leiding had ze at het vlees al van mijn botten tot ik zei dat ze op kon rotten…

je proeft de hete lucht gespreid aard je de rots je geest verlaat de tijd in rimpelloze vlucht zand straalt de eonen terug, de wind waait vroeger in een lange zucht geurt naar eerdere bewoners emoties in gepleisterd wit het leven hardt en stikt in de natuur, door bevingen spuit bloed tegen de muur ploegen met een steen groeien…

Het Nationale hitteplan is van kracht Houd je maar koest en houd je maar koel Lekker niks doen in een luie stoel In de schaduw en uit de zon Met je voeten in een waterton Alsof wij allemaal niet weten: Een mens gaat bij deze hitte zweten En wat je dan zou moeten doen Maar vooral ook wat je niet moet doen En elders lachen ze zich weer rot…

de stad was al krom en er zat rot en roet alom en vieze molm in het gebinte en er zat rat in de groene verf en in de voegen vergif en er droop goedkope droomslijm en namaakdras af van het zomer- en winterterras.…

Het grondwaterpeil zakt Aardappeltjes verpieteren De bodem is craquelé Boeren trekken sneeuwschoenen aan Gebroken poten bij het vee Rijn en Maas worden wadi’s Schepen met roestige ribben Liggen hulpeloos in de gracht Getuigen van vergangen tijden Waarin handel welvaart bracht Zoute kwel rukt op Grachtenpanden verzakken op palen met rotte…

fotograaf kwam zo close flitsen dat de hele kroeg zag die heeft waan zelf voor het vogeltje te kunnen gaan al dacht-ie zelf leep te blitsen terug van mokkels gaaf jennen bleek mijn plek bezet ik moest verkassen zat een staartmeesje daar dom te krassen aan pixels nog te herkennen brutaal klonk si si si sirrrrr churrup piepte tsie err…

Mag het ook niet van "zijn oom" Maar het klaart wel de lucht Nu hij niet ver valt van de boom En blijkt toch een rotte vrucht.…

voel ik mij beroofd Als vrouw voel ik mij verkracht Als mens voel ik mij verdoofd Ik ben hongerig naar het onbekende naar iets wat nooit meer zal komen Naar het kind dat werd weggerukt van de moeder Naar stukgegooide dromen Afrika voor de Afrikanen, een veel gesproken zin Maar voor de westerse Afrikanen is er geen ongeschonden begin Onze "roots…

een liefde kapot na bijna 6 jaar is het einde dan daar ik voel me rot en toch ook niet allang was ik bang dit duurt niet meer lang ik weet dat hij het ook ziet en nu, weken later ben jij ineens daar al jaren bevriend er zijn voor mekaar maar nu is het anders gevoelens voor mij ik vind je geweldig jij maakt me nu blij maar moet…

Een vlies van pollen, rotte bladeren De wijnfles dobbert langs de kademuur. Dol ben ik op het stille water, de diepte die je vermoedt de plons als je een kassei over de reling gooit. Ik wil duiken in haar duisternis, de bodem strelen een minuut de adem ophouden en dan drogen in de hoogtezon.…

ik voel angst in jouw liefde je durft mij niet aan te raken de zon in je ogen straalt zonder kracht ik voel fundamenten kraken je woorden zijn behoudend zoeken echoënd een wand de rots van liefde in de branding brokkelt af aan het strand ik voel hoe een weg van samenzijn zich langzaam opsplitst in twee hoe een keuze gemaakt gaat worden…

het draagt de rotte rafels van een oud kostuum. het woord liep leeg, haar lijf liep uit in bed, het ijlt en kermt Latijn dat niemand nog begrijpt. heilig is het vers dat men ter dood bewaren wil. het zag haar hangen, nat bezweet in haar zwarte kleed.…

Bij iedere gedachte aan jou voel ik weer hoe rot het is niemand kan die leegte opvullen weet dat ik je iedere dag nog mis Soms vergeet ik dat je er niet meer bent ik zou je dan zo weer op willen bellen of even snel naar je toe op de fiets ik heb je nog altijd zoveel te vertellen Gewoon nog even met je praten over nieuwe mensen die ik heb…

Een rots was je, in de branding niet te breken, mijn kinderlijke vertrouwen lag veilig in jouw hand, die, hoewel krachteloos onder de ziekenhuisdeken, mij stevig vast bleef houden in de vaderlijke band.…

