Alle inzendingen over rots

wat in het klein begonnen was heeft nu een gigantische impact op alle gangbare maatschappelijke structuren de mens is ontheemd al dan niet gedwongen hij is door tal van gigantische volksverhuizingen losgelaten uit zijn steunende omgeving verdwaald van roots en familie ieder op de zelfgekozen paden op reis naar het wonder van…

In de verte lagen wazig Albanese heuvels, oostwaarts, aan het Griekse, droog gebergte en op een rots troonde een kerkje. Wij haalden water bij een bron, begeleid door een orkest van krekels.…

Zo plotseling stort jouw wereld in, eerst een solide rots, nu een kaartenhuis. Je leven is geworden tot een tweestrijd, een paar dagen hier en een weekje daar. Ouders, die ieder hun eigen weg gaan. Terug naar vroeger? kon dat maar.... Het pad wat je in deze tijd bewandelt is niet duidelijk, best wel vaag.…

We leven in een andere tijd geen smartlappen gedoe Maar van die 'rotte housemuziek' Word ík echt vrees'lijk moe 't Gebonk dreunt door alle muren Daarom kan ik het ook niet lang verduren en schreeuw ik naar mijn jongens: "Denk ook eens aan de buren!…

geloven voor de volwassenen die de kleintjes van het wonder Sinterklaas niet willen beroven de cadeautjes keurig ingepakt een nepklaas klopt al aan waar kinderen met rode wangen keurig in een rijtje staan om hun cadeautje te ontvangen de grote mensen hun gedichten hilarisch en met spot voorgelezen met gezichten het publiek dat lacht zich rot…

. – De felle hemel leek Brünhilde’s Rots, En ‘k wist: ‘k zou waden, ik, haar held, haar trots, Door bliksemvlammen, kreeg ‘k Brünhilde weer.…

met me ging wandelen Als ik in het ziekenhuis lag, elke avond op bezoek kwam Mijn vader die elke avond een verhaaltje vertelde Zodat ik zonder problemen naar bed ging Mijn vader die ondanks zijn moeilijke verleden Zo zijn best voor me deed Nooit zijn eigen verdriet liet zien Altijd klaar stond voor mij dag en nacht Mijn vader die zich rot…

Soos meerkatte hul mae warm staan na die son teen ’n rots in die woestyn, so staan of lê hul op hoeke, so staan of lê hul op kroegstoepe, so bedel hul op straat. Langs die spoorlyn. Geen land ter wêreld spring hul vry, van gelykes tot die ongelykes. Wanneer julle deur jul spogbuurte ry dink tog ook aan hulle, julle, stink- rykes.…

Jouw vinger met slagroom, zorgt voor hardheid als een rots. De reden voor onbewogen, blijven zitten met trots....…

Doe de tandarts een rotte tand, want die man is zó bijdehand, dat hij in een handomdraai je probleem oplost. Geef de fysiotherapeut gekneusde ledematen en een stijve rug en voor je het weet kom je van een bezoek aan hem herboren terug.…

Ik mocht wensen dat ik hem ooit tegenkwam in een café met jazzmuziek of blues… Respect voor een dichter van zulk een formaat, “Attenooi”, zijn woorden zijn abrupt, komisch of kordaat, zijn Rotterdamse roots heeft ie nooit vergeten, aan zijn talent zal ik mij nooit kunnen meten.…

En nu met de zwaluwen, die ze sinds ze terug zijn nazwemt tot achter de zon is ze wanneer ze haar klittenvacht buiten hangt en denkt dat ik niet kijk een vrouw uit dat dorp, glad als een rots in zee, ze worden niet ouder, verbazend dunne benen, zware enkels. ---------------------------------- uit: Tirade nr. 420, 2007.…

We drammen en dreunen maar, rennen ons rot tot we plots moeten stilvallen, door ziekte of ongeluk, door alles wat we menen dat zonder ons niet kan, of zeker niet zo goed. Onze ziel heeft dorst, ons verlangen altijd veel groter dan welke invulling ook maar kan proberen die dorst te lessen. Hoe moet dat dan?…

Wilt u voor hen de “Vaste Rots”zijn? Heer, als mijn laatste stonde slaat Wil mij dan nabij zijn in die laatste uren Dat angst en pijn niet te lang zullen duren Ik vertrouw op U, dat U mij niet verlaat.…

Mijn oprechtheid doen beschamen Mijn sceptisch zijn weer voedt Ik ben gekwetst en niet zo´n beetje Je blijft verlangen Dat mensen zijn zoals je hoopt Het doet zeer te constateren Dat het telkens anders loopt Je sluit een deur Blindeert een raam Gooit de toegang in het slot Verdrukt de pijn, vergeet een naam En voelt je lange tijd nog rot…

Iedere avond probeer ik met gedachten het monster van Loch Ness naar Gouda te transporteren, want die kaaskarren met tandenloze nepboertjes en wulpse kaasprinsessen op glimlachstand gezet, een beetje Gouwenaar schaamt zich rot. Ik heb een primeur.…