Hoog boven de golven torent een begroeide rots. Lucht, warmte en wind fluisteren met het laatste licht, aarzelend verdwijnt het vergezicht. Verbonden met het dromende land herinneren mijn blote voeten het parelwitte zand. Ik staar naar de sterren, in uren en dagen.…

Ik bouw een wankel luchtkasteel Op de vesten van de nacht Ze heeft het over een concept Ik jank en juich over dorst En hoe je buik en brein verzoent Het is de stuip van een vorst Die door de broze knieën zakt De strop trekt strak Rond de rots in mijn maag Zo word ik een versteende tak Tot ik knarsend vraag Zal ik er een keurige streep…

Stranden werden besmeurd met puin en krotten en opgeblazen lijken die rotten. Bootjes meren aan in straten en bomen. Auto’s parkeren op zee en stromen mee tussen huizen als Lego-blokken. Witte maskers, dichtgeknepen neuzen. Lijkzakken vol grauwe, naamloze buren ploffen in de grond, verteren in vuren.…

Doch diep in de tuin Hangt alle loof schuin, Druilt of pruttelt van neen; Och, de arme bloemen Verbeuren haar roeme, En hoorden nooit van geween – En wat was een roos, Niet een bolleboos, Een rijke, een trotse, een vlotte; Nu klont tot een prop Er iedere knop En moet in schamelheid rotten.…

gezichten, bange ogen kromme ruggen, heel veel pijn had ik nu maar het vermogen om hier niet te hoeven zijn plots wordt de stilte weer verbroken de wekker rinkelt heel erg luid voor het eerst in m'n leven ben ik dankbaar voor dat geluid ik word wakker en zucht diep schud de spoken van me af ik ga weer een mooie dag in en laat hen rotten…

En wie zijn regeltjes bederft moet maar het rotte graan gaan eten ! Parmantig stapt hij van zijn troon en blinkt een kloek zijn aaltig bot Heel waardig wisselt hij zijn kroon, op naar het buurhok... want hij is God !…

nauwe veenriviertje promoveerde tot zeearm werkloze Brugse reders voeren voor Hollands loon Brabo bevrijdde de Schelde van de tollenaar Antigoon het riviertje zwol tot stroom tot ader Vlaand'rens welvaart maar prikte met zijn doorn in de ogen van den Spanjaard en ook bij Calvinisten weerklonk geen feestgejuich hun Amstel en hun Rotte…

het is 'n beetje waar gebeurd in dit wat aangedikt verhaal ach, u begrijpt het wel 'n dichter spreekt 'n and're taal een agent met diepbruine ogen is een blauw oog geslagen een wildslaper in een hertenhok sliep daar al rustig enkele dagen dat kan natuurlijk niet de agent maakte hem wakker de wildslaper schrok zich rot het was een…

Op de woeste zee van het leven al uitkijkend en hopend zwemmen moeizaam tegen waterbergen stijgen daarbij steeds weer neervallen tenslotte vertoont zich een hechte klip geeft nieuwe moed en veilig oponthoud de sterke rots is vol belofte van trouw en sterke bescherming stervend schuim spoelt tussen de blokken baart behouden rust - lijdzaam…

In een vijver diep in het bos komt wat rotte eierengeur los, onverteerbaar spuit een merel zijn blauwzwarte bessenrest op mijn splinternieuwe vest. Overal hangen rode bessentritsen glimmend aan een struik te blitsen, een laag zonnetje verzilvert schuine stralen naar de grond, waar op het kleurig tapijt zoeven nog mijn schaduw stond.…

Samen, als een rots in de branding, onbreekbare familiebanden in hun harten gekerfd. Waar verleden in heden leeft. Krijgt de jongste visser traditioneel de oudste naam…

draait dreadlocks in mijn hersenen en als ik ze wil ontrafelen knoopt hij de metaforen met een stevige zeemansslag vast zijn ringvinger wijst naar gisteren hij verzwijgt het graf en ik het weten van met lange poten vlekt hij een giraf over een rotte wond ik raap de vallende bladeren en kijk met argusogen hoe hij honderd poppetjes…

de alleenheerser draait dreadlocks in mijn hersenen en als ik ze wil ontrafelen knoopt hij de metaforen met een stevige zeemansslag vast zijn ringvinger wijst naar gisteren hij verzwijgt het graf en ik het weten van met lange poten vlekt hij een giraf over een rotte wond ik raap de vallende bladeren en kijk met argusogen hoe hij…