Je stelt geen vragen hoe of wat dan, je op een ochtend wakker wordt je bent wat kwijt je zoekt je rot, overal,'n scherpe blik in elke hoek en denkt dan, stik waar is nou toch verdomme mijn eigen...Ik.…

naar vanille ze lacht als ik mijn deksel open doe zes tenen heb ik nog en zeven tanden professor zeiden ze – ze waren bang ik krab hun eieren uit mijn opperlijf het Danio-vlootje blijft eeuwig leeg volle aula’s zogen mijn woorden maar de oude kerstboom brak een kindvader de avond vóór de Sint en gaarne zien (5 x, liefst meer) het deken rot…

Had ik, als hij, die de uitverkoornen Gods Ten leven leidde, een grootse taak volbracht, In stille vrede stierf ik op mijn rots. Doch doelloos moet ik lijden en mijn klacht Kaatst, onverhoord, de kale bergkruin weer... En, de ogen dicht, stort ik in d'afgrond neer.…

of ik word bespied omdat alles wat ik zeg, wordt nagevlooid Geen rotzooi op je kamer maken, hoor ik ik ben evenwel toch diegene die erin leeft Als mama komt acteert ze slecht: Stoor ik en ja, dan knik ik eenvoudig heel beleefd Ik ben ‘t beu altijd ‘t gezeur aan te horen ze zijn het werkelijk nimmer eens met mij Was ik maar niet bij die rot…

waarvan de rotte appels niet willen vallen, wortelend in een mand van nooit gekiemende verzen is het moeilijk keren in een vastgeroest tijdssyndroom. het laatste afscheid vooral moet blijven daar waar het nu is eens zal ik hem toch ontmoeten om mijn laatste streken af te leren.…

Ik zit hier weer te wachten op haar eindelijk is ze daar en klaar we stuiven er vandoor, nergens heen en fuiven in de nacht heel gemeen zoals bacteriën, virussen en consoorten die we op muziek niet hoorden we slaan ze lam, rot en dood moeten ijlend vluchten op een boot witte strepen maken golvende krassen water is nu eenmaal om te wassen…

In een vermorst land tasten reizigers in het duister, ze wassen hun handen in een grijze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid en overvloed en blijven stromen hangen een onwrikbaar taboe, het ontneemt de intrinsieke ruimte van ziel en geest, het autonome recht van mobiliteit…

De vliegzwam gloeit als een bloedvlek in 't bos en 't bos ruikt als een lijk; mijn voeten gaan over 't mollig mos als over week, rot vlees... En ik denk aan Jezus-Christus, mijn God, die stierf op een dood hout uit 't bos, o, Jezus-Christus!...…

Laten we stil zijn voor God de Heer Op Hem mogen we vertrouwen Onze rots, waarop we bouwen Zijn goedheid keert steeds weer. Laten we stil zijn voor God de Heer Want Hij is onze burcht en toeverlaat Hij blijft regeren met wijs beraad En is ons nabij, keer op keer.…

Laten we stil zijn voor God de Heer Op Hem mogen we vertrouwen Onze rots, waarop we bouwen Zijn goedheid keert steeds weer. Laten we stil zijn voor God de Heer Want Hij is onze burcht en toeverlaat Hij blijft regeren met wijs beraad En is ons nabij, keer op keer.…

hier sta ik dan een oude eik wiens takken ooit jong en groen nog zich verstrengelden met een appelboom uit de wortels van die omhelzing entten zich de loten die schuilend eerst groter groeiend later uit onze schaduw traden zo is vol het leven in het kleine woud dat wij samen waren tot rot op zekere dag ziek en dodelijk mij…

duidelijk, nooit open altijd omgaf ze zich met mist ze was een vage vrouw toen er iemand kwam die zei ik hou van jou vond zij dit eerst wel prachtig en genoten zij zeer godallemachtig van zon en zee en strand en van het liefdesspel zo heerlijk en zo fijn op 't strand en duin zo met z'n twee Maar het vage kwam heel plots en nam haar, heel rot…

En nu met de zwaluwen, die ze sinds ze terug zijn nazwemt tot achter de zon is ze wanneer ze haar klittenvacht buiten hangt en denkt dat ik niet kijk een vrouw uit dat dorp, glad als een rots in zee, ze worden niet ouder, verbazend dunne benen, zware enkels. -------------------------------- uit: 'Tirade', nr 420, 2007.…

toch om te zoenen mevrouw, weet dat ik ondanks de kou ontzettend veel van u hou maar ik sta hier druk de trap te poetsen en heb effe geen tijd om naar u toe te roetsjen mevrouw, het komt me voor zoals ik dat wel vaker hoor uw schoonheid kan een ieder echt bekoren maar ik, ik heb mij nog niet geschoren mevrouw, tot slot, ik schaam mij rot…